یازاکو، محمد فرج پور باسمنجی_ استاد محمد علی جدیدالاسلام بزرگترین کلکسیونر دوربین های عکاسی در ایران و خاورمیانه، بعنوان مجموعه دار ملی شناخته می شود و اخیرا انتخاب این هنرمند عکاس تبریزی بعنوان مجموعه دار موفق و تلاشگر از سوی وزارت میراث فرهنگی و تجلیل ملی از وی در تهران، بازتابهای گسترده ای در شبکه های اجتماعی و رسانه ها داشته است. قبلا نیز مراسم های تجلیل مشابه از این هنرمند خوشنام و پرکار تبریزی از سوی خانه هنرمندان پیشکسوت ایران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دانشکده های هنر در تهران بعمل آمده و بر اشتهارش افزوده اند.
وی متولد ۱۳۳۱ در راسته کوچه تبریزو از عکاسان چیره دست در زمینه عکاسی هنری پرتره در کشور بوده و نورپردازی متفاوت و نگاه ویژه به عکاسی پرتره وی را به هنرمندی شاخص در آورده و تهیه و نگهداری و بعضا ترمیم و بازسازی عکس ها و فیلم های قدیمی از دوره های مختلف تاریخی آذربایجان بر غنای گنجینه آن افزوده و نگهداری اصولی از ۲ هزار عکس تاریخی دوره قاجار و نهضت مشروطه توسط این هنرمند موجب تمجید دوستداران تاریخ ، تمدن و فرهنگ ایران زمین از وی شده است.
استاد جدید الاسلام همچنین در مجموعه کارهای ماندگار خود ۱۵۰۰ پرتره از هنرمندان در رسته ها و رشته های مختلف را ثبت و ضبط کرده که از همه مهمتر مجموعه ۸۰ قطعه عکس از حیات استاد سید محمد حسین شهریار بزرگترین شاعر معاصر زبان و ادبیات ترکی و فارسی بر غنای آثار این هنرمند افزوده است.
علاوه بر آن صدها حلقه فیلم تاریخی از وقایع مختلف دوره ها و رخداد های کهن شهر تبریز نیز در کارنامه هنری او دیده می‌شود که این فیلم ها نیز با اصول فنی تصویربرداری بازسازی و تدوین مجدد شده و در مجموعه هایی استاندارد نگهداری می شود که در سال‌های اخیر در ساخت فیلم های مستند تاریخی تکه ها و بخش هایی از آنها بعنوان سند در متن فیلم های و سریال های تاریخی مورد استناد شبکه های ملی قرارمی گیرد.
همچنین مجموعه فیلم هاو عکس های مستند او بیشتر از طبیعت آذربایجان، فرش نفیس تبریز،ابنیه و آثار تاریخی از جمله بازار تبریز بر مجموعه آثارش زینت می بخشد. و حدود ۲۰ سال پیش در زمان مدیر مسئولی نشریه حیدر بابا توسط نگارنده این یادداشت، با این هنرمند روزی از تابستان به دامنه های سهند رفتیم که استاد مجموعه ای مستند عکس و فیلم از دره زیبای لیقوان و سرسبزی دامنه های سهند و نحوه تهیه پنیر گوسفندی لیقوان آماده می کردند و حوصله کافی، صبوری، سخت کوشی و همت برای کارهای ماندگار را من از نزدیک در وجود استاد دیدم.و یا چند بار دانشجویان علوم ارتباطات را در درس عملی فتو ژورنالیسم به کارگاه عکاسی وی در فلکه بارنج کوی ولی عصر بردم و استاد چه مشتاقانه وقت خود را دراختیار آموزش برای دانشجویان می گذاردند که جای قدردانی است.
اما استاد با خون دل خوردن و قبول مرارتها و سختی ها حدود ۵۰ سال است که موفق به ثبت و ضبط این آثار ارزشمند با لحاظ اصول فنی و بکارگیری ذوق و هنر خود برای انتقال این آثار ارزشمند به نسل های آینده بر آمده است.در کارنامه استاد جدید السلام شرکت در ۵۰ نمایشگاه در شهرهای مختلف و کشورهای همسایه ۱۰ تألیف و کسب ۸ مقام هنری در جشنواره ها نیز دیده می شود.نکته جالب اینکه وی خیلی تلاش کرد که بعنوان بزرگترین مجموعه دار دوربین های تاریخی و آلبوم های عکس و فیلم تاریخی اولین موزه عکاسی ایران را در تبریز دایر کند و در سال ۱۳۹۳ هم مجوز این کار ارزشمند را هم گرفت تا گردشگران و علاقمندان به بررسی و مطالعه زوایای تار یخی در تبریز این مجموعه های ارزشمند را ببینند و بر شکوه و عظمت این سرزمین خون و قیام و آزادی بیشتر پی ببرند.
