به گزارش یازاکو، فضای جشنواره از تشریفات، زرق‌وبرق و هزینه‌های بی‌ثمر فاصله گرفته و به اصل ماجرا بازگشته است، به تئاتر و هنرمند.
انجمن هنرهای نمایشی استان و اتاق فکر جشنواره، تصمیمی ساده اما مهم گرفتند؛
آن‌ها خواستند این‌بار به‌جای خرج برای ظاهر و تجمل، بودجه جشنواره مستقیماً صرف گروه‌های نمایشی شود.
و نتیجه آن شد حضور پررنگ‌تر هنرمندان از شهرهای دور و نزدیک، از سراب تا اهر، از میانه تا عجب‌شیر و آذرشهر و از تبریز تا هشترود روی صحنه پلاتوهای تبریز، برای مردمی که تماشاگر واقعی تئاترند.
اما مهم‌تر از این تغییر ساختاری، تغییر ذهنی است که با نگاه آموزشی در خصوص گرو‌های جوان رخ داد.
سال‌ها گروه‌های نوپای تبریز و شهرستانی، بر این باور بودند که نمی‌توانند بلیت بفروشند، نمی‌توانند سالن پر کنند و هرگز به صحنه تبریز راه نخواهند یافت.
اما امسال، همان گروه‌ها در تبریز اجرا می‌روند، بلیت می‌فروشند و حتی برخی سالن‌ها سولد اوت می‌شوند.
این یعنی تئاتر دوباره به خودش باور کرده است.
وقتی نمایشی از شهرستان در تبریز تماشاگر دارد، چرا در شهر خودش نداشته باشد؟
جشنواره امسال شاید ساده‌تر برگزار شده باشد، اما صادق‌تر است.
به جای هزینه برای ظاهر، سرمایه‌گذاری برای محتوا و به جای تئاترِ ویترینی، تئاترِ زنده و مردمی ارائه شد.
اگر این مسیر ادامه پیدا کند، تئاتر آذربایجان شرقی می‌تواند از سایه مرکزگرایی بیرون بیاید و در شهرهای کوچک نیز صاحب حیات فرهنگی و اقتصادی پایدار و اجراهای درخور شود.
جشنواره امسال یادمان انداخت:
گاهی، بازگشت به اصل، خودِ پیشرفت است.
ا