به گزارش یازاکو، در خیابان بهار تبریز، بالاتر از مسجد سفید، که از قضا هر دو به نحوی با هویت تاریخی تبریز پیوند دارند، در خانه‌ای کوچک و قدیمی به روی ما باز می‌شود محل کار و فعالیت استاد سرابی و برادر هنرمندشان استاد یعقوب سرابی است. جالب این است که این دو برادر در همه‌ی سال‌ها در کنار یکدیگر کار کرده اند، هرچند قلمرو فعالیت‌شان دقیقاً یکسان نیست.
هرچند در مقاطعی حمایت هایی از سوی هنردوستان متمول از استاد سرابی صورت گرفته است، اما ایشان عمدتاً از طریق کار و فعالیت خود در حوزه ساخت مجسمه، و اخیراً تعمیر و مرمت اشیاء تاریخی هم امورات خود و خانواده را می‌گذرانند و هم هزینه‌های قلمرو هنری خود را تأمین می‌کنند. با توجه به اینکه کمتر کسی توانایی و اشراف نظری و عملی استاد سرابی را نسبت به آثار تاریخی دارد، در نتیجه ایشان استادی مسلم و بی‌بدیل در زمینه تعمیر و مرمت اشیاء تاریخی به شمار می‌آیند. همچنین از آنجا که ایشان بیش از همه بر دوره تاریخی قاجار تمرکز دارند و اشیایی که دست مردم است (نظیر تفنگ، خنجر، جعبه جواهرات، درب و پنجره قدیمی و غیره) بیشتر به این دوره تعلق دارد، کسانی که در به در دنبال تعمیر چنین اشیاء و اسبابی هستند، کم نیستند. چه بسیارند کسانی که یک قبضه تفنگ و تپانچه قاجاری دارند که قنداق آن شکسته است و نیاز به تعمیر دارد. از این رو، این روزها عمده فعالیت ایشان بر تعمیر و مرمت اشیاء تاریخی تمرکز دارد. با توجه به اینکه بخشی مهم از اشیاء دوره قاجار را چوب تشکیل می‌دهد و استاد سرابی در صنایع چوبی نیز تبحر دارند، در بدو ورود کارگاه ایشان بیشتر به یک کارگاه نجاری می‌ماند.
ایشان گلایه‌هایی نیز داشتند که نشان از عدم توجه شایسته و بایسته به کارهایی است که استاد سرابی تا کنون انجام داده است. می‌دانیم که مهم‌ترین میراث ملموس رضا سرابی موزه مشاغل است. در ایام عید که اصلی‌ترین زمان مراجعه به موزه‌ها است، در حالی که سایر موزه ها از رونق و توجه برخوردارند و متولیان امر این موزه ها را برای بازدید مسافران وگردشگران مهیا ساخته اند، موزه مشاغل نه فقط از نظر امکانات و تجهیزات از نواقصی رنج می برد (مثلا در تاریخ ۸ فروردین هنگام مراجعه به موزه با چراغ های خاموش آن مواجه شدیم) ورود به موزه رایگان اعلام شده است. در حالی که با تعیین یک مبلغ ناچیز به عنوان ورودیه موزه نه فقط ارزش و اهمیت موزه به مخاطب منتقل می‌شود (چون به طور طبیعی امور رایگان تا حدودی کم ارزش جلوه می‌کنند)، بلکه می‌توان از تجمیع آن مبالغ اندک هزینه های موزه را تأمین کرد یا در گسترش و توسعه آن کوشید. همچنین محل استقرار موزه به نحوی است که نیازمند تبلیغات از سوی متولیان امر است، چیزی که به ندرت دیده می‌شود.
