یازاکو؛ پری اشتری _ چهارشنبه ۹ تیر ۱۴۰۰ تئاتر شهر تبریز بعد از دو سال تعطیلی و پس از فراز و نشیب‌های بسیار با همت و تلاش شبانه‌روزی مدیران و اهالی تئاتر بازسازی و افتتاح شد. در این مدت و حتی پیش از تعطیل شدن این مجموعه نیز، موضوعی که به عنوان یکی از اساسی‌ترین مشکلات حوزه‌ی تئاتر مطرح می‌شد کمبود سالن برای اجراهای عمومی بود. با توجه به فعالیت دو هنرستان میرک و کوثر و همچنین دانشگاه نبی‌اکرم(ص) تبریز در زمینه‌ی تئاتر آکادمیک که سالیانه چند ده فارغ‌التحصیل به جمع تئاتری‌ها می‌افزاید یک مجموعه دولتی و یک مجموعه که تحت مدیریت بخش خصوصی است، برای ارائه این هنر کفاف نمی‌دهد. شورای شهر و شهرداری تبریز در راستای حل این مشکل مجموعه‌ای بزرگ را کلنگ زدند که آن کلنگ در آن زمین جا ماند و تا امروز که اتفاق ویژه‌ای برایش نیفتاده است.
از تمام این‌ها که بگذریم در مراسم افتتاح تئاتر شهر تبریز طبق روال همیشه از دکتر مسعود پزشکیان، نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی، خواستند که پشت تریبون صحبت کنند. در یکی از بهترین رویدادهای دو سال اخیر، بدون شک حاضران در سالن انتظار شنیدن سخنان امیدوارکننده‌تری داشتند اما افسوس به غلط تصور می‌کردند که دکتر پزشکیان در زمره‌ی آن مسئولان همیشه طلبکار نمی‌گنجد، گویا می‌گنجد.
ایشان فرمودند “ارتباط یک ضلع مثلث پیشرفت است و من فکر می‌کنم که اگر شما ارتباطتان را با ما بیشتر می‌کردید این مشکل زودتر حل می‌شد و گفتند که بازگشایی یک سالن تئاتر آنقدرها هم کار سختی نبوده و مشکل از عدم ارتباط بوده است و تاکید کردند که اگر در بیابان بمبی منفجر شود کسی خبردار نمی‌شود!”
نکته اول: جناب آقای دکتر پزشکیان ذات هنر در عدم وابستگی‌ست. در طول تاریخ، هنر همواره روی پای خود ایستاده و آن هنرمندی زنده‌نام مانده که دست استغاثه به سوی قدرت دراز نکرده است. با این همه اهالی تئاتر با امید حل مشکلاتشان، شما را برای تماشای تئاتر دعوت کردند، تشریف آوردید و گفتید اولین بار است تئاتر می‌بینید. مشکل نبود سالن تئاتر با شما مطرح شد و باز حرف‌های قشنگ زدید و قول‌ها دادید و رفتید بدون هیچ اقدامی و حالا معما چو حل گشت می‌فرمایید کار سختی نبوده؟
نکته دوم: شما که از صحبت‌هایتان پشت تریبون معلوم بود که دانش زبان انگلیسی‌تان بسیار بالاست، کافی‌‌ست گشتی در اینترنت بزنید تا ببینید که در کشورهای پیشرفته بالاترین مقامات اوقات فراغت خود را در سالن تئاتر و سینما و کنسرت می‌گذرانند، هیچکس آن‌ها را دعوت نمی‌کند، بلیط می‌خرند به تماشای تئاتر می‌روند و اگر تیزبین باشند مشکلات را به چشم خود می‌بینند. چون نماینده مردم هستند نه دولت! پس اگر ذره‌ای توجه به هنر داشتید، نیاز نبود کسی به شما بگوید که سالن نداریم. خودتان پیش از هر کس متوجه می‌شدید.
نکته سوم: فرض را بر این می‌گیریم که شما نماینده‌ی بسیار گرفتاری هستید، در تهران مشغول به خدمتید و گذارتان کمتر به تبریز میفتد. اما همان‌طور که خودتان فرمودید امروزه عصر ارتباطات است و وسیله‌ای به نام رسانه وجود دارد که از طریق آن می‌توانید مسائل و مشکلات را رصد کنید. باور کنید ما هم می‌دانیم که دوره‌ی کبوتر نامه‌رسان و فرستادن پیک گذشته و در این دو سال بیشتر از ده گزارش و یادداشت و مصاحبه در این خصوص در رسانه‌های مختلف کار کرده‌ایم که گویا شما آن‌ها را هم ندیده‌اید.
نکته چهارم: برخلاف شما که اهالی تئاتر را نمی‌شناسید ما شما را می‌شناسیم و دلمان می‌خواهد با خوش‌نیتی به حرف‌هایتان فکر کنیم اما نمی‌شود. باز هم فرض می‌کنیم که به دلیل گرفتاری‌های بسیار فرصت تماشای تئاتر نداشته‌اید، به علت مشغله‌های ریز و درشت فراموش کرده‌اید که هنرمندان تئاتر مشکل کمبود سالن را با شما مطرح کرده‌اند، هیچ‌کدام از مطالبی که در رسانه‌ها در این خصوص نگاشته شده را هم ندیده‌اید، اما در سفرهایتان به زادگاه از کنار تئاتر شهر حتی رد هم نشده‌اید؟ آن تل خاک و سیمان و گچ را مقابل ساختمان ندیده‌اید؟ معاونان و دستیاران‌تان هم ندیده‌اند؟ مشاوران رسانه‌ای‌تان هم ندیده‌اند؟ پس ضلع اصلی آن مثلث چه شد؟
از گرفتن ارتباط با مخاطب گفتید. باید بگویم تا پیش از شیوع کرونا و پیش از تعطیلی تئاتر شهر، این هنر مخاطب خود را پیدا کرده بود و تماشاگران ثابتی داشت که تئاتر را زنده نگه می‌داشتند و بدون شک پس از این هم اهالی تئاتر را تنها نخواهند گذاشت. مخاطبانی که بدون دعوتنامه و ارتباط رودررو از طریق فضای مجازی و رسانه‌ها پیگیر اجراها هستند و بدون منت در سالن‌های تئاتر حاضر می‌شوند. اما گویا شما با فضای مجازی هم ارتباط چندانی ندارید و فقط برای تبلیغات از آن استفاده می‌کنید.
باید تاکید کنم که نماینده و نمایندگان محترم مردم در مجلس و در شورای شهر تبریز! این بمب درست در قلب شهر منفجر شده بود اما هیچ‌کدام از شما صدایش را نشنیدید چون برایتان مهم نبود و دردی از شما دوا نمی‌کرد. بمب در شهر ترکید اما گویا نمایندگان ما در بیابان بودند.
و در پایان از شما متشکرم که با سخنان خود در مراسم افتتاح تئاتر شهر یک بار دیگر به ما ثابت کردید که هنرمندان و هنردوستان و مدیرانی که دغدغه‌ی هنر دارند و برای هنر تلاش می‌کنند، تنها هستند و جز یکدیگر کسی را ندارند. اهالی تئاتر تبریز تاریخ ۹ تیرماه ۱۴۰۰ را فراموش نمی‌کنند، شبی که نمک به زخم چند ساله‌شان پاشیدید.
