به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یاز اکو این سخنان را مهربان ولی‌یوا نماینده مجلس ملی جمهوری آذربایجان در گفت‌وگو با اؤخو بیان کرد.
او گفت که گروه مینسک که در سال ۱۹۹۲ تأسیس شد، در ابتدا به‌عنوان اصلی‌ترین پلتفرم بین‌المللی برای حل مناقشه ارمنستان و آذربایجان از راه‌های مسالمت‌آمیز عمل می‌کرد.
اما طی نزدیک به ۳۰ سال فعالیت، مذاکرات این گروه بدون نتیجه باقی ماند. حضور کشورهای مختلف به‌عنوان رؤسای مشترک بی‌طرفی این نهاد را زیر سؤال برد و عدم اجرای تصمیمات به‌طور جدی اثربخشی آن را تضعیف کرد. پس از جنگ ۴۴ روزه سال ۲۰۲۰ یک محیط سیاسی و نظامی کاملاً جدید در منطقه شکل گرفت. آذربایجان تمامیت ارضی خود را بازیابی کرد و در نتیجه دلایل وجودی گروه مینسک عملاً از بین رفت. اقدام سازمان امنیت و همکاری اروپا در سال ۲۰۲۵ در واقع تأیید بین‌المللی این واقعیت‌ها بود.
این نماینده مجلس آذربایجان افزود: انحلال گروه مینسک یک دستاورد مهم سیاسی و دیپلماتیک برای آذربایجان محسوب می‌شود. زیرا این تصمیم موضعی را که آذربایجان سال‌ها بر آن تأکید داشت تأیید کرد. اینکه مناقشه به تاریخ پیوسته و مرحله جدیدی از همکاری‌ها آغاز شده است. از این پس تعیین دستور کار صلح در قفقاز جنوبی کاملاً به اراده سیاسی کشورهای منطقه بستگی خواهد داشت.
ولی‌یوا همچنین تأکید کرد که این اتفاق می‌تواند یک درس مهم برای تجربه میانجی‌گری بین‌المللی باشد. نمونه گروه مینسک نشان داد که ساختارهایی که سال‌ها نتیجه‌ای به همراه نداشته و اعتماد طرفین را از دست داده‌اند، تنها به فرمالیسم سیاسی خدمت می‌کنند. تصمیم سازمان امنیت و همکاری اروپا نشان داد که نهادهای بین‌المللی به سازوکارهای انعطاف‌پذیرتر، عادلانه‌تر و نتیجه‌محورتر نیاز دارند. توقف فعالیت گروه مینسک زمینه‌ساز ایجاد فرصت‌های جدید همکاری در قفقاز جنوبی است. در این مرحله مکانیسم‌های گفت‌وگوی مستقیم بین آذربایجان، ارمنستان و گرجستان می‌تواند شکل بگیرد، فرمت‌های جدید همکاری با کشورهای اصلی شریک منطقه – ترکیه، روسیه، ایران و اتحادیه اروپا – فعال شود و گام‌های عملی در زمینه ادغام اقتصادی، پروژه‌های حمل‌ونقل و ارتباطات و همچنین توافق‌نامه صلح برداشته شود.
او در پایان گفت:انحلال گروه مینسک توسط سازمان امنیت و همکاری اروپا، پایان یک فرمالیسم دیرینه در دیپلماسی بین‌المللی و به رسمیت شناختن واقعیت‌های منطقه‌ای است. این تصمیم هم یک پیروزی استراتژیک برای آذربایجان و هم آغاز مرحله جدیدی از صلح و همکاری برای قفقاز جنوبی محسوب می‌شود.