به گزارش یازاکو، این بنای فاخر که در سال ۸۴۵ هجری شمسی به فرمان سلطان جهانشاه قره‌قویونلو ساخته شد، در سال ۱۳۱۰ به ثبت ملی و به دنبال آن از سوی یونسکو به‌عنوان یکی از شاهکارهای نبوغ و خلاقیت انسانی در فهرست میراث جهانی قرار گرفت. سازمان یونسکو از گردشگران سراسر جهان دعوت کرده است در سفر به تبریز، از این اثر استثنایی دیدن کنند.
بازسازی از دل ویرانی
مسجد کبود در زلزله ویرانگر سال ۱۱۵۸ هجری قمری آسیب جدی دید و تا سال ۱۳۱۸ خورشیدی به حالت نیمه‌مخروبه باقی ماند. عملیات بازسازی آن از دوره رضا شاه آغاز و در سال ۱۳۵۵ در دوران محمدرضا شاه به پایان رسید.
رنگ لاجوردی و نگاره‌های ظریف اسلیمی، همراه با کاشی‌های معرق فیروزه‌ای، از شاخص‌ترین ویژگی‌های این مسجد است که ۳۰ سال ساخت آن به طول انجامید. تزئینات داخلی بنا با ترکیب طلا و لاجورد، جلوه‌ای بی‌مانند از هنر اسلامی و مکتب هنری تبریز را به نمایش گذاشته است.
هندسه و هنر در خدمت ایمان
معماری مسجد کبود بر پایه سبک آذری است که در آن، محاسبات دقیق هندسی و به‌کارگیری سنگ‌های موزون و نادر، نشان از دانش و ظرافت معماران و ریاضی‌دانان آن دوران دارد. صحن مربعی‌شکل مسجد با حوض میانی و حجره‌های پیرامونی، مکانی برای عبادت، استراحت و کمک به مستمندان بوده است.
در شبستان کوچک مسجد، سردابی با دو آرامگاه قرار دارد که به باور مورخان، پیکر سلطان جهانشاه و همسرش در آن آرمیده است.
گوی مسجد، سفیر فرهنگی تبریز در جهان
این شاهکار تاریخی نه‌تنها نمادی از ایمان و هنر ایرانی ـ اسلامی است، بلکه به عنوان سفیری فرهنگی از تبریز کهن، پیام‌آور تمدن، زیبایی و مهندسی درخشان مردمان این سرزمین در جهان محسوب می‌شود.