یازاکو؛ جواد نیکبخت – تبریز این کهن شهر هفت هزار ساله مظلوم دیگر آنقدر فضایش مه‌آلود است که هر تازه به دوران رسیده‌ای جرات پیدا می‌کند با پندار خویش در آن جولان دهد. تبریزی که در دوران قرون وسطی، اروپا با مدال دانش مجموعه ربع رشیدی بر تارک دنیا می‌درخشید و جزو پنج شهر بزرگ و مطرح دنیا در علم و تجارت و جمعیت و آبادی و بزرگی بود و در دوران قاجار بزرگترین شهر بی رقیب ایران بشمار می‌آمد و خاندان پادشاهان برای زندگی در محیط مدنی و یادگیری مدیریت کشور به تبریز ولیعهد نشین فرستاده می‌شدند تا زمان کودتای انگلیسی پهلوی بعنوان سرچشمه‌ی تجدد و تمدن کشور و منطقه در این یکصد سال بود به جایی رسیده است که برای بقاء روزمرگی دست و پا می‌زند.
از کجا به کجا و از چه شخصیت‌هایی به چه کسانی رسیده‌ایم. تبریز بعنوان اولین شهر صاحب شهرداری در سال ۱۲۸۶ با قاسم خان والی و علی مسیو شروع، با ارفع‌الملک، شرف‌الدوله، مستشارالسلطنه، ابولحسن‌خان اقبال آذر، دکتر وارسته به مهندس پشمینه آذر، مهندس درویش‌زاده بعد انقلاب و اینک به انتخاب ۷۴ اُمین شهردار رسیده است لیکن تنها معیاری که از اذهان شورانشینان گذر نمی‌کند ویژگی‌های شهردار متناسب با خود تبریز و نیازهای آن است. فلانی پاکدست است، باج نمی‌دهد، هم‌محفل ماست، پسر فلانی است، سابقه‌ی فلان دارد، یکی نیست بگوید و گوش‌هایی نیست بشنود که این معیارهایی است که طرف را با آن به بهشت می‌فرستند نه عمارت شهرداری. این معیارها برای هر مسئولی، حتی هر شهروندی لازم است اما برای پست شهردار نه تنها معیار اختصاصی بلکه مرتبط و کافی نیست. جدای از اهمیت تبریز، شورانشینان بهتر است بدانند آنها انکرمنکر زمان حیات نیستند آنها نمایندگی مردم جهت اداره‌ی شهر، برای رفاه و آبادانی شهروندان را نه از بیت‌المال که مستقیم از جیب مردم بعهده دارند.
الان که با کمال تاسف خسارت جبران‌ناپذیری از دل انتخاب و استیضاح آقای رنجبر بر تبریز تحمیل شد با عجله و بدون مطالعه تبریز را دوباره متحمل خسارت نکنید؛ سرپرستی گذاشتید که کاملا فارغ از تجربه نیست. قدری با تامل و تانی عمل کنید. کار شهردار تنها اداره‌ی مجموعه‌ی شهرداری و یا کارهای عمرانی نیست؛ کار شهردار، اداره‌ی شهر با تمام ویژگی‌های عمرانی و آبادانی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی‌اش و آنهم در شهری در قامت تبریز به بلندای تاریخ است.
چنین شهرداری باید:
۱- بینش‌اش خیلی وسیع باشد. در هر موضوع و هر تصمیم و هر کاری اثرات و آمیختگی اقتصادی و عمرانی، فرهنگی و تاریخی، سیاسی و اجتماعی آن را درک کند.
۲- دوراندیش باشد. اثرات آتی هر تصمیم و اقدام را در سرنوشت آتی شهر از هر حیث بتواند تجسم کند.
۳- در جهت پیشبرد و آبادانی شهر به جای تعامل در منافع شخصی، تعامل شخصی و گروهی و با ارگان‌ها و نهادها و دستگاه‌های استانی و کشوری را بلد باشد.
۴- از آخرین پیشرفت‌های مدیریت شهری دنیا مطلع باشد. شهر را نه با تجربه‌اندوزی بلکه با استفاده از تجربه‌ی دیگران اداره کند.
۵- کاریزمای لازم جهت اداره‌ی بدنه و مجموعه‌ی شهرداری را داشته باشد.
۶- محبوبیت و ایمان مردم نسبت به توانایی انجام امور و اخذ تصمیمات به نفع شهر و مردم را به همراه خویش داشته باشد.
۷- جاه‌طلبی لازم برای آینده‌ی تبریز در قیاس با کلانشهرهای کشور را داشته باشد.
۸- دلایل و معیارهای اعلامی اعضای شورا از جمله پاکدستی و … را بعنوان حداقل‌های ملاک شهروند مسئولیت‌پذیر دارا باشد.
