یازاکو، محمد فرج پورباسمنجی_ داریوش شایگان 《۱۳۱۳ تبریز-۱۳۹۷ تهران 》 فیلسوف، شاعر ،ایرانشناس،نویسنده و هند شناس نامداری بود که بخشی از آثار او به زبان فرانسوی هم در یونسکو و هم در کتاب های درسی فرانسه چاپ شده است. ۷سال پیش فروردین ماه در ۸۳سالگی دار فانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت. فرزند بزرگ تبریز از مهمترین نظریه پردازان تطابق پذیری فرهنگی جهان شرق و غرب بود و کتب ارزشمند / آسیا در برابر غرب /زیر آسمان های جهان/ پنچ اقلیم حضور/ از آثار منحصر به فرد اوست.ایران را با تنوع فرهنگی و زبانی و دینی می ستود.معتقد بود که همه ادیان و اقوام و زبانها بطور مسالمت آمیز در کنار هم در ایران زندگی کنند و هیچ زبانی و قومی در ایران به یکدیگر برتری ندارد.عاشق علامه طباطبایی و هانری کربن ، عرفان اسلامی وشعر و شاعری و ادبیات گرانمایه ایران بود.دستمایه فکری اش در مسجد خسروشاهی بازار تبریز در دوران کودکی شکل گرفته که با مرحوم پدرش که از تجار بازار تبریز بود در پای منبر علمای بی آلایش و صدیق وقت تبریز شرکت می کردند. وی از واضحان گفتگوی تمدن‌ها، استاد ادیان دانشگاه تهران،و آشنا به زبان‌های ترکی آذربایجانی ،ترکی عثمانی،گرجی،روسی ،فارسی ،انگلیسی و فرانسه بود.و چند سال پیش نیز خانه توسعه آذربایجان به همت کتابفروشی سپهر تبریز بزرگداشت شایگان را در زادگاه اش تبریز برپا ساختند.
علی دهباشی با یادنامه ی داریوش شایگان و مجله فرهنگ و هنر نیز به استقبال بزرگداشت این اندیشمند جهانی ایران رفته اند که گفته ها و نوشته هایی از دوستداران و اندیشمندان معاصر را در این یاد نامه منتشر کرده که ماحصل آن این است که فرزند بزرگ تبریز (داریوش شایگان)به درد ایران مبتلا بود تا اخرین نفس بیقرار و ناآرام بود و درباره ی عظمت و شکوه سرزمین اقوام و ادیان مختلف و تنوع فرهنگی و زیستی متنوع آن به نام ایران فکر می کرد .در میان همه نوشته ها، نوشته استاد مصطفی ملکیان با عنوان روشنفکر (اهل فتوت) که در آن به ویژگی‌های شخصیت و منش والای شایگان پرداخته چشم گیر است.آنجا که می نویسد:
«دکتر داریوش شایگان سخت عاشق ایران بود. به درد ایران مبتلا بود. دغدغه‌ی دائمی فکری‌اش سرنوشت ایران بود.. تا آخر از جست‌وجوی معنا دست نکشید و بر در معنویت کوفت، اما گویی حلقه‌ی اقبال ناممکن می‌جنبانید…تا آخرین نفس، بیقرار و ناآرام بود و در فاصله‌ی کهکشانی معنویت و پوچ‌انگاری و در تک‌وپو و سعی و هروله بود…برای دوستی ارزش و اهمیت فراوان قائل بود و برای ایجاد و یا حفظ و یا تعمیق دوستی هر کاری می‌کرد… گشوده ذهن بود و سعه‌ی صدر داشت. به همه حرفی گوش می‌داد و افزون بر اینکه گوشی شنوا داشت، گشادگی و آمادگی او برای پذیرش چشم‌گیر بود…هم بعد جدی جهان را دیده بود و هم جنبه‌ی مضحک و مسخره‌ی دنیا راو از این رو، می‌توانست هم جدی باشد و هم جدیت خود را در کنه، به جد نگیرد و در حین اشتغال به مسائل… فارغ‌بال، بی‌قید و آزاد باشد».
در یادنامه گفتار فرهنگی و هنر جدید در رثای استاد شایگان،اساتید اهل سخن و قلم آقایان و خانم ها مقصود فراستخواه، بیژن عبدالکریمی، ترانه یلدا، الهام فخاری، حامد عامری، کیوان مهرگان، حمیدرضا محمدی افرادی هستند که مطالبی از آنها پیرامون زنده یاد شایگان در این نشریه منتشر شده است. ان شاالله نگارنده در مجالی فراغ به زندگی و آثار و آرا این دانشمند نامی ایران خواهد پرداخت.
