به گزارش پایگاه خبری یازاکو به نقل از ایسنا، درحالی که جمهوری آذربایجان و ترکیه، «فرهنگ چای» را در یونسکو به نام خود ثبت کرده‌اند، اما معاون میراث فرهنگی نه تنها معتقد است چنین میراثی به انحصار و تصرف گرفته نمی‌شوند که از اراده ایران برای ثبت پرونده «چای» در یونسکو خبر می‌دهد.
ترکیه و جمهوری آذربایجان در هفدهمین کمیته بین‌الدولی پاسداری از میراث ناملموس یونسکو، مشترکا «فرهنگ چای» را به عنوان «نماد هویت، مهمان‌نوازی و تعامل اجتماعی» به نام خود ثبت کردند، درحالی که در همین اجلاس، چین در پرونده‌ای مجزا و به صورت ملی، «تکنیک‌های سنتی پردازش چای و شیوه‌های اجتماعی مرتبط با آن» را ثبت کرد، اما آنچه ثبت چای در یونسکو را واکنش برانگیز کرد، اقدام دو کشور همسایه شمال شرقی ایران بود.
مشارکت نداشتن ایران در پرونده‌هایی که از سوی کشورهای همسایه و یا حوزه فرهنگی ایران، انحصارا در یونسکو ثبت می‌شود، همواره حساسیت‌زا، چالش‌برانگیز و گاه مناقشه‌ساز بوده است، همچون پرونده «فرهنگ پهلوانی» که جمهوری آذربایجان در آخرین اجلاس یونسکو به نام خود ثبت کرد، درحالی‌که ایران سال ۲۰۱۰ آیین «ورزش‌های باستانی و زورخانه‌ای» را به نام خود ثبت کرده بود و با منطق و قواعد کنوانسیون ۲۰۰۳ یونسکو، جمهوری آذربایجان به جای ثبت پرونده‌ای مجزا و ملی می‌توانست به پرونده ایران ملحق شود.
ثبت فرهنگ چای از سوی دو همسایه شمال شرقی بدون مشارکت کردن و یا به مشارکت گرفتن ایران و حتی دیگر کشورها، درحالی پرسش‌برانگیز شده است که علی دارابی، معاون میراث فرهنگی کشور نسبت به آن، این‌گونه پاسخ داده است: «در پرونده‌های مشترک باید طرف دیگر آمادگی داشته باشد. هیچ مشکلی نیست. ما پرونده‌های چای را آماده می‌کنیم و با کشورهای دیگر ثبت خواهیم کرد. گاهی همکاری با کشورهای دیگر ساده‌تر است تا برخی از کشورها که دم دست هستند و ملاحظات سیاسی دارند.»
به گفته او، طبق قاعده یونسکو و کنوانسیون ۲۰۰۳ تهیه پرونده مشابه منعی ندارد. از طرفی، نظر کارشناسان ثبت میراث فرهنگی بر این است که در جریان ثبت میراث ناملموس در یونسکو، رقابت‌جویی، قدمت، اصالت، کمال و حتی خاستگاه “مردود” است و ثبت میرات فرهنگی ناملموس یک کشور در یونسکو نمی‌تواند دیگر کشورها را از ثبت همان اثر منع کند.
بیشتر چایخانهها در مناطق شهری مکان مناسبی برای استراحت مسافران و تجربه چای‌خوری به شیوه ایرانی نیست و اگر مکانی به این منظور ایجاد شده باشد قیمت گزاف سفارش یک فنجان و یک استکان چای که گاه با قهوه برابری می‌کند، ممکن است به حذف این گزینه منجر شود. در گذشته در برخی شهرهای ایران، به‌ویژه در مناطق شمالی و شمال شرقی چای در کنار غذا رایگان سرو می‌شد، اما با افزایش قیمت چای، این گزینه درحال حاضر حذف شده است.
در نتیجه گردشگری که به ایران می‌آید تصویر روشنی از فرهنگ و میراث چای در ایران ندارد، آنچه می‌داند بیشتر به چین و یا ترکیه مربوط می‌شود. البته که گردشگران خارجی در سفر به ایران، «چای و نبات» و «چای قندپهلو» را با عنوان روشی از زندگی مردم تجربه می‌کنند و گاهی تورهایی در باغ‌های چای برگزار می‌شود، اما نه مثل چین، هند و یا ترکیه که برنامه‌ای هدفمند برای آن دارند و در مسیر توسعه آن به عنوان یک نماد فرهنگی پیش می‌روند. حال پرسش این است ثبت این عنصر از سوی ایران در یونسکو، وضعیت موجود را چقدر می‌تواند تغییر دهد؟
