به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، احمد زیدآبادی نوشت:
پهلوی‌ها کارنامۀ خود در حکومتداری را با قاجارها مقایسه می‌کردند و جمهوری اسلامی با پهلوی‌ها مقایسه می‌کند.
اساساً برای داوری در بارۀ موفقیت یا شکست حکومت‌ها در دستیابی به اهدافِ توسعۀ همه‌جانبه، مقایسۀ آنان با رژیم پیشین تا چه اندازه موجه و معنادار است؟
به نظرم می‌توان در مورد مسائلی مانند سطح آزادی‌های سیاسی و مدنی، میزان رضایت عمومی، نرخ مشارکت مردم در ادارۀ جامعه، وضعیت شکاف طبقاتی، پرستیژ و موقعیت بین‌المللی، سطح فساد مالی و اداری، سلامت و چابکی بوروکراسی، وحدت و انسجام ملی، میزان جرم و جنایت و ناهنجاری‌های اجتماعی، تعداد زندانیان و محکومان، سرمایۀ اجتماعی، پایبندی عموم به اخلاقیات، شادابی و طراوات زندگی، میزان خلاقیت‌های هنری و فرهنگی و مسائلی از این قبیل را که جنبۀ سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و هنری دارند، کارنامۀ یک حکومت را با حکومت پیشین با تکیه بر رشد جمعیت، مقایسه کرد و به پیشرفت یا پسرفت آن رأی داد.
در مقابل، در مورد مسائل اقتصادی داستان کمی پیچیده است. در این حوزه ابتدا باید مسائلِ اقتصادی مرتبط با سیاستِ اقتصادی را از مسائلِ اقتصادیِ متکی بر رشد تلنولوژی تفکیک کرد. در مورد اولی که موضوعاتی مانند میزانِ تورم و نرخ رشد و فقر و فلاکت و بخصوص برداشت از منابع طبیعی و حفاظت از محیط زیست را در برمی‌گیرد، مقایسه با شرایطِ رژیم پیشین موجه است، اما در مسائل اقتصادی وابسته و متکی به رشد تکنولوژی، نمی‌توان حکومت‌ها را با رژیم پیشین مقایسه کرد زیرا تکنولوژی امری جهانی و پیشرونده است و اصلِ به کارگیری آن در ادارۀ کشورها اجتناب‌ناپذیر و خارج از حوزۀ لیاقت دولت‌هاست.
بنابراین، در مسائلی مانند پیشرفت زیرساخت‌های اقتصادی از قبیل ساخت جاده، راه آهن، سد، توسعۀ شهرسازی و یا تولید و توزیع کالاهای مصرفی مثل تلویزیون، خودرو، تلفن، موبایل و غیره، به جای مقایسۀ کارنامۀ حکومت‌ها با رژیم پیشین باید کارنامۀ آنها را با همتایان و رقبایشان که در نقطۀ انتقال قدرت از رژیم قبل به رژیم بعد سطحِ توسعۀ کم و بیش یکسانی داشته‌اند، مقایسه کرد و بر این مبنا نسبت به موفقیت یا عدم موفقیت آنها به قضاوت نشست.
از این حیث، قاعدتاً ایران را باید با کرۀ جنوبی و یا حداقل با مالزی و ترکیه مقایسه کرد.
