جوزف مک کارتی، حمید احمدی و تجزیه طلبی

یازاکو، رضا منصوری –  رویارویی آمریکا و شوروی در دهه پنجاه میلادی ،به قدری تند و تیز و دشمنانه بود که فضای عمومی در دو سوی آتلانتیک با معیار دشمن ستیزی تعریف می گردید و در آمریکای دهه پنجاه این دشمن ستیزی مترادف با مارکسیسم ستیزی بود. در واقع میتوان گفت یک آمریکایی اصیل کسی بود که از دشمن آمریکا یعنی مارکسیسم، نفرت و انزجار خود را ابراز نماید.
در رقابت های سیاسی داخلی آمریکا ،نخستین بار این جوزف مک کارتی سناتور ایالت ویسکانسین بود که از این برچسب امنیتی و ترسناک برای حذف رقبای سیاسی خود از صحنه رقابت استفاده نمود. فرمول کار هم چنین بود ،مک کارتی برای تخریب چهره رقبا یا برنامه های آنها به آنها برچسب مارکسست _یا همان پایگاه دشمن در وطن_ می زد. میزان نفرت عمومی از شوروی و متعاقبا مارکسیسم در آن دهه به قدری زیاد بود که، همین که فردی با این اتهام مواجه می گردید، هم ترور شخصیت میشد و هم سیستم فکری،عصبی او برای پاسخ گویی ،مختل می گردید. بعدها این روش حذف مخالف به روش مک کارتیسم ملقب شد.
فردی که برچسب خورده بود سه راه بیشتر نداشت : یا باید بالکل برنامه های خود را انکار میکرد تا از برچسب مارکسیسم فرار کند.یا باید در مورد نیت خود به افکار عمومی توضیح میداد _در عالم سیاست توضیح دادن در مورد اتهامات ،نشانه ضعف تلقی می گردد- و یا راه سوم اینکه از سر لجاجت فریاد می کشید بله من مارکسیستم و .. نهایت کار البته جالب بود. این برچسب آنقدر استفاده شده بود که در اواخر دهه هشتاد ، به یک طنز بی محتوی تبدیل شده بود.هر چند در دهه پنجاه سلاحی بران و قاطع برای حذف رقبا عمل میکرد ،اما در اواخر مسیر به تعارفات سیاسی بی تاثیر تغییر ماهیت داده بود. تا جائیکه حتی شاهد ظهور یک جریان بزرگ سیاسی سوسیالیستی که در واقع همان مارکسیست ها_اما با قرائتی غربی و آمریکایی_ هستند بودیم . گروه‌هایی مانند “حزب بُعد کالج” و “حزب کارگران سوسیالیست” فعالیت‌های خود را با همین منوال در آمریکا گسترش دادند که هم اکنون برنی ساندرز از افراد شاخص آن طیف محسوب می گردد.
حالا از آمریکا به ایران برگردیم.
فیلمی از سخنرانی آتشین حمید احمدی از اساتید علوم سیاسی ، وایرال شده است که در آن طرفداران زبان مادری در ایران را به تجزیه طلبی متهم می نماید. بهت زده از دیدن این فیلم، بلافاصله به یاد جوزف مک کارتی و داستان برچسب هایش افتادم. تجزیه طلبی اتهام بزرگی است و اگر با این منوال و به صورت سخاوتمندانه ای به نیمی از مردم عزیز ایران زده شود ، چنان فاجعه ای اخلاقی-سیاسی پدید خواهد آورد که هیچ طراحی ای از سوی دشمنان ایران نمی توانست چنان نتایجی در بر داشته باشد. البته این مختص یک فرد نیست. در مواجهه با سخنرانی دکتر سرمست استاندارآذربایجان شرقی نیز شاهد چنین استنتاج غیر منطقی و عجیبی بودیم. یک گزاره تاریخی مستدل که بنیان هویتی ایرانیان در طول تاریخ همین دین داری بوده است را به چوب چه اتهامات سخیفی که ننواختند و چه اتهامات کودکانه ای مطرح ننمودند. این در حالی است که آرامش دوست دار از نویسندگان ایرانشهری ، گزاره های به مراتب سنگین تری در این خصوص دارد.
نکته نغز این داستان آنجاستت که ،نه تنها دکتر احمدی بلکه هر ایرانی ای باید متوجه اقدامات خود باشد که با اقدامات خود به وطن خدمت میکند یا خیانت؟
اگر برای هر طرح منطقی -اخلاقی-قانونی-شرعی برای احقاق حق و حقوق مسلم کسانی که به زبانی غیز از فارسی تکلم می کنند و به تعبیر عاشق زبان مادری خود هستند از برچسب تجزیه طلبانه استفده کنیم ، اتفاقا بازی در زمین دشمنان ایران است. این مواجهه نه تنها به حل مساله کمکی نمی کند بلکه موجب پیچیده تر شدن اوضاع و نهایتا غیر قابل کنترل شدن آن می شود.
دمشنان ایران مگر چه می خواهند؟ اینکه مسائل، دغدغه ها ، مطالبات مشروع و مشکلات مردم ایران حل نشود ، نتیجتا آنها همیشه ناراضی باشند و زمینه اعتراض اجتماعی همواره برقرار باشد.
سئوال پایانی ام این است که چرا امثال دکتر حمید احمدی که سالها علم سیاست تدریس کرده اند، ساده ترین راه برای حل مسائل سیاسی یعنی مفاهمه و گفتگو را کنار نهاده و همواره از برچسب های امنیتی برای حذف منتقدان خود استفاده می کنند؟ آیا نباید از تجربه مارکتیسم در آمریکا درس بگیریم؟ آیا فکر نمی کنید استفاده سخاوت مندانه از این برچسب خود این مفهوم را تهی از معنا و نهایتا بی اثر می کند ؟ شرم وحیا اجازه نمیدهد بگویم که در محافل فکری این طیف کدام مقامات و بزرگان کشور ، از برچسب تجزیه طلبی این حضرات بی بهره نبوده اند که این خود نشانه ای از آن است که احتمالا دستور استفاده وسیع و فراگیر برچسب تجزیه طلبی برای مردم ایران در بیرون از مرزهای ایران عزیزمان طراحی شده باشد.
یاشاسین ایران برای همه ایرانیان .