به گزارش یازاکو، اظهارات معاون حملونقل و ترافیک شهردار تبریز عملاً تأیید رسمی یک بحران ساختاری است. تبریز در سال گذشته دومین شهر پرترافیک کشور بوده و امسال در رتبه سوم قرار گرفته است.
بر اساس آمار اعلامشده، تعداد خودروهای تبریز طی ۱۰ سال گذشته ۲.۵ برابر شده و اکنون به حدود یک میلیون دستگاه رسیده است. این در حالی است که خیابانها و گذرگاههای شهری از سال ۱۳۵۷ تاکنون تنها سه برابر توسعه یافتهاند، اما تعداد خودروها در همین بازه زمانی ۳۰ برابر شده است. این شکاف فاحش، در منطق برنامهریزی شهری، نشانه آشکار فروپاشی تعادل میان تقاضای سفر و ظرفیت زیرساختی است.
مدیریت شهری طی دههها اجازه داده رشد جمعیت و خودرو ادامه یابد، بدون آنکه حملونقل عمومی متناسب با آن توسعه پیدا کند. افزایش جمعیت تبریز به حدود یک میلیون و ۸۰۰ هزار نفر، بدون شبکه کارآمد مترو و اتوبوسرانی، بهطور مستقیم وابستگی به خودروی شخصی را افزایش داده است.
مقایسه تبریز با شهرهایی که با وجود تعداد بالای خودرو، استفاده کمتری از خودروی شخصی دارند، بیش از آنکه توجیه باشد، اعتراف به عقبماندگی مدیریتی است. تفاوت این شهرها با تبریز در فرهنگ شهروندان نیست؛ در کیفیت مدیریت، اولویت دادن واقعی به حملونقل عمومی و اعمال سیاستهای بازدارنده علمی برای خودرو شخصی است؛ اقداماتی که در تبریز یا انجام نشده یا بسیار دیر و ناقص اجرا شدهاند.
تداوم نگاه پروژهمحور، ساخت تقاطعها و معابر بدون اصلاح الگوی سفر، و فقدان مدیریت هوشمند ترافیک، بحران را تشدید کرده است. اعلام رتبههای ترافیکی بدون ارائه برنامه مشخص، شاخص عملکرد و زمانبندی اصلاحات، صرفاً گزارش بحران است، نه مدیریت آن.
ترافیک تبریز نتیجه مستقیم ضعف تصمیمگیری شهری است. تا زمانی که این ضعف اصلاح نشود، رتبهها تغییر میکنند اما خیابانها همچنان قفل خواهند بود.