به گزارش یازاکو، مردم از گرانی در عذاب هستند و برخی نجیبانه سر می‌کنند و برخی مودبانه انتقاد می‌کنند. مردم حق دارند از وضعیت اقتصادی ناراضی باشند.
علاوه بر مشکلاتی که امروز مردم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند نسبت به آینده هم نگرانند که چه خواهد شد و اگر وضعیت بدتر شود چگونه باید زندگی کنند. از دولت انتظار دارند که برای گرانی امروز و بهتر شدن شرایط فردا کاری بکند.
تیم اقتصادی دولت ایده‌آل نیست ولی در مجموع قابل دفاع است. اینطور نیست که ده‌ها نفر آدم داشتیم و رئیس‌جمهور آن‌ها را کنار گذاشته و این تیم را آورده. این را هم باید در نظر بگیریم که با گذشت زمان هماهنگی در مجموعه اقتصادی دولت بیشتر شده است و البته می‌تواند خیلی بهتر از این هم بشود.
جلوی #گرانی با دستور و شعار گرفته نمی‌شود. همه دولت‌ها طرفدار ارزانی و جلب رضایت مردم‌اند. هیچ‌کس مخالف کاهش تورم، حفظ ارزش پول ملی، افزایش درآمد، کاهش هزینه‌ها و جلوگیری از گرانی نیست. اما چگونه می‌توان مشکلات اقتصادی را حل کرد؟
واژه اقتصاد در انگلیسی اکونوومی است که اصالت یونانی دارد و معنایش می‌شود: «مدیریت اموال»! یعنی تنظیم منابع و مصارف. اگر مصارف ما بیش از منابع ما باشد، دچار مشکل می‌شویم. وقتی درآمدهای یک خانواده کفاف مخارج را ندهد زندگی مختل می‌شود. درباره کشور هم همینطور است. اختلاف زیاد در منابع و مصارف اقتصاد کشور ما را وارد بحران کرده است.
طرح سوال‌هایی شبیه اینکه:
چرا در این وضعیت هستیم؟ چه کسی یا کسانی مقصرند؟ تحریم‌ها چقدر نقش داشته؟ در دولت‌های مختلف چه اتفاقی افتاده؟ نهادهای اقتصادی خارج از دولت چه کار می‌کنند؟ و …
امروز کمکی در حل مسئله نمی‌کند و چون هرکسی تلاش می‌کند تقصیر را به گردن دیگری بیاندازد، فقط اختلاف را افزایش می‌دهد. بنابراین دولت به دنبال یافتن مقصر نیست؛ به دنبال حل بحران است.
در تمام جلساتی که من در آن‌ها حاضر بوده‌ام و تمام یادداشت‌هایی که خوانده‌ام، هیچ اقتصاددانی مدعی نبوده که مشکلات اقتصادی ایران راه حل ساده و کوتاه مدت دارد.
سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل
بیرون نمی‌توان کرد الا به روزگاران
ناراحتی مردم از گرانی به حق است، اما انتظار از بین بردن گرانی در کوتاه مدت نابجاست.
برنامه رئیس‌جمهور و دولت در کوتاه مدت کنترل روند افزایش قیمت‌ها و بالابردن تحمل مردم و جامعه در برابر گرانی‌ها و تورم‌هاست.
مثلا باوجود اینکه در بودجه مصوب رقمی برای کمک به معیشت جامعه در شرایط بحرانی پیش‌بینی نشده است، تخصیص سبد معیشت (کالابرگ) برای مردمی که تحت فشار هستند با جدیت بسیار زیاد دارد دنبال می‌شود و به امید خدا تحقق خواهد یافت.
اقدامات کوتاه مدت متنوعی را دولت پیگیری می‌کند که به عنوان نمونه به برخی اشاره می‌کنم:
۱- گسترش روابط با همسایگان و واگذاری بخشی از اختیارات به استان‌های مرزی امکان صادرات و تهاتر با کشورهای همجوار فراهم می‌شود.
۲- کمینه کردن قطعی برق واحدهای تولیدی در سال جاری برای حمایت از تولید، اشتغال و صادرات
۳- فراهم کردن تسهیلات برای واحدهای کوچک و متوسط تا زیان حاصل از قطعی برق سال گذشته را بتوانند جبران کنند (مثل مهلت دادن برای وام‌ها، یا بخشودگی مالیات و …).
۴- تلاش برای گشودن راه‌های جدید برای تامین کالاهای اساسی مورد نیاز
۵- جلوگیری از تخصیص ارز با قیمت دولتی برای کالاهای لوکس و غیرضروری
کارهای زیاد دیگری هم دارد انجام می‌شود که من فرصت نمی‌کنم در این مختصر بنویسم و کارهای بیشتری در سطوح وزارت‌خانه‌های دولت که من مطلع نیستم. اما همه این کارها نقش مُسکن را دارند. ریشه مشکل همچنان باقی است و بدون پرداختن به ریشه‌ها مشکل «نگرانی از آینده» حل نمی‌شود. ۱- افزایش درآمد و خلق ثروت پایدار از طریق تسهیل تجارت و رونق کسب و کار و ۲- کاهش هزینه‌ها و افزایش بهره‌وری با افزایش انضباط مالی، اداری و مدیریتی برنامه‌های میان‌مدت و بلندمدت رئیس‌جمهور و تیم اقتصادی است که با جدیت دنبال می‌شود.