به گزارش یازاکو، مدرنیته مانند هر گفتمان یا دوره تمدنی ای در کنار محاسنی که داشته و دارد ، از نقصان ها و ضعیف هایی هم رنج برده و می برد. انسان به مثابه موجودی جهان شمول در نظر گرفته میشود و فرمولی جهانی برای همه ابعاد وجودی آن ، اعم از صلح و سعادت و عدالت و آزادی او در نظر گرفته میشود. قهرمان این فرمول عقلانیت کانتی است . منتهی غایت پیش رفت این موضع ، موضوعی بنام جهانی شدن است یا در واقع درست تر اگر بگوئیم غربی سازی دنیا . طرفه آنکه بعد از جنگ دوم جهانی خود این غربی سازی جهان نیز هیچ گاه عادلانه تعریف نشده است. دو جنگ جهانی که محصول تنازعات درون گفتمانی غرب بود ، خود سبب ساز یک دگردیسی در اردوگاه غربی سازی شده و مناسبات جهانی بر مبنای یک تفاخر انسان مسیحی یا یهودی سفیدپوست که ۴ کشور نمادین آن دارای حق وتو است و این طرف داستان نیز چین به عنوان کشوری استثنایی که عملا همیشه یک پنجم جمعیت جهان را در جغرافیای خود دارد به مثابه استثنایی جغرافیایی که البته هیچ مخالفتی با روند جهانی سازی انسان مدرن ندارد . اصحاب قدرت جهانی این مجموعه را همه کس می نامند . نه اینکه همه جهان در این فرمول ادغام شده است ، بل به مثابه این که همه جهان باید طبق چنین فرمولی دسته بندی شود. هر کسی که در این دایره نمی گنجد نیز هیچ کس است. هیچ حقی ندارد و نمی تواند خود را کسی بداند. گو اینکه همه کس ها بدنبال ادغام و نهایتا هضم همه هیچ کس ها هستند تا آنها را نیز وارد دایره وجودی همه کس ها کنند و عملا آنها را تابع خود کنند .
این مبنا نخستین بار اتفاقا در غرب و توسط فیلسوفان آن جغرافیا به چالش کشیده شد. آنها در برابر همه نوع شبیه سازی ها بر تفاوت ها تاکید می نمایند و تفاوت را مبنا و مقوم این همانی ها یا مشابهت ها می دانند. این ها را باید مدافعان همان هیچ کس ها دانست .
هیچ کس ها بدنبال هر نوع مقاومتی هستند. مقاومت در برابر نوعی از خود بی خود شدن ، مقاومت در برابر اضمحلال هویت شان ، در واقع هستی شان. فارس زبانی که نمی خواهد زبانش فدای استیلای زبان انگلیسی بر عالم شود همان قدر هیچ کس است که یک ترک زبان مقاوم. آفریقایی بومی که هویت سنتی خود را نگه داشته، مسلمانی که در قلب لندن میخواهد طبق معتقدات خود عمل کند همان قدر در این مقاومت هیچ کسان موثر است که یک هندی استعمارستیز. اما یک آرمان وجه اشتراک همه هیچ کس هاست ، آنهم آرمان فلسطین است. فلسطین بخصوص بعد از حمله اسرائیل به غزه در ۲۰۲۳ ، به نماد یک کشاکش تمام عیار بین دوطرف تبدیل شده است . همه وجدان ها را فارغ از اینکه سمت همه کس هست یا هیچ کس می تواند تحریک کند و انسانیت هر انسان را فارغ از همه کس یا هیچ کس بودن اش به محک بزند.
فلسطین قربانی بازی ناجوانمردانه همه کس ها بود. در جنگ اول جهانی هویت بزرگی چون عثمانی را به مذبح بردند تا از دل آن زمین های خشک و بی دولت را برای بازی های آتی قدرت ها مهیا کنند. این زمین های بی دولت طعمه معادلات پشت صحنه اروپایی ها شد. گناه یهودستیزی اروپایی ها ظاهرا باید جایی در ثقل تمدنی جهان یعنی فلسطین تسویه میشد زمین بی دولت هم که آماده بود. همه کس ها سر خود این هدیه را برای یهودی ها در نظر میگیرند ، هم برای اینکه برای همیشه از شر آنها در اروپای مسیحی خلاص شوند و هم اینکه به مثابه استخوانی در گلوی باشد برای مسلمانی که شاید بعدها بدنیال حفظ هویت خویش باشند. واین گونه بود که فلسطین نماد برتری متفقین جنگ دوم ، آرام آرام با هویت خواهی هیچ کس ها تبدیل شد به نماد عذاب وجدان دائمی بشریت. و اینگونه است که تعداد تجمع های صد هزار نفری در لندن و واشنگتن و سوئد و پاریس ده برابر کشورهای مسلمانی است که دیگر از هیچ کس بودن خود خسته شده اند و بعضا به سرعت می خواهند با پروژه های مزحرف اما صدها میلیارد دلاری وارد گود همه کس ها شوند! از این روی آرمان فلسطین ، نمادی میشود به این شقاق دائمی همه کس و هیچ کس . نتیجه حمله به غزه و با خاک یکسان شدن آن هرچه باشد، نقطه عطفی برای تاریخ بشر خلق نمود، موقفی برای شورش عمومی هیچ کس ها بر علیه همه کس ها و چه مبارک انتقامی گرفته شد از دروغگویانی که با نام لیبرالیسم و جهانی شدن و مدرنیته در صدد تحیمل ارزشهای قدرتهای غربی به جهان بودند . ارزشهایی که دقیقا هم ضد لیبرال است و هم ضد جهانی شدن . یک مشت دروغ محض .
مخلص کلام اینکه فلسطین یک مقسم کاملا انسانی است که میتواند حق و باطل همه کس ها را و حتی هیچ کس ها را هم عیان کند .
