به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ کلانشهر تبریز در سال‌های اخیر شاهد افزایش قابل توجه استفاده از موتورسیکلت بوده است. عواملی همچون هزینه بالای خرید و نگهداری خودرو، محدودیت‌های ترافیکی، کمبود جای پارک و نیاز به جابه‌جایی سریع در سطح شهر، سبب شده‌اند بسیاری از شهروندان موتورسیکلت را به‌عنوان وسیله حمل‌ونقل انتخاب کنند. این روند، در عین حال که پاسخی به بخشی از نیازهای حمل‌ونقلی شهروندان است، به دلیل نبود زیرساخت‌های مناسب و قوانین کارآمد، پیامدهایی برای مدیریت شهری ایجاد کرده است.
یکی از مهم‌ترین این پیامدها، ایمنی شهری و خطر بالای تصادفات است. در تبریز مسیرهای ویژه‌ای برای تردد موتورسیکلت‌ها طراحی نشده و همین مسئله موجب تداخل حرکت آنها با خودروها و عابران پیاده شده است. تخلفات رایج همچون حرکت در پیاده‌روها، عبور از خطوط ویژه اتوبوس یا حرکت در خلاف مسیر، خطر حوادث رانندگی را افزایش داده است. بخش قابل توجهی از سوانح رانندگی درون‌شهری به موتورسیکلت‌ها اختصاص دارد که هزینه‌های درمانی و اجتماعی قابل توجهی به همراه دارد.
عامل دیگری که این وضعیت را تشدید می‌کند، عرض کم خیابان‌های تبریز است. بافت قدیمی شهر و محدودیت‌های کالبدی، سبب شده بسیاری از معابر ظرفیت پذیرش حجم بالای وسایل نقلیه را نداشته باشند. در چنین شرایطی، حضور موتورسیکلت‌ها در کنار خودروها، به بی‌نظمی ترافیکی و افزایش احتمال برخوردها دامن می‌زند.
از منظر اجتماعی نیز، گسترش فعالیت‌های خدماتی مبتنی بر موتورسیکلت مانند پیک‌های موتوری و ارسال سریع کالا، هرچند بخشی از نیاز بازار را تأمین می‌کند، اما به دلیل نبود ضوابط مشخص، بعضاً موجب بی‌نظمی در سطح شهر می‌شود. این فعالیت‌ها بدون چارچوب روشن برای ساماندهی می‌توانند به فشار بیشتر بر معابر شهری و نارضایتی عمومی بینجامند.
مدیریت این روند نیازمند ترکیبی از سیاست‌گذاری و فرهنگ‌سازی است. اقداماتی همچون ایجاد مسیرهای ویژه، الزام به استفاده از تجهیزات ایمنی، برخورد قانونی با تخلفات پرخطر، و همچنین آموزش‌های عمومی می‌تواند نقش مهمی در کاهش تبعات فعلی داشته باشد.
رشد استفاده از موتورسیکلت در تبریز یک واقعیت شهری است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. اما تداوم این روند بدون ایجاد زیرساخت‌های متناسب و تدوین سیاست‌های روشن، می‌تواند مشکلاتی در حوزه ترافیک و ایمنی ایجاد کند. آینده مدیریت شهری تبریز در این زمینه به توانایی مسئولان در برقراری تعادل میان نیاز به حمل‌ونقل سریع و ضرورت تأمین ایمنی عمومی وابسته خواهد بود.