یازاکو؛ علی حامد ایمان_ شرکت و عدم شرکت در انتخابات، هر دو در حکم رای دادن است؛ اولی رای برای تغییرات هرچند مختصر و کوچک ولی با گام های کوتاه؛ و دومی رای برای تغییرات اساسی و ساختاری. هر دوی این عمل بر سرنوشت دیگری و نیز دیگران (مردم) تاثیر می گذارد. ما در یک رویکرد دموکراسی گرایانه نمی توانیم هیچ یک از این دو را نادیده گرفته و یا آن را محکوم نماییم چراکه تجمیع همین دو رویکرد است که می تواند سرنوشت جمعی ما را رقم بزند. برهمین اساس، گسست میان این دو عمل (رای دادن-رای ندادن) نباید در دست هیچ یک از دو طرف تبدیل به ابزاری (چماقی!) برای بازتولید اقتدار و اختناق گردد و هر یک از طرفین از آن به منزله یک ابزار جنگی برای تخریب و سرکوب شدید طرف مقابل استفاده کرد و فرم های مختلفی از خشونت را تولید کرد.
۲
در چند روز گذشته و در طی دور اول رای گیری انتخابات ریاست جمهوری، در پیش چشمانمان و نیز در پیش چشمان جهانی، شاهد رفتار خشونت زا و غیردموکراتیک اپوزیسیون خارج از کشور بودیم. آنها در مقابل محل های مختلف رای گیری تجمع کرده و با انواع رفتارها و گفتارهای خشونت زا و نفرت آفرین، آنهایی را که رای می دادند را مورد تخریب قرار می دادند. بدون تردید استفاده از چنین رفتارهایی که تهی از مفاهیم دموکراسی طلبانه و آزادی خواهانه هستند، نمی تواند به ما در پیشبرد سرنوشت جمعی مان کمک کند. نمی توان انکار کرد که ما دچار شکاف ملت- دولت هستیم و میزان بالای عدم مشارکت در رای گیری دلیلی براین مدعاست ولی چنین رفتارهای اپوزیسیون خارجی، ما را دچار شکاف بدتر دیگری (شکاف ملت-ملت) می کند که خیلی خطرناک تر از شکاف اولی ست.
۳
لزوما نمی توان همه آنهایی را که رای داده اند، حامی حکومت نامید؛ همانگونه که نمی توان همه آنهایی را که رای نداده اند، در اردوگاه براندازان قرار داد. ما در میان این دو رفتار، شاهد طیف وسیعی از خواسته ها و انگیزه ها هستیم و برای رهایی و نجات، چاره ای جز احترام گذاشتن (نه پذیرش) به همگی آنها نداریم.
