به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، به تازگی ایرنا خبرگزاری رسمی دولت از جهانگیری معاون اول رئیس جمهور آورده است “کشور با کاهش شدید منابع ارزی روبرو است و این منابع طی سال های گذشته از ۱۰۰ میلیارد دلار به ۵ میلیارد دلار رسیده است.”
در حقیقت ماجرا ؛ این رقم به دنبال یک بحران بسیار وحشتناکی در مدیریت کشور، اقتصاد و تحریم ها رخ داده است اما در ظاهر امر برای بسیاری از اقشار جامعه، عمق این فاجعه خیلی هم تفاوتی ندارد. آنها با خود می گویند زمانی که منابع کشور نه تنها ۱۰۰ میلیارد دلار، بلکه ۷۰۰ میلیارد دلار هم بود باز “هشت‌شان گرو نه‌شان” بود و اکنون نیز روزگارشان همین است.
در واقع دور گردون برای این افراد برعکس آن سخن مشهور حافظ است که می گفت “دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت/ دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور.”
به تازگی عباس آخوندی، وزیر پیشین راه و شهرسازی نیز گفته است “در ۱۶ سال گذشته تا کنون ۴۰۰ میلیارد دلار برای دور زدن تحریم‌ها هزینه کرده‌ایم.” این رقم بدون اغراق، به قدر اداره کردن چند کشور اروپایی است. یعنی مردمان خوشبخت آن سرزمین با رقمی بسیار کمتر از این کشور خود را اداره می کنند.
اما اقشار زیادی از جامعه ایران با خود می گویند اگر آن ۴۰۰ میلیارد هم سرجایش باقی مانده بود آیا به حال و روزگار ما فرقی می کرد؟!
بسیاری از اقشار جامعه در ۱۶ سال گذشته تا کنون و با درآمدهای ارزی ۴۰۰ و۷۰۰ میلیارد دلاری حاصل از فروش نفت، همان قدر به سختی پی لقمه ای نان ویا تهیه یک سرپناه بوده اند که هنوز هم هستند.
برجام نفس های تازه ای می کشد و گویی خبرهایی در راه است. مشاور اقتصادی اتحادیه اروپا می گوید “ایران بیش از ۸۸ میلیارد دلار پول بلوک شده دارد و تنها در چین در حساب‌های مختلف بیش از ۳۰ میلیارد دلار پول داریم”. جای خرسندی است که این دلارها با توافق دوباره برجام آزاد می شوند؛ اما طبقات بزرگی از جامعه احساس خرسندی نمی کنند. آنها با اشاره به روزگار گذشته خود بر این باور هستند که این دلارهای برجامی کمترین اثری در تغییر زندگی آنها دارد.
به راستی چرا این دلارها تغییر محسوسی در زندگی بسیاری از مردم ایجاد نمی کند؟ دلارها وقتی وارد کشور می شوند مگر چگونه آب می شوند که طبقاتی از جامعه به برگشتن آن راضی نیستند و با پوزخندی زهر آلود می گویند همان جا که باشد جایش بهتر است؟
در یک مورد جهانگیری معاون اول دولت روحانی به تازگی گفته است “دولت‌های احمدی‌نژاد بیش از ۲۲ میلیارد دلار را در کشوری سپرده‌گذاری کردند تا آن کشور ۱۷ میلیارد دلار به آنها فاینانس دهد. مشخص نیست چرا باید پول نقد به عنوان تضمین ارائه می‌دادند. وقتی که دولت تدبیر و امید روی کار آمد و می‌خواست این روش را اصلاح کند آن کشور اعلام کرد که امکان لغو قرارداد وجود ندارد و ما نیز ناچار شدیم به همان شیوه غلط ادامه دهیم.»
در موردی دیگرحناچى شهردار تهران می گوید “در زمان قالیباف تونل ۱۲۵ میلیاردی، ۷۲۵ میلیارد تمام شد.”
طبقه متوسط و پایین جامعه سال هاست از بحران اقتصادی رنج می برند و سخن آنها این است که اگر قرار باشد دلارها برگردند واینگونه هزینه شوند وتغییر ملموسی در زندگی طبقات پایین جامعه دیده نشود و به اصطلاح “هشت شان گرو نه شان” باشد چه فرقی می کند دلاری در این مملکت باشد یا نباشد.
اگر چه دولت روحانی نیز مانند دولت خاتمی طالع نفتی بلندی نداشت اما جامعه خوش‌شانس‌ترین رییس جمهور وپردلارترین دولت را هرگز فراموش نخواهد کرد. به گواه آمار تا سالیان طولانی دولت احمدی نژاد صفت پردرآمدترین دولت نفتی تاریخ را حفظ خواهد کرد. برخی ها می پرسند آن دولت با صدها میلیارد دلاری که در اختیارش بود چه دسته گلی به سر ملت زد که این دلارهای برجامی گشایش ایجاد کند.
برجام یک ضرورت است وما باید درهای کشور را بر روی سرمایه گذاران باز کنیم و خود را از انزوا نجات دهیم؛ اما سیاست گذاری ها باید به گونه ای باشد که همه جامعه طعم دلارهای برجامی را بچشند و دلار داشتن و بی دلاری دولت ها، برای ملت نیز معنا داشته باشد.
