به گزارش یازاکو، مشکل اصلی این شهر، عدم وجود متولی برای نگهداشت جاده منتهی به کجووار از سمت بزرگراه است. این جاده در شرایط بسیار نامناسبی قرار داشته و روزانه چندین فقره تصادف رانندگی و گاه مصدوم و کشته را به همراه دارد. یک جاده باریک با آسفالت کنده شده و ناهموار و بدون چراغ روشنایی و خط کشی است.
خودروهای سنگین(تانکرها) پالایشگاه و پتروشیمی از این جاده نامناسب و غیراستاندارد و میان خودروهای سواری که سرنشین آن‌ها اعضای خانواده هاست، عبور می‌کنند و هر لحظه امکان تصادف، انفجار و کشتار مردم بیگناه وجود دارد و مشخص نیست که اصلا مقصر این کشتار چه کسی است!
به گفته غلامرضا رسول زاده، مدیرکل راهداری استان، جاده کجووار یک راه روستایی است و خدمات این اداره کل نیز مطابق قانون و اعتبارات تخصیص یافته برای راه‌های روستایی از سوی سازمان راهداری در این مسیر انجام گرفته و این روند درحال تداوم است.
در همین حال اصغر آدبی بیگ، شهرداری منطقه هفت تبریز نیز می‌گوید که این جاده در محدوده شهری نیست و مطابق قانون نمی‌تواند کاری برای آن انجام دهد، اما اگر موافقتی از سوی اداره کل راه و شهرسازی انجام گیرد و شروط مربوطه به تایید طرفین برسد، شهرداری حاضر است تا برای رسیدگی به این جاده وارد عمل شود.
آنچه که عیان و بارز است، وظیفه نگهداشت جاده دسترسی به محله کجووار از شهر تبریز، در مسئولیت اداره کل راهداری قرار دارد و چون این جاده به عنوان راه روستایی شناخته می‌شود، خدماتی که اداره کل راهداری برای آن انجام می‌دهد، مثل دیگر راه‌های روستایی، کم و در حد یک خط کشی میانی و نصب تعدادی علائم در مسیر و بخشی از روکش آسفالت به نوبت است.
بر اساس واقعیت و خواسته مردم، این مسیر پر رفت و آمد و مشکل دار نباید صرفا یک راه روستایی باشد، بلکه باید رسیدگی مناسبی در حد یک خیابان شهر به آن برسد و این امر فقط به توافق بین سه ارگان راهداری، شهرداری و راه و شهرسازی مربوط است.