به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از آذرنیوز، فرهاد ممدوف رئیس مرکز مطالعات قفقاز جنوبی در خصوص این نظرسنجی تحلیل ارزشمندی در خصوص پیامدهای سیاسی و اجتماعی اش ارائه داده است.
بر اساس نوشته‌ای که وی در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده، یکی از سوالات اصلی نظرسنجی این بوده که آیا ارمنستان در مسیر درستی حرکت می‌کند یا نه. تنها ۳۶ درصداز پاسخ‌دهندگان معتقد بودند کشور در مسیر صحیحی قرار دارد، در حالی که ۴۹ درصد با این دیدگاه مخالفت داشتند. همان‌طور که ممدوف اشاره می‌کند، میزان نارضایتی به‌ویژه در میان جوانان ۱۸ تا ۳۵ سال به شدت بالاست، گروهی که نخست‌وزیر نیکول پاشینیان تلاش زیادی برای جلب حمایت آن‌ها کرده است.نزدیک به نیمی (۴۹ درصد) از این گروه معتقدند ارمنستان در مسیر اشتباهی حرکت می‌کند.
در بخش گرایش‌های سیاسی نتایج نشان‌دهنده جمعیتی پراکنده و بی‌اعتماد هستند. اگرچه پاشینیان همچنان شناخته‌شده‌ترین چهره سیاسی است، اما تنها ۱۳ درصد از پاسخ‌دهندگان از او حمایت کرده‌اند. دیگر سیاستمداران برجسته مانند آرارات میرزویان (۵ درصد)، روبرت کوچاریان (۴ درصد)، آرام سرکیسیان (۲ درصد) و آلن سیمونیان (۲ درصد) همگی در حد تک‌رقمی حمایت دارند، در حالی که اکثریت پاسخ‌دهندگانیعنی ۶۱ درصد اعلام کرده‌اند به هیچ رهبر سیاسی‌ای اعتماد ندارند.
ممدوف این آمار را نشانه‌ای از فقدان گسترده اعتماد به رهبری کنونی و همچنین اپوزیسیون سنتی می‌داند. تطبیق این نتیجه با پاسخ به سوالی دیگر مبنی بر «به کدام حزب رأی خواهید داد؟» نشان می‌دهد که حدود ۶۰ درصد از شرکت‌کنندگان یا پاسخی نداده‌اند یا گفته‌اند اصلاً قصد رأی دادن ندارند. نکته مهم‌تر اینکه ۶۳ درصد از این افراد مردد و بی‌انگیزه جوانان هستند.
بر این اساس ممدوف به نتیجه‌ای واضح می‌رسد: جوانان ارمنستان نارضایتی‌ترین و از نظر سیاسی بیگانه‌ترین قشر جامعه را تشکیل می‌دهند. آن‌ها نه از دولت راضی‌اند، نه به اپوزیسیون اطمینان دارند و نه تصمیمی برای مشارکت در انتخابات دارند. به گفته او این به این معناست که جوانان از وضعیت موجود ناراضی‌اند و بنابراین قشر اعتراضی جامعه را تشکیل می‌دهند.
او اضافه می‌کند: سازمان‌های سیاسی کارهای زیادی برای انجام دادن دارند و دقیق‌تر بگویم، باید بدانند با چه کسانی باید کار کنند. همچنین پتانسیل شکل‌گیری یک نیروی سوم وجود دارد، نیرویی که نه با حکومت فعلی مرتبط باشد و نه با گذشته. این دیدگاه همان نکته کلیدی تحلیل کلی است: یک خلأ سیاسی در حال شکل‌گیری است و احتمال ظهور نیرویی جدید برای پر کردن آن وجود دارد.
داده‌های دیگر نظرسنجی این تحلیل را تقویت می‌کند. برای مثال در حالی که ۵۸ درصد از افراد مسن‌تر از صلح با آذربایجان حمایت می‌کنند، تنها ۳۸ درصد از جوانان با این دیدگاه موافق‌اند. در واقع ۴۸ درصد از جوانان صلح با آذربایجان را به‌کلی رد کرده‌اند. این شکاف نسلی نشان می‌دهد که مخالفان آینده پاشینیان به‌جای عناصر طرفدار روسیه احتمالاً از دل یک نیروی سیاسی جدید با گرایش‌های غرب‌گرایانه و در عین حال ناسیونالیستی ظهور خواهند کرد.
چنین سناریویی می‌تواند به‌ویژه برای رهبری فعلی خطرناک باشد، اگر فردی کاریزماتیک با ترکیبی از ارزش‌های غربی و گفتمان انتقامی وارد صحنه شود. در این صورت پاشینیان ممکن است با اپوزیسیونی قدرتمند روبه‌رو شود. نه از گذشته بلکه از نسلی که تاکنون نتوانسته آن را به دست آورد.
با این حال یک نکته‌ی جالب وجود دارد. بر اساس نظرسنجی اعتماد جوانان به کلیسا به‌طور قابل توجهی کمتر از اعتماد نسل‌های میانسال و مسن‌تر است. به‌طور متناقض این یعنی کلیسا-که در میان ارمنی‌های متمایل به صلح بیشترین حمایت را دارد-شاید بتواند بر قشری که آمادگی بیشتری برای آشتی با آذربایجان دارند تأثیرگذار باشد.
این یافته بدون پیامد ژئوپلیتیکی نیست. همان‌طور که ممدوف نتیجه‌گیری می‌کند: برای آذربایجان این داده‌ها پشتیبانی ارزشمندی از موضع آن در خصوص نیاز به همه‌پرسی برای اصلاح قانون اساسی ارمنستان فراهم می‌کنند، به‌گونه‌ای که همان‌طور که رئیس‌جمهور الهام علیئو گفته ارمنستان در آینده ادعایی نداشته باشد. در نهایت این جوانان امروز هستند که آینده را شکل خواهند داد!
اگر در نظر بگیریم که روسیه اخیراً پایگاه نظامی خود در گیومری را تقویت کرده است، امضای یک توافق صلح قطعاً روی پایه‌های ناپایداری قرار دارد. با توجه به اینکه جامعه ارمنستان به‌طور عمده از روسیه حمایت می‌کند، شرایط ممکن است هر لحظه تغییر کند.
و هرچند چشم‌انداز نگران‌کننده به نظر می‌رسد، آماده شدن برای بدترین حالت‌ها دارای ارزش راهبردی است. چراکه تنها با پیش‌بینی چالش‌های پیش‌رو می‌توان شرایط لازم برای رسیدن به بهترین نتایج را فراهم کرد.