یازاکو؛ محمدرضا منجذب – علت نام گذاریی رشد بالای اقتصادی در درآمد و تولیدسرانه در فرایند توسعه است. چهار ببر آسیایی با تاکید بر صنعتی شدن صادرات محور، از دهه ۱۹۶۰ به طور پیوسته نرخ رشد اقتصادی بالایی را داشته و حفظ کرده اند و به ردیف ثروتمندترین کشورهای جهان پیوسته است.
اقتصاد هنگ کنگ با رشد صنعت نساجی در دهه ۱۹۵۰ صنعتی شدن را تجربه کرد. در دهه ۱۹۶۰، تولیدات شامل لوازم الکترونیک، پوشاک و پلاستیک را در مسیر صادرات گسترش داد. سنگاپور پس از استقلال، برنامه سیاست های اقتصادی ملی را برای تقویت بخش تولید کشور تدوین و اتخاذ کرد. شهرک‌های صنعتی تأسیس شد و این کشور مشوق‌های مالیاتی ارائه کرد که سرمایه‌گذاری خارجی را جذب کند.
در همین حال، کره جنوبی و تایوان در اواسط دهه ۱۹۶۰ با دخالت قابل توجه دولت، از جمله برنامه ها و سیاست ها، شروع به صنعتی شدن کردند. هر دو کشور توسعه صادرات محور را دنبال کردند، مانند سنگاپور و هنگ کنگ. چهار ببر آسیایی با الگوبرداری از مدل پیشرفت ژاپن و از طریق سرمایه گذاری در آموزش و زیرساختها از همان استراتژی پیروی کردند.
دلیل اصلی رشد اقتصاد چهار ببر آسیایی، سیاست های صادراتی آنها بود. چهار کشور رویکردهای متفاوتی را دنبال کردند. سنگاپور و هنگ کنگ رژیم های تجاری نئولیبرالی را اجرا کردند که تجارت آزاد را ترویج می کرد. در حالی که تایوان و کره جنوبی رژیم‌های ترکیبی را اتخاذ کردند که مناسب تجارت صادراتی آنها بود.
به دلیل محدود بودن بازارهای داخلی در سنگاپور و هنگ کنگ، قیمت های داخلی و خارجی به هم مرتبط بودند. کره جنوبی و تایوان مشوق های صادراتی را برای بازار کالاهای مورد معامله اعمال کردند. دولت‌های کره جنوبی، تایوان و سنگاپور همگی به دنبال ارتقای بخش‌های صادراتی خاص بودند که به عنوان یک سیاست صادرات محور توصیف شد. همه ابتکارات به چهار کشور کمک کرد تا به میانگین نرخ رشد ۷.۵ درصد در سال برای سه دهه برسند و در نتیجه جایگاه کشورهای توسعه یافته را به دست آورند.
ویژگیهای فرایند رشد و توسعه ببرهای آسیایی که الگوی کشورهای بعدی شدند، بشرح زیر است:
اول، تاکید بر افزایش عوامل تولید و نه بهروی
دوم، افزایش نرخ مشارکت زنان در تولید
سوم، افزایش سرمایه انسانی
چهارم، دولت های باثبات
پنجم، گسترش صنایع صادرات محور، همراه با رقابت در سطح بین المللی برای بقا
