به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ آمارهای رسمی نشان می‌دهد آذربایجان غربی امروز یکی از بزرگ‌ترین قطب‌های تولید طلا در کشور است. سخاوت خیرخواه، مدیرکل صنعت، معدن و تجارت استان، اعلام کرده است که تاکنون برای هشت معدن طلا در استان مجوز صادر شده و سه معدن با ظرفیت اسمی بیش از دو تن در سال، مشغول تولید شمش هستند.
وی از وجود ذخیره عظیم ۵۰ میلیون تنی سنگ طلا با برآوردی بین ۱۲۰ تا ۱۴۰ تن طلای خالص خبر داده و این ظرفیت را «فرصتی برای ثروت‌آفرینی ماندگار» دانسته است. با این حال، پرسش اصلی مردم این است که این ثروت عظیم چه سهمی در بهبود زندگی آن‌ها و توسعه زیرساخت‌های استان دارد؟
در حالی که میلیاردها تومان سرمایه‌گذاری در حوزه استحصال و فرآوری طلا انجام می‌شود — از جمله واحدی با سرمایه‌گذاری ۳۰۰ میلیارد تومانی برای تولید مصنوعات طلا و بازیافت طلا از بردهای الکترونیکی — اما شاخص‌های توسعه در آذربایجان غربی تغییر محسوسی نکرده است.
نه از تسریع طرح‌های زیرساختی خبری هست، نه احیای دریاچه اورمیه که سال‌هاست در صدر وعده‌های دولتی قرار دارد.
با وجود تولید حجم بالای طلا، شهرهای آذربایجان غربی همچنان از کمبود جاده، زیرساخت بهداشتی و امکانات شهری رنج می‌برند.
سؤال مهم اینجاست: سود حاصل از فروش این شمش‌ها به کجا می‌رود؟
آیا درآمدهای حاصل از استخراج و صادرات طلا به بودجه‌های توسعه‌ای استان بازمی‌گردد؟
آیا سهمی از آن صرف محیط‌زیست و پروژه‌های عمومی می‌شود، یا مسیرش به حساب‌های ملی و مرکزی ختم می‌گردد؟
کارشناسان معتقدند بدون طراحی «سازوکار بازگشت ارزش افزوده معادن به استان»، طلا و دیگر منابع طبیعی آذربایجان غربی همچنان از دل زمین استخراج می‌شوند، اما سهم مردم از این ثروت جز گردوغبار معادن و جاده‌های فرسوده نخواهد بود.
این مطالبه امروز در افکار عمومی طنین‌انداز است:
اگر آذربایجان غربی طلایی‌ترین استان کشور است، چرا مردمانش هنوز با مشکلات پایه‌ای زیربنایی دست‌وپنجه نرم می‌کنند؟