ولی بی مهری مسئولان شورا و شهرداری استاد را از تبریز چند سالی است فراری داده و در مقابل متولیان هنر کشور در برج آزادی اولین موزه عکاسی کشور را با مدیریت استاد جدیدالاسلام راه انداختند که از زبان خود این واقعه و اقدام ارزشمند شنیدنی است. من ۳۵ سال در تبریز دوندگی کردم تا یک فضا برای موزه عکاسی بگیرم. بارها و بارها با شهرداران وقت قرار بستیم، توافق نامه امضا کردیم و هر بار شاهد بدقولی ها بودیم.
از اتاقی در موزه سنجش تا خانه تاریخی نیکدل مرا سرکار گذاشتند.
عکاس پیشکسوت تبریزی در تصریح روندی که تا انتقال موزه از تبریز به تهران طی کرده می گوید: از اتاقی در موزه سنجش با ۷۰ دوربین آغاز کردیم. گفتند فعلا کارت را شروع کن تا بعدها یکی از خانه های تاریخی را در اختیارت بگذاریم. در جشن یکصد سالگی شهرداری تبریز، شهردار وقت پیشنهاد داد زیر زمین عمارت شهرداری تبدیل به موزه شود.
سالها گذشت و با تغییر مدیریت دیدیم موزه جمع آوری و اتاق ها در اختیار شورا قرار گرفته است.
بعدها نام خانه نیکدل برای تاسیس موزه عکاسی و مشاغل به میان آمد و بعد مدتها دوباره فراموش شد. مکان فعلی فرهنگسرای الغدیر یکی دیگر از گزینه شهرداران وقت برای تاسیس موزه بود که باز هم خبری از آن نشد.
یخچال صادقیه یکی دیگر از مکان های تاریخی پیشنهادی برای موزه مشاغل و موزه عکاسی و حتی سینما برای نمایش فیلم هایی از تبریز قدیم بود و حتی برگزاری کارگاه‌های آموزشی عکاسی در آن از دیگر برنامه های پیشنهادی شهردای وقت بود.
این مجموعه بارها از سوی شهرداری و میراث فرهنگی افتتاح شد و چندین بند به رزومه مسئولان وقت اضافه کرد ولی در نهایت به سرنوشت سایر مجموعه های تاریخی و فرهنگی دچار شد و در نهایت اموال مجموعه توسط ماشین حمل زباله به خانه ام بازگشت داده شد.
من به شدت از شرایط پیش آمده متاثر شدم و تصمیم گرفتم قید مجموعه داری را بزنم و در کمتر از یک هفته ۵۰۰ دوربین را به یک دهم قیمت و ارزش واقعی فروختم.ولی بر خدا توکل کردم و ناامید نشدم.
کمی بعد برای دیدار خانوادگی به تهران رفتم و آنجا با یکی از دوستانم که مدیر مجموعه هنری برج آزادی است صحبت از موزه و گنجینه عکاسی ایران شد و پیشنهاد داد تا موزه را به تهران و برج آزادی منتقل کنم.
تمام وسایل بیمه شد و با احتیاط تمام حمل از تبریز به تهران صورت گرفت و در محل جدید یعنی جوار برج آزادی جای گرفتند و انجا بود که با تماشای دوربین ها و تجهیزات عکاسی در ویترین های مجموعه برج آزادی حس کردم صاحب یک گنجینه بسیار زیبا و ارزشمند هستم. و دین خود را به مردم خوبم ادا می کنم. با این حال در شورای فعلی چند بار برگشت موزه عکاسی ایران به تبریز پیشنهاد شده ولی دیگر کار از کار گذشته و استاد هنرمند ما چهره ملی یافته و متولیان امور در تبریز قدر داشته های خود را نمی دانند ولی فرزندان ماهر و هنرمند تبریز در تهران قدر می بینند و در صدر می نشینند.