همه‌چیز تقصیر ماله‌کش‌هاست!

یاز اکو؛ وحید بابائی – حکایت ظالم و مظلوم حکایتی پرتکرار در طول تاریخ است. همیشه افرادی جاه‌طلب و در راس قدرت بوده‌اند که برای رسیدن به خواسته‌هایشان به موانعی در موضع حق برخورده‌اند و او را از میان برداشته‌اند. اما از آنجایی که عملکرد آنان مورد قضاوت افکار عمومی قرار داشته، سعیشان بر این بوده که عملکرد و رفتار خود را توجیه کنند و موقعیت را وارونه جلوه دهند و خود را در مقام و جایگاه حق نمایش دهند. هرچند حق، پوشاندنی‌ نیست و گذر زمان هر ابری را خواهد زدود و در نهایت ماه روشن نمایان خواهد شد. اگرچه هیچکس بدش نیاید نام نیکی از او به یادگار بماند، اما موضوع بدنامی شاید برای یک ظالم اهمیت چندانی نداشته باشد. چون او پیه آن را به تن مالیده و اگر دعوایی برای دفاع از عملکردش دارد، مربوط به دوران حیات خود و افراد نزدیکش خواهد بود.
در اطراف افراد این‌چنینی اما، عموماً دو دسته وجود دارند که تاریخ در مورد آن‌ها هم قضاوت مهربانی نخواهد داشت. دسته‌ی اول آن‌هایی هستند که منافعی از قِبَلِ ظلم در جریان، به‌آنها می‌رسد. شرکای دزد و رفقای قافله که حیات و مماتشان بسته به حیات و ممات ظلم است.
دسته‌ی دوم هم افراد ترسو یا ناآگاهی‌ هستند که جیره‌‌ی مستقیمی به آن‌ها نمی‌رسد، اما خوش دارند باور نکنند یا نشان دهند باور نمی‌کنند ظلمی در جریان است.
در بین هر دو دسته، ماله‌کشانی هستند که مدام در حال توجیه عملکرد دسته‌ی اول و دوم‌اند. توجیه‌گرانی که یا آسمان و زمین را به‌هم می‌بافند تا روی واقعیت به‌عمد و غیرعمد سرپوش بگذارند و یا سکوت می‌کنند تا عمر، بی‌مقدار بگذرد.
این دسته هم از قضاوت تاریخ در امان نخواهند ماند و شاید برای آنان هم، این موضوع اهمیتی نداشته باشد.
در ایام سوگواری امام حسین علیه‌السلام قرار داریم. مرد آزاده‌ای که شعار “هیهات من‌الذله” سر داد. سر از کف داد ولی آن را مقابل ظالم خم نکرد.
سالیان سال است که نام حسین علیه‌السلام در این مملکت به احترام یاد می‌شود و هرکس با هر تفکری در مقابل این نام کرنش می‌کند. دسته‌جات عزاداری در طول سال و در ایام شهادتش برپا می‌شود و هرکس دوست دارد به بهانه‌ای از قافله‌ی او عقب نماند یا دست‌کم مخالفتی با آن در معنا و ظاهر نداشته باشد.
اما در روزگار نزدیک به او و در سرزمین‌های مترادف با ایدئولوژی مخالفان او هم افرادی بوده‌اند که خواسته‌اند روی ظلمی که در حقش شده سرپوش بگذارند. گروهی اقدام امام حسین علیه‌السلام را شورشی علیه خلیفه‌ی وقت -که مردم(!) با او بیعت(!) کرده بودند- و در نتیجه نامشروع جلوه دهند. از جمله ابوبکر ابن العربی که معتقد است قیام امام علیه‌السلام خطایی در محاسبه بود و از بین رفتن وحدت جامعه‌ی اسلامی را باعث شد. وی برای رسیدن به این مقصود، احادیثی را در منع شکستن وحدت اسلامی نقل می‌کند. ازجمله اینکه پیامبر فرمود: «به زودی اتفاقاتی خواهد افتاد، پس هرکس خواست در بین امت تفرقه افکند، درحالی که امت همگی با هم اتفاق دارند، او را با شمشیر بزنند، هرگونه که می‌خواهد باشد.» وی سپس نتیجه می‌گیرد که حتی اگر شریف‌ترین کس، حسین بن علی نیز چنین کند باز مشمول این حدیث خواهد شد؛ به ویژه که بزرگان اصحاب، همچون ابن عباس و عبدالله‌بن‌عمر، او را از این کار برحذر کردند و اگر قیام وجهی داشت، ابن عباس به انجام آن اولی بود. در ادامه، او در مقام دفاع از یزید برمی‌آید و با ادعای اینکه او از صحابه بوده است و امتیازات صحابه را نیز برای او قائل است، از متهم شدن او به شرب خمر و سایر فسق و فجور به شدت انتقاد می‌کند و آنها را از اکاذیب مورخان می‌داند.
عده‌ای دیگر، با متوجه کردن این واقعه به سمت ابن‌زیاد، یزید را از این اتهام مبرا کرده‌اند. مثلاً گفته‌اند که یزید پس از ملاقات با اسرا، بر امام گریست و با نزدیکانش ملاطفت کرد و به آن‌ها اجازه‌ی سوگواری داد و ابن زیاد را لعن نمود و چنین و چنان و یا گفتند قاتل مؤمن، ملعون است؛ ولی اگر همین شخص، سلطان جائر یا امیر گنهکار باشد، سبّ و خلع و نفی و عیب کردنش روا نیست، هرچند که صلحا را بترساند، فقها را بکشد، فقیر را گرسنه نگه دارد، شراب بنوشد و حدود را تعطیل کند.
پس می‌توان روی واقعیت سرپوش گذاشت حتی اگر آن واقعیت امام حسین علیه‌السلام باشد و می‌توان در زمره‌ی سرپوش‌گذارندگان قرار گرفت حتی اگر عزادار حسین علیه‌السلام بود و بر سر و سینه کوفت.