به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از حریت باراک در یک نشست خبری در نیویورک با خبرنگاران صحبت کرد و گفت: «آنها بر سر ۳۲ کیلومتر جاده بحث می‌کنند، اما این موضوع بی‌اهمیتی نیست. این موضوع یک دهه طول کشیده است بنابراین اتفاقی که می‌افتد این است که آمریکا وارد عمل می‌شود و می‌گوید: ‘بسیار خب، ما آن را تصاحب می‌کنیم. ۳۲ کیلومتر جاده را به مدت صد سال به ما اجاره دهید و همه شما می‌توانید آن را به اشتراک بگذارید.’»
این کریدور، سرزمین اصلی آذربایجان را از طریق استان جنوبی سیونیک ارمنستان به منطقه خودمختار نخجوان متصل می‌کند و به طور بالقوه مسیر تجاری «کریدور میانی» از چین به اروپا را باز خواهد کرد.
باراک نقش ایالات متحده را به عنوان یک ضامن بی‌طرف برای حل این بن‌بست مطرح کرد و خاطرنشان کرد که این ایده با تلاش‌ها برای تقویت ثبات منطقه‌ای همسو است.
ارمنستان به سرعت این پیشنهاد را رد کرد.
سخنگوی دولت، نازلی باغداساریان، اظهار داشت: «ارمنستان در مورد انتقال هیچ بخشی از قلمرو حاکمیتی خود به کشورهای ثالث بحث نکرده و نخواهد کرد. واگذاری کنترل بخش زنگزور در منطقه سیونیک ارمنستان به یک کشور یا شرکت دیگر منتفی است.»
این پیشنهاد واکنش‌های داخلی علیه نیکول پاشینیان، نخست وزیر ارمنستان، را برانگیخته است و مخالفان او را به خیانت به منافع ملی در بحبوحه تلاش‌های عادی‌سازی روابط با ترکیه و آذربایجان متهم می‌کنند.
ترکیه از فعال‌سازی سریع این کریدور به گونه‌ای که رضایت و منافع همه طرف‌ها را محترم شمارد، حمایت می‌کند و آن را کلید اتصال گسترده‌تر می‌داند.
با این حال، یک منبع ریاست جمهوری ترکیه به رسانه‌های محلی گفت که آنکارا از برنامه‌های خاص ایالات متحده بی‌اطلاع است و نمی‌تواند در این مورد اظهار نظر کند.
طبق گزارش‌ها، پیش‌نویس «معاهده صلح بزرگ» بین ارمنستان و آذربایجان ۹۰ درصد آماده است و مسئله زنگزور در میان سه مسئله حل‌نشده – در کنار عدم تجاوز متقابل در مورد ادعاهای غرامت و ممنوعیت پایگاه‌های نظامی کشور ثالث – قرار دارد.
ایروان اصرار دارد که قوانین داخلی خود را برای هرگونه ترانزیت، مرز به مرز اعمال کند. پیشینه این کریدور به آتش‌بس نوامبر ۲۰۲۰ با میانجیگری مسکو پس از جنگ قره‌باغ برمی‌گردد که نظارت بر بخش ارمنی مرزبانان روسی را پیش‌بینی می‌کرد.
اما تمرکز روسیه پس از حمله به اوکراین در سال ۲۰۲۲ تغییر کرد و روابط با هر دو کشور را تیره و تار کرد.
نه ایروان و نه باکو دیگر طرفدار سلطه مسکو در منطقه نیستند.
دخالت طولانی مدت روسیه محدود به راه آهن است، زیرا شبکه ارمنستان به راه آهن دولتی روسیه متصل است؛ پاشینیان می‌تواند آن را ملی کند تا مسکو را به طور کامل به حاشیه براند.