ترکی زبانی ملی است نه قومی و محلی…

یازاکو، توحید ملک‌زاده – از نظر فرهنگی و سیاسی، موقعیت قرن پانزدهم هجری همچون قرن چهاردهم نیست به عبارت دیگر دهه اول ۱۴۰۰ نیز دهه اول ۱۳۰۰ نیست که رضاخان و دارودسته اش ساختار فرهنگی و اداری کشور را از حالت متکثر تبدیل به حالت مرکزگرا تبدیل کردند. حالتی که مرکز را در مقابل پیرامون قرار داد و پیرامون را در برابر مرکز. در آن زمان کاری ترین ضربه را زبان ترکی و فرهنگ ترکی خورد. چرا که زبان ترکی هزار سال در سیر ادبیات کلاسیک جهان و دنیای اسلام با آثاری چون دیوان لغات الترک و قوتادقوبیلیک و شاعرانی چون امیرعلیشیر نوایی و نسیمی و فضولی نقش داشت و در همان سالهای مرکزگرایی در ایران، در دانشگاهها و مراکز علمی جهان، به زبان ترکی تدریس، تفکر و تحقیق می شد.
تاریخ ادبیات کلاسیک ترکی برخلاف فارسی که زبانی تصنعی می باشد تاریخ رشد، بالیدن و تحول یک زبان زنده دنیا می باشد و برعکس، تاریخ ادبیات فارسی نه تاریخ تحول یک زبان بلکه زبانی برای عرض اندام در صناعات ادبی شاعران و سخنسرایان در طول قرنها می باشد. براساس این اشکال است که یکی از فارسی دانان کرمانشاهی که سعی در سره سخن گفتن دارد اقرار می کند زبان فارسی دینامیک و حرکت معمولی زبانی را ندارد. بقول وی چگونه می شود زبان یک شاعری به فارسی هزار سال بعد بدون تغییر قابل فهم و درک بماند؟ چرا این تغییرات شگرف زبانشناسی و تحولات زبانی در تمام زبانها بجز فارسی دیده می شود؟
بدین ترتیب است که مرکز با در اختیار گرفتن منابع مالی و قدرت اداری دهها بنیاد به نام شاعران کلاسیک شرق جهت سرکوب زبانی غیر ادبیات مرکز تاسیس میکند و بواسطه قدرت اداری، فرهنگستان زبان فارسی مجری خودخوانده – شما بخوانید مانع – اصل پانزده قانون اساسی که نیم بند اجازه یادگیری به زبانهای ملی نه، زبان های محلی را می دهد می گردد.
محلی خطاب کردن و هم ردیف کردن زبان فاخر، زبان علم و ادب و صنعت ترکی با لهجه های مازنی و سرخه ای و دهها نیم زبان و لهجه دیگر رایج در ایران نه تنها از نظر علمی اشتباه بلکه ظلم فاحش به میراث هزاران ساله بشریت می باشد.
اگر صد سال قبل با قمه و قداره سرکوب زبان ترکی نتیجه نداد مطمئن باشید در این سالها که گلوبالیزم جهانی در حال وقوع هست نیز جواب نخواهد داد.