به گزارش پایگاه خبری یازاکو، بنا بر اساسنامه این تشکل غیردولتی، همه فعالیت‌های انجمن دانش‌آموختگان دبیرستان فردوسی تبریز، غیرسیاسی غیرانتفاعی و غیردولتی بوده و با رعایت کامل قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.
اهداف تاسیس این انجمن، ارتباط دانش آموختگان، فارغ التحصیلان و علاقه‌مندان دبیرستان فردوسی با همدیگر و اجرای برنامه‌های مربوط به بزرگداشت بزرگان دبیرستان فردوسی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، عمرانی و ارتقا سطح دانش و فناوری آنان می‌باشد.
ارکان انجمن دانش‌آموختگان دبیرستان فردوسی تبریز، عبارت از مجمع عمومی، هیأت مدیره و بازرس می‌باشد.
هیأت مدیره انجمن برای مدت ۲ سال انتخاب خواهند شد، اما انتخاب مجدد اعضای هیأت مدیره برای دوره‌های بعدی بلامانع است.
دبیرستان فردوسی تبریز به عنوان دومین دبیرستان قدیمی ایران پس از دبیرستان معروف البرز تهران به عنوان میراث فرهنگی و آموزشی ماندگار قدیمی مخزن خاطرات کهن با تاریخ کشور و تبریز عجین شده است.
مدرسه فردوسی تبریز، تنها مدرسه ایرانی است که شانه به شانه با دبیرستان البرز تهران رقابت می‌کرد و اگر البرز هر سال از ۱۰ نفر ۹ نفر قبولی در آزمون ورودی دانشگاه ها می داد، فردوسی نیز همین تعداد و یا دستکم هشت نفر از هر ۱۰ نفر پذیرفته شده در دانشگاه ها داشت.
دبیرستان فردوسی تبریز که بسیاری از درس خواندگان و مدرسان دوره نخستین آن در دهه دوم قرن گذشته شمسی در زمره استادان بنام و خوشنام دانشگاه تهران درآمدند، به دلیل سطح دانش و معلومات معلمان و شاگردان آن بیشتر در حد یک دانشگاه در چشم بزرگان آن دوره مطرح بوده تا به عنوان مدرسه به آن مفهومی که در اذهان است.
در گذشته، دبیرستان فردوسی امروزی نه تنها یکی از بهترین مدارس سراسر ایران محسوب می شد، بلکه به شکلی غیررسمی، محلی برای تربیت نسل آینده معلمان موفق تبریزی نیز به شمار می رفت؛ به این معنا که مرحوم محمدعلی خان تربیت که مدیریت فرهنگ آذربایجان در فاصله سال‌های ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۴ را به عهده داشت، در این ایام، برای نظم بخشیدن به کار معلمان که بدون داشتن شرایط لازم، به تدریس می‌پرداختند مدرسان را موظف کرد در کلاسهای شبانهای که در مدرسه متوسطه برپا می‌شد شرکت کرده، پس از موفقیت در امتحانات به شغل معلمی بپردازند.
در این کلاسها علاوه بر علوم مقدماتی و ادبیات، اصول تدریس توسط کسانی چون ابوالقاسم فیوضات -موسس نخستین کودکستان در کشور- آموزش داده می‌شد.
از معلم‌های دبیرستان فردوسی در سال‌های اولیه می‌توان به ابوالقاسم فیوضات -ریاضی-، باقر طلیعه -عربی-، علیخان ادیب خلوت آشتیانی -فارسی و تاریخ-، صالح خان ادهم -حقوق و تعلیمات مدنی-، علی مجیر مولوی -شیمی- اشاره کرد.
کتابخانه دبیرستان فردوسی از همان نخستین سال‌های راه‌اندازی آن، مرجع خوب و ارزشمندی برای کسانی شد که هر یک در سال های بعد به سان ستاره ای درخشان در آسمان ادبیات ، تاریخ ، فرهنگ و علوم مختلف ایران درخشیدند.
تعداد مجموعه کتب این کتابخانه در سال ۱۳۴۸، حدود هشت هزار و ۱۰۰ جلد بود و از همین جا می توان پی برد که از آغاز فعالیت کتابخانه دبیرستان فردوسی در سال ۱۳۳۷ ق. تا سال مورد اشاره به‌طور متوسط سالانه حدود ۵۰۰ جلد کتاب بر شمار کتاب های آن افزوده شده و در تاریخ مذکور کتابخانه دبیرستان فردوسی یکی از کتابخانه‌های کم مانند آموزشگاهی در سراسر ایران محسوب می‌شد.
دبیرستان فردوسی تبریز در سال ۱۲۹۵ شمسی تاسیس و به شماره ۶۱۷۵ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است.
