در نتیجه استخراج بیش از حد آب‌های زیرزمینی، شهرنشینی سریع و بالا آمدن سطح آب دریاها، ۴۰ درصد از شهر جاکارتا در حال حاضر زیر سطح دریا قرار دارد، و این امر استفاده از زیرساخت‌ها را برای محافظت از ساکنان به طور فزاینده‌ای دشوار می‌کند. رئیس جمهور اندونزی راه حل مساله را در جایگزینی را درانتقال مرکز اداری کشور به یک کلان شهر سبز جدید، به نام نونسانتارا، به معنی مجمع الجزایر در جاوه باستان عنوان کرد.
مرد پشت این تصمیم بزرگ، رئیس جمهور اندونزی جوکو ویدودو است که پیش از این به عنوان فرماندار پایتخت خدمت می‌کرد. در طول این دوره، او تلاش کرد تا نیازهای ساکنین آن را برآورده کند. از آنجایی که نگرانی در مورد کیفیت آب و هوا، ترافیک و خطرات سیل مهمترین مسائل بود، آقای جوکو تصمیم گرفت شبکه حمل و نقل عمومی را بهبود بخشد و دیوارهای دریایی را بسازد و بالا ببرد. او همچنین پیشنهاد ساخت جزایر مصنوعی برای حفاظت از سواحل جاکارتا را داد. البته همه این راه حل‌ها موقتی بودند زیرا سطح آب همچنان بالا می‌رود.
اکنون رویکرد جوکو تغییر کرده است و به جای آن بر روی یک شروع جدید برای اندونزی متمرکز شده است: برنامه ریزی ساخت یک شهر کاملا جدید و سازگار با آب و هوای متغیر. در اصطلاحات محیطی، این استراتژی به عنوان “عقب‌نشینی مدیریت شده” شناخته می شود. این نشان دهنده خروج هدفمند و کنترل شده جوامع از زمین‌های در معرض خطر است. تصمیم اندونزی شاید یکی از گسترده‌ترین نمودهای این استراتژی باشد.
البته این ایده منتقدان زیادی هم دارد و با مخالفت‌های سیاسی بسیاری مواجه است، این شهر جدید هم چالش‌ها و هم فرصت هایی را ارائه می دهد، هر چند بسیاری از اندونزیایی‌ها آن را نشانه‌ای از امید برای شهری جدید و عادلانه‌تر برای جمعیت قومی مختلف کشور می‌دانند.
گفتنی است شهر جدید نونسانتارا در جزیره بورنئو، سومین جزیره بزرگ جهان که با کشورهای مالزی و برونئی مشترک است، واقع خواهد شد. به گفته رئیس جمهور جوکو ویدودو، این شهر با انرژی‌های تجدیدپذیر کار خواهد کرد و برای تردد عابران پیاده و حمل و نقل عمومی کارکرد بهینه خواهد داشت. در سال ۲۰۱۹، نزدیک به ۳۰۰ شرکت برای ایجاد فرصتی برای توسعه طرح جامع برای پایتخت آینده رقابت کردند. در این رقابت، سیبارانی سوفیان، شهرساز اندونزیایی انتخاب شد. پیشنهاد او همراه با در نظر گرفتن آب و هوای محلی و شرایط زمین عنوان شده و ساخت آبسرا (خانه یا سرپناهی که روی پایه‌های چوبی بر فراز آب دریاچه بنا می‌شود) و گذرگاه‌های مرتفع را برای دور زدن زمین تپه‌ی بورنئو و امکان استفاده از نسیم خنک‌کننده و پراکندگی آب باران پیشنهاد می‌کند.
به گفته نیویورک تایمز، در حالی که تاکنون هیچ سازه‌ای تکمیل نشده است، فشارها برای تکمیل فاز اول ساخت تا پایان سال ۲۰۲۴، زمانی که دوره ریاست آقای جوکو به پایان می رسد، وجود دارد. این جدول زمانی سریع، نگرانی‌هایی را در رابطه با دشواری ساخت و ساز در خاک رسی نازک ایجاد می‌کند، که نمی‌تواند به راحتی از ساختمان‌های مقیاس بزرگ مورد نیاز برای پذیرش جمعیت مورد انتظار ۶۰۰۰۰ نفری که انتظار می‌رود تا سال آینده به آنجا نقل مکان کنند، پشتیبانی کند. نگرانی‌های دیگر به روند جنگل‌زدایی مربوط می‌شود. در حالی که مقامات تضمین می‌کنند که اکثر زمین‌های برنامه‌ریزی شده برای شهرنشینی شامل مزارع اکالیپتوس کشت شده است، نه جنگل های بارانی بکر، برخی از گروه های زیست‌محیطی نگرانی هایی را مطرح کرده اند، زیرا هیچ ارزیابی اثرات زیست محیطی منتشر نشده است.
این پروژه که در حال حاضر در حال انجام است، یکی از بزرگترین پروژه‌های زیربنایی خواهد بود که توسط دولت اندونزی انجام شده است. اگرچه فرایند انتقال پایتخت یک کار تقریبا غیرمعمول در سالهای اخیر است، اما بی‌سابقه نیست. در سرتاسر جهان، پایتخت‌های جدید به دلایل مختلفی ساخته شده‌اند: از تلاش‌هایی با هدف تغییر مرکز نفوذ یک کشور، مانند مورد اسلام‌آباد پاکستان. طبیعی است که تمرکز جنبه‌های مختلف کشورداری مانند امور سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و تفریحی یک کشور در یک شهر خاص علاوه بر مشکلات فراوان اداری، منجر به بروز نابسامانی در تک تک این عرصه‌ها خواهد شد.
