به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ وقتی نام تراکتور بر زبان می‌آید، چیزی فراتر از یک تیم فوتبال تداعی می‌شود؛ یک فرهنگ، یک هویت جمعی و یک عشق ریشه‌دار در دل میلیون‌ها هوادار پرشور که از تبریز تا تهران، از استانبول تا باکو و حتی دورترین نقاط جهان، قلبشان با تپش سرخ‌های دیار آذربایجان می‌زند. دوشنبه شب، ورزشگاه یادگار امام دوباره میزبان این شور بی‌پایان خواهد بود؛ میزبانی که پس از مدتی انتظار، حالا رنگ و بوی آسیایی گرفته است.
تراکتور در طول سال‌های گذشته بارها ثابت کرده که حضورش در آسیا چیزی بیش از یک شرکت ساده در مسابقات است. انتخاب این تیم به‌عنوان پرهوادارترین تیم قاره، نه یک بار بلکه دو بار، سندی روشن بر این حقیقت است که آذربایجان قلب تپنده فوتبال آسیاست. حالا با نخستین بازی خانگی در فصل جدید لیگ قهرمانان، نگاه‌ها دوباره به سمت این تبریز دوخته شده است؛ شهری که برایش فوتبال فقط ۹۰ دقیقه بازی نیست، بلکه آیینه‌ای است از غیرت، تعصب و همبستگی.
حریف فردای تراکتور، الوحده امارات، تیمی است باتجربه در میدان‌های آسیایی. اما آنچه این بازی را ویژه می‌کند، حضور هوادارانی است که بی‌وقفه در کنار تیم خود ایستاده‌اند. مردان و زنان، پدران و مادران، دختران و پسران؛ همه در کنار هم یک صدا خواهند شد تا پرهوادارترین تیم قاره را پشتیبانی کنند. این حضور مرد و زن در کنار هم، تصویری از همبستگی اجتماعی و عشق مشترک به تراکتور است؛ عشقی که جنسیت نمی‌شناسد و همه را در یک صدا، یک شعار و یک آرزو متحد می‌کند: پیروزی تراکتور و سربلندی آذربایجان.
اهمیت این دیدار تنها در سه امتیاز آن خلاصه نمی‌شود. نخستین میزبانی آسیایی در تبریز، حکم آغاز فصلی تازه را دارد؛ فصلی که در آن تراکتور می‌تواند دوباره نام خود را در نقشه فوتبال آسیا پررنگ کند. پیروزی در این مسابقه، نه‌تنها روحیه تیم را در ادامه راه تقویت می‌کند، بلکه پیام روشنی به تمام رقبا می‌فرستد: تراکتور با تمام قدرت بازگشته و آماده است تا بار دیگر برای افتخار بجنگد.
تبریز، دوشنبه این هفته شبی متفاوت را تجربه خواهد کرد. صدای طبل‌ها، پرچم‌های سرخ در اهتزاز و شعارهایی که از دل برخاسته‌اند، فضای یادگار امام را پر خواهد کرد. در چنین فضایی، بازیکنان تراکتور می‌دانند که تنها برای خود نمی‌جنگند؛ آن‌ها نمایندگان میلیون‌ها عاشق هستند که به عشق این تیم، روزها و شب‌هایشان را با امید و انتظار سپری کرده‌اند.
تراکتور، تیمی که ریشه در مردم دارد، بار دیگر فرصت دارد تا نشان دهد چرا فوتبال برای آذربایجان فقط یک ورزش نیست. این بازی، امتحانی است برای غیرت سرخ‌پوشان و فرصتی برای یادآوری دوباره این جمله ساده اما پرمعنا: «تراختور فقط یک تیم نیست؛ یک عشق بی‌پایان است.»