فاشیست‌های مرکزگرا و پروژه‌ی سرکوب!

یازاکو، جعفر ساعی‌نیا – اتفاقات اخیر اورمیه، بار دیگر فاشیست‌های مرکزگرا را از لاک خود بیرون کشید تا با ژست «دلسوزی برای ایران» پروژه‌ی سرکوب، انکار و حذف را پیش ببرند. همان‌هایی که هر زمان فرصتی بیابند، تمامیت‌خواهی و نگاه ارباب-رعیتی خود را به نمایش می‌گذارند. حالا هم به بهانه‌ی یک درگیری محلی، با همان ادبیات پوسیده، نسخه‌ی “دولت مقتدر توسعه‌گرا” را پیچیده‌اند؛ نسخه‌ای که در عمل چیزی جز گسترش سرکوب، نفی حقوق شهروندی، و تداوم سیستم مرکزگرای اقتدارطلب نیست.
بحث ترک و کرد در اورمیه یک مسئله‌ی اجتماعی محلی است، نه بهانه‌ای برای توجیه سیاست‌های فاشیستی علیه اقوام. اما مرکزگراها، که همیشه در بزنگاه‌ها ماهیت خود را آشکار می‌کنند، می‌خواهند این مسئله را بهانه‌ای برای نفی حقوق اقوام و اقلیت‌ها در ایران قرار دهند. این‌ها همان‌هایی هستند که همیشه از مفهوم «ایرانیت» یک چماق ساخته‌اند تا با آن بر سر هر گونه تنوع فرهنگی، زبانی و قومی بکوبند.
اما مسئله‌ی اصلی دقیقاً همین جاست: هیچ راه‌حلی از دل اقتدارگرایی بیرون نمی‌آید. اتفاقاً راه‌حل در آزادی و کاهش تمرکز قدرت است، نه در دولت توسعه‌گرای آهنین که به زعم این‌ها قرار است همه‌چیز را کنترل کند. لیبرتارینیسم می‌گوید: آزادی فرد، آزادی جامعه را می‌سازد، و جامعه‌ی آزاد، خود قادر به حل اختلافات محلی و قومی است، نه اینکه یک دولت سنگین و متوهم به جای مردم تصمیم بگیرد که چه چیزی “درست” است و چه چیزی “غلط”.
مرکزگراها که از هر فرصتی برای توجیه تمامیت‌خواهی خود استفاده می‌کنند، نه تنها هیچ مشروعیتی برای اظهارنظر در این مورد ندارند، بلکه دقیقاً خودشان بخشی از مشکل هستند. مشکل، همان نگاه از بالا به پایین است؛ همان تفکری که به جای پذیرش تنوع، همیشه به دنبال حذف و یکسان‌سازی بوده است. اما زمان این تفکر دیگر گذشته؛ جوامع مدرن به سمت آزادی‌های فردی و اجتماعی حرکت می‌کنند، نه به سوی بازتولید نظام‌های سرکوبگر تحت عنوان “اقتدار توسعه‌گرا”.