به گزارش یازاکو، بر اساس اعلام رسمی رئیس پلیس ترافیک شهری کشور، آذربایجان شرقی یکی از استان‌هایی است که در سه سال گذشته بیشترین سهم را در تصادفات و جان‌باختگان معابر شهری به خود اختصاص داده است. این در حالی است که بسیاری از استان‌های برخوردارتر با شرایط مشابه جمعیتی و وسعت شهری، با سهم کمتری از این بحران مواجه‌اند. مقایسه میان وضعیت خیابان‌های تبریز با کلان‌شهرهایی نظیر تهران، اصفهان و مشهد نشان می‌دهد که تنگناهای زیرساختی، نبود برنامه‌ریزی مؤثر در طراحی معابر و سال‌ها غفلت در توسعه متوازن، از عوامل کلیدی این فاجعه پنهان هستند.
شهر تبریز در حالی همچنان با شبکه‌ای از خیابان‌های باریک، پرپیچ‌وخم و فاقد استانداردهای ایمنی شهری دست‌وپنجه نرم می‌کند که در سایر کلان‌شهرها بودجه‌های ملی کلانی صرف بازطراحی، تعریض معابر و توسعه سیستم‌های حمل‌ونقل شهری شده است. نتیجه این سیاست‌گذاری نامتوازن، چیزی جز نرخ بالای تصادفات، مرگ‌ومیر کاربران آسیب‌پذیر و ناکارآمدی جریان ترافیکی در دومین کلان‌شهر شمال‌غرب کشور نبوده است.
آمارهای ارائه‌شده حاکی از آن است که ۷۷ درصد از تصادفات و جان‌باختگان معابر شهری کشور تنها در ۱۵ استان رقم خورده‌اند و آذربایجان شرقی به‌طور مشخص، با تمرکز بالای تلفات در مرکز استان یعنی تبریز، نیازمند توجه جدی ملی در بازمهندسی معابر شهری است. اما پرسش اساسی این‌جاست که چرا با وجود تکرار این وضعیت در گزارش‌های پلیس راهور و نهادهای رسمی، سهم آذربایجان شرقی از بودجه‌های عمرانی همچنان کمتر از نیاز واقعی آن است؟
نظام بودجه‌ریزی کشور که همواره نگاه تمرکزگرایانه به پایتخت و چند استان مرکزی دارد، عملاً مناطق پیرامونی‌تر را در حاشیه نگه داشته است. تبعیض مزمنی که در حوزه‌هایی چون حمل‌ونقل، بهداشت، آموزش و اکنون نیز ایمنی شهری تداوم دارد، در عمل جان ساکنان استان‌هایی چون آذربایجان شرقی را هدف گرفته است. نادیده گرفتن مشکلات زیرساختی تبریز، نه‌تنها ظلمی در حق شهروندان آن بلکه تهدیدی برای پایداری شهری در سطح ملی است.
چاره‌ی کار، تجدیدنظر فوری در رویکرد مرکزگرای نظام برنامه‌ریزی و بودجه‌نویسی کشور است؛ نگاهی که باید عدالت‌محور باشد و با معیارهای توسعه متوازن، منابع را نه بر اساس قدرت لابی، بلکه بر اساس نیاز واقعی تخصیص دهد. تا آن زمان، خیابان‌های باریک تبریز همچنان قربانی خواهند گرفت و مسئولان، تنها نظاره‌گر خواهند بود.
