به گزارش پایگاه خبری یازاکو، امروزه در برخی کشورها از برف‌های انباشته شده در معابر (اسنک‌داون‌ها) جهت بهینه‌سازی فضاهای عمومی در مناطق شهری بر اساس طرحی به نام اسنک‌داون استفاده می‌شود که به شهرسازان جهت تجسم فضاهای مناسب برای خطوط دوچرخه سواری، تعریض پیاده‌روها با ایجاد مکان‌های ملاقات، ایده جالبی می‌بخشد.
فهرست
اسنک‌داون چیست؟
اسنک‌داون یا مدیریت برف جهت محوطه‌سازی، ابزاری است که در شهرسازی برای ایجاد دوباره تعادل در فضای عمومی با توجه به استفاده واقعی از خیابان‌ها به کار می‌رود. این مفهوم شامل استفاده از برف برای برجسته کردن فضاهای مورد استفاده توسط وسایل نقلیه موتوری در جاده نیز است. با مشاهده آثار وسایل نقلیه در برف می‌توان مکان‌هایی را که خودروها در آن تردد نمی‌کنند تشخیص داد. بنابراین می توان از این فضاها برای توسعه مجدد منظر شهری به عنوان مثال با تعریض پیاده‌روها یا ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری استفاده کرد.
مفهوم اسنک‌داون برای اولین بار در سال ۲۰۰۶ در ایالات متحده به لطف یک فیلمبردار به نام کلرانس اکرسون بوجود آمد. او در یکی از ویدیوهای خود به نام “درس‌های خیابانی از کولاک”، در حالی که در خیابان های پوشیده از برف نیویورک راه می‌رود، نحوه انباشته شدن برف در گوشه‌های تقاطع‌ها و در امتداد مسیرها را مشاهده می‌کند و به مسیری که فضای اختصاص داده شده را نشان می‌دهد اشاره می‌کند که چگونه فضای اختصاص داده شده به ترافیک خودرو می تواند توسط سایر کاربران استفاده شود. مشاهده ای که مطمئناً بسیاری از ما قبلاً انجام داده ایم، با این حال، در این زمان رسمی شده است.
از آن پس این مفهوم با عنوان اسنک‌داون بکار برده شد که به مدیریت بهینه برف در خیابان ها اشاره می‌کرد. خیلی سریع این موضوع به ویژه در شبکه های اجتماعی با هشتگ #SneckDown پخش شد و به عنوان مثال در توییتر که کاربران اینترنتی با انتشار تصاویری از نمونه‌هایی که نیاز به توسعه مجدد در مکان‌های خاص را معرفی می‌کردند، باعث ایجاد یک رویه واقعی از منظر شهرسازی شد.
اسنک‌داون به نفع ایمنی عابر پیاده و دوچرخه‌سواران
مدیریت برف خیابان‌ها نه تنها برای سازماندهی مجدد شهرها و به اشتراک‌گذاری فضای عمومی بین کاربران مفید است، بلکه به ایمنی آنها نیز کمک می‌کند. در واقع، وقتی جاده‌ها پوشیده از برف هستند، رانندگان در هنگام رانندگی یا مانور دادن احتیاط بیشتری می‌کنند. بدین ترتیب، در پیچ‌ها و تقاطع‌ها، ایمن‌ترین مسیرها را برای رانندگان و سایر کاربران جاده توسعه می‌دهد.
در عمل، وقتی برف می‌بارد، رانندگان مسیرهای مشابهی را دنبال می‌کنند و در مسیر خود رانندگی می‌کنند. بنابراین، در جایی که برف انباشته شده یا هنوز دست‌نخورده است، می‌توانیم در نظر بگیریم که این مناطق برای تردد خودروها بی‌فایده هستند. از این رو، می‌توان آنها را به مسیرهای دوچرخه‌سواری تبدیل کرد یا برای تعریض پیاده‌روها، نصب نوارهای سبز و غیره استفاده نمود. استفاده از این مسیرها در برف برای تنظیم مجدد فضا، اندازه خطوط ترافیکی خودروها را محدود می‌کند. در واقع، این طرح باعث می شود آنها – در یک فضای محدود – هوشیاری خود را در حین گردش در یک مسیر طبیعی امن‌تر افزایش دهند.
علاوه بر این، اسنک‌داون این امکان را به جوامع می‌دهد تا به راحتی فضاهایی را که برای توسعه تحرک نرم مفید هستند، مشاهده کنند. از این رو، به یک عنصر ضروری جهت تحول اکولوژیکی شهرها، که به اهرم هایی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای خود نیاز دارند، تبدیل می‌شود.
به عنوان مثال، امروزه در نظر گرفته می‌شود که بین ۵۰ تا ۷۰ درصد فضای عمومی در شهرهای فرانسه به خودرو اختصاص دارد. چه در جاده‌ها، ایستگاه‌ها یا پارکینگ. شهرداری‌ها به صورت روزافزون به عنوان بخشی از تحول اکولوژیکی خود، در حال بررسی تجدید نظر در سازماندهی این فضای عمومی برای ترویج تحرک نرم هستند. کاربرد این روش در شهر اسلو جهت تعادل مجدد فضای عمومی که به ویژه شامل حذف فضاهای پارکینگ می‌شود نیز مثمرثمر بوده است. اسلو در سال‌های اخیر تقریباً ۷۰۰ جای پارک را حذف کرده است.
کاربرد اسنک‌داون بدون وجود برف، ایده در حال افزایش
بنابراین استفاده از اسنک‌داون به برنامه‌ریزان شهری اجازه می‌دهد تا استفاده واقعی رانندگان از جاده را به راحتی تجسم کنند و بتوانند مناطقی را که امکان راه‌اندازی خطوط دوچرخه سواری، پیاده‌روهای وسیع تر، نوارهای گیاهی یا سایر عناصر وجود دارد، مدل‌سازی‌کنند. با این ابزار، برف به طور طبیعی به یک ابزار تصمیم‌گیری مناسب برای عابران پیاده و دوچرخه‌سواران تبدیل می‌شود.
با این حال، اجرای این طرح در مناطق خاصی که به طور معمول هرگز برف نمی‌بارد، پیچیده است. از این رو، می‌توان از ابزارهای دیگری برای آزمایش این موضوع استفاده کرد. برای مثال در استرالیا از آرد یا رنگ‌آمیزی استفاده شده است. در پاییز می‌توان از برگ های مرده درختان نیز استفاده کرد. این اصل همچنین به نوعی به “مسیر آرزو” نیز اطلاق می‌شود که توسط عابران پیاده استفاده شده و همچنین راهی برای توسعه مجدد فضای عمومی به ویژه در پارک ها است.
