یاز اکو؛ افخم ابراهیمی – سعید نیکوخصلت عضو شورای شهر تبریز با اشاره به تشکیل نهاد فرابخشی شورای سیاستگذاری حفظ و احیای هویت تاریخی تبریز آن را اتفاق مثبتی توصیف کرد و افزود: علاوه بر این با تغییر نگرش در سیاستگذاریهای شورا بهدنبال کسب عنوان شهر خلاق برای تبریز در یونسکو هستیم.
به گزارش خبرنگار پایگاه خبری یاز اکو، سعید نیکوخصلت بر توجه روزافزون بر احیای هویت و تاریخ شهر تبریز تاکید کرد و افزود: کاش بشود توجه مردم را به سمت میراث فرهنگی و هویت شهری سوق داد و این مهم را به یک مطالبهی جدی از سوی مردم تبدیل کرد چراکه ثروت و گنجینهی کشورمان در فرهنگ، تاریخ و هنر آن نهفته است.
وی گفت: از طریق توسعه و رونق این نگرش، کارآفرینی، شهر زیستپذیر، ثروتزایی و صلح تحقق مییابد و بسیاری از آلام شهرنشینی مدرن همچون معضلات اجتماعی با بازگشت به هویت تاریخی و ساختارهای آن کاهش مییابد.
وی تاکید کرد؛ حقیقت این است که در نیل به این هدف تنها نیازمند تغییر نگرش، شیوه و رفتار هستیم تا بودجهی کلان و باید مشارکت مردم را بیشتر جذب کنیم.
مدیریت شهری به شرط شناخت و فلسفهی شهر
عضو شورای شهر تبریز در ادامه با بیان اینکه بازآفرینی شهری، توسعهی پایدار را بدنبال دارد، گفت: مدیریت شهری ساده است به شرط آن که فلسفه و شناختی از آنچه میخواهیم انجام دهیم و منطقهای که میخواهیم مدیریت کنیم داشته باشیم.
دبیر شورای سیاستگذاری حفظ و احیا هویت تاریخی تبریز ادامه داد: شورای شهر در ۴ سال گذشته به این نتیجه رسیده است که برای تحقق بازآفرینی شهری مردم باید پای کار باشند.
به اسم مدرنیزه، عرصه را بر بافت تاریخی تنگ کردیم
وی با ابراز تاسف از تجاوز به حریم بناهای تاریخی در طول سالهای گذشته گفت: متاسفانه تمام آثار تاریخی شاخص ما به نام مدرنیزه شدن آسیب دیده و عرصه بر آنها تنگ شده است.
وی تصریح کرد: زمانی برجسازی را یک برند برای ما تعریف کردند و فکر میکردیم بلند شدن هر ساختمان ارزش و رشد برای ما به دنبال دارد ولی نمیدانستیم این سرآغاز مشکلات فراوان اجتماعی، فرهنگی و زیست محیطی خواهد بود.
این مدرس دانشگاه گفت: بخش غمانگیز داستان وقتی است که با هر کلنگزنی و احداث و افتتاح مجتمعهای تجاری که اغلب هم خالی هستند در حریم آثار تاریخی احساس غرور میکردیم! سازههایی که تنها موجب شکاف فرهنگی در بافت تاریخی میشد.
۱۴۰۰، سال جنبش پیادهراهها
وی در تشریح برنامهها و اقدامات برای تحقق اهداف سال ۱۴۰۰ به عنوان سال احیای هویت تبریز گفت: آرامسازی مرکز شهر، انتقال پایانههای اتوبوسرانی از بافت تاریخی، تبدیل کاربری بناهای تاریخی از کارگاه و انباری به گالری با همکاری بنکداران و ایجاد گذر فرهنگی در قالب تحقق جنبش پیادهراهها در سال ۱۴۰۰، آزادسازی بخشی از بافت تاریخی از حصار مجتمعهای تجاری از جمله برنامههای مصوب برای تحقق هدف احیای هویت تبریز در سال ۱۴۰۰ است.
سعید نیکوخصلت ادامه داد: به دنبال پیرایش در معابر تبریز هستیم؛ نظیر تغییر مکان بانکها از بافت تاریخی، معتقدیم این شهر کار زیادی دارد که با هر کار یک گره از گرههای آن باز میشود و به دنبال تقویت بخش خصوصی و واگذاری مسئولیت خانههای تاریخی به آنها هستیم.
وی افزود: بافت شبانه ما زنده نیست چون بافت تاریخی پر از بانک و مجتمعهای تجاری است که باید از این مکان انتقال یابند و جای خود را به فضاهای فرهنگی و هنری و گردشگری بدهند.
در مطالبهگری عمیقتر بیندیشیم
وی با انتقاد از ابعاد مطالبهگری شهروندان در بحث ساختار و سازههای شهری گفت: متاسفانه تمام توجه ما به مشکلات آسفالت و جداول متمرکز است و به نردههایی که در وسط خیابان نصب شده توجه نمیکنیم. نردههایی که در نگاه اول گردشگران اروپایی نشانهی قانونگریزی مردم یا کنترلگری مدیریت شهری است.
وجود ۲۴۰۰ هکتار بافت تاریخی در تبریز
الناز سیاسی کارشناس فرهنگی شورای اسلامی تبریز در خصوص بافت تاریخی تبریز گفت: از مجموعه دو هزار و ۴۰۰ هکتار بافت تاریخی در تبریز، ۸۰۰ هکتار آن در منطقهی تاریخی فرهنگی تبریز قرار گرفته است.
وی تاکید کرد: بافت تاریخی نشانگر تاریخ و هویت یک شهر است که متاسفانه در تبریز به دلیل نبود خدماترسانی رو به فرسودگی و نابودی است.
وی ادامه داد: بافت تاریخی در میان مدیریت دوگانهی میراث فرهنگی و شهرداری قرار گرفته و این دوگانگی در مدیریت سبب شده تا مالکان بناهای تاریخی تصمیم به ترک بناهای تاریخی گرفته و ان را به انبار یا کارگاه تولیدی تبدیل کنند.
وی تصریح کرد: خالی از سکنه بودن بناهای تاریخی در عمل موجب فرسودگی و نابودی آنها میشود.
وی ابراز امیدواری کرد با همت مردم بافتها و بناهای تاریخی از سوی صندوق احیای بافتها حمایت شده و با پرداخت وامهایی که اجرایی شوند این بناهای با ارزش به هتل بوتیکها و درآمدزایی برای صاحبانش تبدیل شود.
وی با انتقاد از تغییر کاربری بناهای تاریخی به ادارات گفت: این یک معضل و آسیب بر بنای تاریخی است که گردشگران و محققان را در بهرهمندی از بنای تاریخی محدود میکند.