یازاکو، ندا حیدری _ تراکتور تنها یک تیم فوتبال نیست؛ بلکه نماد هویت فرهنگی، اتحاد قومی و غرور ملی ترک‌زبانان ایران است. در این میان، زنجان جایگاهی ویژه دارد؛ شهری که بی‌هیاهو، اما با تمام توان و احساس، در کنار تیم محبوب خود ایستاده است.
از خیابان‌های مرکزی شهر گرفته تا روستاهای دورافتاده، هر بازی تراکتور به رویدادی مردمی بدل می‌شود. صدای گزارش بازی از مغازه‌ها شنیده می‌شود و هواداران با اشتیاق اخبار تیم را دنبال می‌کنند. این پشتیبانی، صرفاً هواداری نیست؛ بلکه بازتابی است از همبستگی فرهنگی، تاریخی و زبانی مردمی که تراکتور را نماینده خویش می‌دانند.
اما در فوتبال ایران، سال‌هاست که نام دو تیم در صدر رسانه‌ها، تصمیمات و منابع قرار دارد: پرسپولیس و استقلال. گویی فوتبال کشور به دو رنگ سرخ و آبی خلاصه شده و دیگر صداها، هویت‌ها و تیم‌ها در سایه این دو قطب بزرگ، به حاشیه رانده شده‌اند. در این میان، تراکتور به‌عنوان نماد فوتبالی مردم ترک‌زبان ایران، با تمام قدرت ایستاده و اکنون دیگر تنها به تبریز محدود نمی‌شود؛ بلکه به نماد اتحاد یک ملت تبدیل شده است.
زنجان، شهری فرهنگی، پرغرور و اصیل، امروز در صف نخست این اتحاد قرار دارد؛ ایستاده کنار مردم آذربایجان، فریاد می‌زند: ما هم هستیم.
مرکزگرایی در فوتبال ایران، تنها یک مفهوم سیاسی یا مدیریتی نیست؛ این پدیده، در رفتارهای رسانه‌ای، تخصیص بودجه، جذب اسپانسر، زیرساخت‌ها و حتی داوری‌ها نمود دارد.
دو تیم پایتخت، بدون دغدغه مالی، از حمایت گسترده نهادهای مختلف بهره‌مندند؛ استادیوم‌های اختصاصی، قراردادهای میلیاردی، پوشش گسترده تلویزیونی و حتی برنامه‌ریزی بازی‌ها، همگی مطابق با منافع آن‌هاست. در مقابل، تیم‌هایی نظیر تراکتور که میلیون‌ها هوادار واقعی در سراسر کشور دارند، با کمترین حمایت و بیشترین فشارها مواجه‌اند.
اما این وضعیت نه‌تنها موجب عقب‌نشینی نشده، بلکه جرقه‌ای برای اتحاد میان ترک‌زبانان کشور شده است. از تبریز و ارومیه تا زنجان و اردبیل، از آستارا تا قوشاچای، یک صدا از دل آذربایجان به گوش می‌رسد: ما فقط هوادار تراکتور نیستیم؛ ما حامی عدالتیم.
زنجان به‌خوبی این پیام را دریافت کرده و به آن پاسخ داده است. مردم این شهر، به‌رغم فاصله جغرافیایی از تبریز، خود را بخشی جدایی‌ناپذیر از هویت فوتبالی آذربایجان می‌دانند. حضور هواداران زنجانی در ورزشگاه‌های کشور به ویژه یادگار امام، حمایت گسترده در شبکه‌های اجتماعی، و پیوستن به پویش‌های مردمی علیه تبعیض، همه نشانه‌هایی روشن از این همبستگی‌اند.
اتحاد میان هواداران تراکتور، دیگر صرفاً یک حس منطقه‌ای نیست؛ بلکه تبدیل به مطالبه‌ای ملی برای پایان دادن به تمرکزگرایی مزمن در ورزش کشور شده است. این اتحاد، مطالبه‌گر عدالت رسانه‌ای، تقسیم عادلانه امکانات و احترام به هویت‌های بومی است. تراکتور، زبان گویای نسلی از جوانان ترک‌زبان است که می‌خواهند دیده شوند، شنیده شوند و در میدانی برابر رقابت کنند.
زنجان در این مسیر نقش تاریخی خود را ایفا می‌کند. مردمی فهیم و بافرهنگ، که نه‌تنها در سکوت تحمیل‌شده‌ی رسانه‌ها محو نشده‌اند، بلکه با آگاهی، حضور و مطالبه‌گری، خواهان تغییرند. زنجان امروز فقط تماشاگر فوتبال نیست؛ یک بازیگر مؤثر در صحنه اجتماعی فوتبال ایران است.
دیگر دوران سکوت گذشته است. این صدا، صدای میلیون‌ها ترک‌زبانی است که عدالت می‌خواهند، احترام به فرهنگ و زبان خود را می‌طلبند و خواهان شکستن انحصار رسانه‌ای و مالی فوتبال پایتخت‌اند.
این اتحاد، پیامی روشن دارد:
ما باهمیم، علیه تبعیض؛ متحد در مسیر هویت، عدالت و افتخار.
