به گزارش پایگاه خبری یازاکو، پزشکیان در جمع همشهریانش چند بیت شعر ترکی از شاعر محبوبش شهریار میخواند، در همین اثنا از پشت صحنه کارتی صادر میشود. یک کارت اخطار. روی کارت ظاهرا نوشته شده است: پخش زنده است.
اما این کارت یک نماد از پروتکل هایی است که معلوم نیست در کدام فرایند و یا در کجا تصویب و تعیین شده است. فارغ از ماهیت این نماد، معنای ساده آن اخطار این بود که باید رسمی حرف بزنید. پروتکل این است.
همچنانکه امیدوار بودیم پزشکیان به شیوه خودش که من آنرا آیرونی گذاشته ام، این گزاره را به چالش کشید. البته معانی بسیار متفاوتی برای آیرونی که شیوه محاجه سقراط بود، ذکر شده است، اما من آیرونی را با طفره رفتن توام با تغافل مترادف میدانم.
پزشکیان هم از این تکنیک استفاده کرد، ابتدا در قالب شوخی که نوعی طفره رفتن از وضعیت جدیت است سئوال میپرسد: این کار من –خواندن شعر ترکی – چه اشکالی دارد؟
او این سئوال را از آن کارمند دون پایه نمی پرسد. او از نهاد پروتکل ساز، از انگاره های مسلط فکری جامعه این سئوال را می پرسد. هرچند با طرح این سئوال که توام با تغافل است ، ذهن مخاطب را در کل ایران درگیر میکند. او رئیس جمهوریت یک ملت است ، میراث دار یک اراده ملی است و این اختیار را دارد که به نمایندگی از ملت ، مطالبات ملت را به هر زبان و نحوه ای ، ملی سازد .
او در مراسم برج میلاد ، نه تنها یک مساله اساسی را طبق وعده انتخاباتی خود در سطح ملی مطرح نمود بلکه این انگاره را نیز که ،همه پروتکل های غلط را به چالش خواهم کشید ، بازتولید نمود. پزشکیان با آیرونی خود ، با شیوه برخورد خود با یک کارت اخطار، اخطاری به پروتکل های غلط داد. رصد واکنش های فضای مجازی هم نشان میدهد که اتفاقا رئیس جمهور گام درستی برداشته است.
