به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یاز اکو به نقل از بیزیم مدیا، در کتاب خاطرات او با عنوان «زندگی و آزادی» مشخص می‌شود که پس از اشغال کلبجر و افزایش فشارهای بین‌المللی، دولت ارمنستان برای منحرف کردن توجهات جهانی تصمیم به اشغال آغدام گرفته است.
کوچاریان اظهار می‌کند که اشغال آغدام برای به حاشیه بردن اشغال کلبجر انجام شد. به گفته او در ژوئیه ۱۹۹۳ طرح حمله به آغدام از دولت ارمنستان مخفی نگه داشته شد و این عملیات تنها توسط رهبری جدایی‌طلبان قره‌باغ سازماندهی شد.
فهرست
اشغال کلبجر و فشارهای بین‌المللی
در آوریل ۱۹۹۳ قطعنامه ۸۲۲ شورای امنیت سازمان ملل صادر شد که خواستار آزادسازی کلبجر بود و فشارهای بین‌المللی شدیدی بر ارمنستان وارد کرد. در آن زمان، لوون تر-پتروسیان رئیس‌جمهور ارمنستان و بوریس یلتسین رئیس‌جمهور روسیه نیز خواستار بازپس‌دادن کلبجر بودند.
کوچاریان اعتراف می‌کند که مجبور شدن ارمنستان به بازپس‌دادن کلبجر توسط دولت و روسیه، رژیم جدایی‌طلب را در وضعیت دشواری قرار داده بود. از این رو، برای حفظ کلبجر تصمیم گرفتند توجه را منحرف کرده و به آغدام حمله کنند.
طرح اشغال آغدام: اعتراف به نیرنگ اشغالگران
بر اساس گفته‌های کوچاریان حمله به آغدام در اواسط ژوئیه آغاز شد. هدف عملیات که به‌طور مخفیانه از دولت ارمنستان انجام شد، تخلیه کامل شهر بود. ابتدا شهر از جنوب و شمال محاصره شد و سپس به مردم اطلاع داده شد که به‌زودی حمله خواهد شد. این اطلاع‌رسانی باعث وحشت مردم شد و شهر به‌سرعت تخلیه شد. در ۲۳ ژوئیه نیروهای ارمنی وارد آغدام شدند.
کوچاریان اشاره می‌کند که پس از اشغال آغدام، به مدت دو روز به دولت ارمنستان اطلاعات نادرست داده شد. در آن زمان بابکن آراکسیان رئیس مجلس ارمنستان و دیگر مقامات بارها درباره وضعیت آغدام پرس‌وجو کردند، اما کوچاریان و تیم او اشغال شهر را پنهان کردند.
او می‌نویسد: بابکن آراکسیان با عصبانیت به من زنگ زد و پرسید: “گوش کن، می‌خواهم بدانم آنجا چه خبر است؟ روزنامه‌های آذربایجان می‌گویند جدایی‌طلبان ارمنی آغدام را تصرف کرده‌اند. شما الآن کجا هستید؟” به او دروغ گفتم: “نه چنین چیزی نیست. فقط چند تپه را تصرف کرده‌ایم و شهر را تحت نظر داریم. به دلایلی مردم در حال ترک آغدام هستند.”
این اعترافات به‌وضوح سیاست‌های حیله‌گرانه ارمنی‌ها و تاکتیک‌های فریبکاری آن‌ها برای گمراه کردن جامعه بین‌المللی را نشان می‌دهد.
موج اشغال: از آغدام به فضولی، جبرئیل و زنگیلان
کوچاریان بیان می‌کند که پس از اشغال آغدام، طرف آذربایجانی از طریق کازیمیروف میانجی روسی از آن‌ها درخواست توقف عملیات را کرد. از ۲۵ تا ۲۸ ژوئیه آتش‌بس اعلام شد، اما اشغال آغدام منجر به صدور قطعنامه ۸۵۳ شورای امنیت سازمان ملل شد.
با این حال، حرص و طمع ارمنستان برای اشغال به همین‌جا ختم نشد. پس از آغدام، فضولی، جبرئیل، قبادلی، زنگیلان و هورادیز نیز اشغال شدند. کوچاریان اعتراف می‌کند که نیروهای ارمنی هنگام حمله به این مناطق عمدتاً از تسلیحات به‌دست‌آمده از نیروهای آذربایجان استفاده می‌کردند.
او می‌نویسد: «هر بار با سلاح‌هایی که از مناطق تصرف‌شده به دست می‌آوردیم به روستاها و مناطق بعدی حمله می‌کردیم. مردم وحشت‌زده شده و خودشان روستاها و شهرها را ترک می‌کردند.»
سندیت یافتن سیاست‌های اشغالگرانه ارمنستان
حقایقی که کوچاریان در کتاب خود به‌صراحت اعتراف کرده، گواهی بر سیاست‌های تجاوزکارانه ارمنستان است. گفته‌های او نشان می‌دهد که اشغال‌ها به‌صورت برنامه‌ریزی‌شده و برای منحرف کردن فشارهای بین‌المللی انجام شده و حتی دولت ارمنستان به‌طور کامل قادر به کنترل این روند نبوده است.
در سال ۲۰۲۰، آذربایجان قره‌باغ را از اشغال آزاد کرد و این نقشه‌ها را برهم زد و واقعیت جدیدی در منطقه ایجاد کرد. سیاست‌های این‌چنینی ارمنستان جز بی‌ثبات کردن منطقه نتیجه‌ای نداشت.
پس از گذشت چهارسال آذربایجان در چارچوب حقوق بین‌الملل تمامیت ارضی خود را بازپس گرفته و در قره‌باغ پروژه‌های بازسازی را اجرا می‌کند.
