به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ در تبریز، خودروها تک‌سرنشین‌اند و خیابان‌ها بی‌تحرک؛ شهری که روزی به‌عنوان یکی از قطب‌های صنعتی و اقتصادی کشور شناخته می‌شد، امروز در صف طولانی خودروهای تک‌سرنشین، ساعت‌های کاری و عمر شهروندانش را دود می‌کند. آمار رسمی از زبان مدیرکل دفتر فنی، حمل‌ونقل و ترافیک استانداری آذربایجان شرقی نشان می‌دهد که ۵۶ درصد خودروهای شخصی در تبریز تنها یک سرنشین دارند، ۳۲ درصد دو سرنشین و تنها ۱۲ درصد با سه نفر یا بیشتر تردد می‌کنند. عددی که زنگ خطر جدی برای شهر هوشمند و زیست‌پذیر تبریز است.
در حالی که کلان‌شهرهایی چون تهران، مشهد و اصفهان با گسترش خطوط مترو، بخش قابل‌توجهی از تقاضای سفر شهری را از خیابان به زیر زمین منتقل کرده‌اند، تبریز هنوز درگیر کلنگ‌زنی‌های تکراری و وعده‌های بی‌سرانجام است. هر بار وعده تزریق اعتبار جدید برای مترو داده می‌شود، اما بودجه عمرانی در مسیر تخصیص آب می‌شود و پروژه در همان نقطه قبلی متوقف می‌ماند.
نتیجه چیست؟ ترافیکی سنگین، مصرف بی‌سابقه بنزین، افزایش آلودگی هوا و اتلاف میلیاردها تومان از سرمایه اجتماعی و اقتصادی شهر. مردمی که مجبورند ساعت‌ها در صف خودروهای تک‌سرنشین بمانند، نه‌تنها زمان، که اعصاب و کیفیت زندگی خود را نیز از دست می‌دهند. تبریز حالا نمونه‌ای از شهری است که میان شعار توسعه و واقعیت اجرایی گرفتار مانده است.
کارشناسان شهری بارها هشدار داده‌اند که بدون توسعه حمل‌ونقل عمومی به‌ویژه مترو، هر برنامه‌ای برای کاهش ترافیک و آلودگی در تبریز بی‌اثر است. اما تصمیم‌گیران همچنان به طرح‌های جزئی و مقطعی دل بسته‌اند؛ از خط ویژه تاکسی گرفته تا تغییر ساعت طرح ترافیک. هیچ‌کدام از این اقدامات، جای خالی شبکه منسجم مترو را پر نکرده و نخواهد کرد.
تبریز نیازمند تصمیم‌های جسورانه است، نه بیانیه‌های محتاطانه. باید پذیرفت که حمل‌ونقل عمومی در این شهر عملاً اولویت دوم مدیران بوده است. اگر امروز اقدامی نکنند، فردا هزینه‌ای چندبرابر باید بپردازند؛ هزینه‌ای که نه فقط مالی، که انسانی است.
در شهری که نصف خیابان‌هایش به خودروهای تک‌سرنشین اختصاص یافته و خطوط مترو هنوز در دست احداث‌اند، آینده‌ای پایدار در حمل‌ونقل فقط یک شعار زیباست. تبریز به اراده‌ای برای حرکت نیاز دارد؛ حرکتی که از زیر زمین، از ریل‌های متروی خاک‌خورده آغاز می‌شود — نه از پشت میزهای وعده و تاخیر.