یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ کلانشهر تبریز با وجود جایگاه اقتصادی و فرهنگی خود، در حوزه تفریح و سرگرمی یکی از محروم‌ترین شهرهای کشور به شمار می‌رود. در حالی که کلانشهرهایی مانند مشهد، اصفهان و تهران طی سال‌های اخیر با ساخت و توسعه مجموعه‌های مدرن تفریحی توانسته‌اند رضایت شهروندان و گردشگران را جلب کنند، شهربازی‌های تبریز در مسیر عکس حرکت کرده‌اند؛ مسیری که به فرسودگی، عقب‌ماندگی و از دست رفتن نشاط اجتماعی ختم می‌شود.
شهربازی باغلارباغی به عنوان شناخته‌شده‌ترین مجموعه تفریحی شهر، سال‌هاست با تجهیزات کهنه و امکانات محدود دست و پنجه نرم می‌کند. وسایلی که زمانی نماد هیجان و شادی بودند، امروز بیشتر یادآور بی‌توجهی و بی‌برنامگی‌اند. محیط این مجموعه نیز فاقد زیباسازی و جذابیت‌های بصری متناسب با انتظارات شهروندان است و همین امر باعث شده خانواده‌ها رغبت کمتری برای گذران اوقات فراغت در آن داشته باشند.
اما باغلارباغی تنها نمونه این وضعیت نیست. لوناپارک شاه‌گؤلی، که زمانی در قلب مجموعه گردشگری ائل‌گؤلی می‌درخشید، به بهانه‌های مختلف برچیده شد و اکنون فقط در خاطره‌های تبریزی‌ها زنده است. شهربازی‌های کوچک‌تر در نقاط مختلف شهر نیز یا تعطیل شده‌اند، یا با امکانات محدود و غیراستاندارد، بیشتر شبیه محوطه‌ای متروک‌اند تا فضایی برای تفریح کودکان.
این شرایط در حالی رخ داده است که تبریز با جمعیت بالای خود و جایگاهش به عنوان یکی از قطب‌های گردشگری شمال‌غرب کشور، همواره نیازمند فضاهای شاداب و مدرن است. نبود چنین امکاناتی نه تنها حق طبیعی شهروندان را پایمال کرده، بلکه موجب کاهش جذابیت تبریز برای گردشگران داخلی و خارجی نیز شده است. در نتیجه، شهری که می‌توانست با جذب سرمایه‌گذاری در حوزه تفریح و سرگرمی به رونق اقتصادی و اجتماعی برسد، امروز از کمبود چنین زیرساخت‌هایی رنج می‌برد.
کارشناسان شهری و فعالان حوزه گردشگری بارها هشدار داده‌اند که فرسودگی شهربازی‌ها فقط یک موضوع ظاهری نیست. این مسأله به طور مستقیم بر روحیه عمومی مردم، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، تأثیر منفی می‌گذارد. در شرایطی که جامعه به نشاط و امید نیاز دارد، تعطیلی یا رکود شهربازی‌ها می‌تواند حس سرخوردگی را در میان شهروندان تقویت کند. بازسازی و مدرن‌سازی شهربازی‌های موجود و ایجاد مجموعه‌های جدید با استانداردهای بین‌المللی باید در دستور کار قرار گیرد. این اقدام نه تنها باعث افزایش نشاط اجتماعی خواهد شد، بلکه فرصت‌های تازه‌ای برای اشتغال و جذب سرمایه ایجاد می‌کند. تجربه دیگر کلانشهرهای کشور نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در حوزه تفریح، بازگشت اقتصادی و اجتماعی بالایی به همراه دارد.
امروز پرسش جدی شهروندان تبریزی این است که چرا شهری با چنین پیشینه و ظرفیت عظیم، در تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای تفریحی عقب مانده است؟ چرا شهربازی‌های تبریز باید یکی پس از دیگری به فرسودگی و خاموشی سپرده شوند؟ باید مدیران شهری و سرمایه‌گذاران، شهربازی‌ها را نه به عنوان هزینه‌ای اضافی، بلکه به مثابه سرمایه‌ای اجتماعی و اقتصادی ببینند. تنها در این صورت است که می‌توان امید داشت باغلارباغی و دیگر شهربازی‌های تبریز بار دیگر به جای غم، لبخند را به چهره مردم این شهر بازگردانند.