به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یاز اکو خبرگزاری آناتولی در گزارشی تحلیلی به ابعاد تلاش ها برای خصوصی سازی این دو باشگاه با سابقه و محبوب ایران پرداخته است.
در این گزارش امده است، نود و ششمین شهرآورد بزرگ فوتبال ایران بین دو باشگاه تهرانی استقلال و پرسپولیس روز پنجشنبه ۲۴ تیرماه سال ۱۴۰۰ (۱۵ جولای ۲۰۲۱) در چارچوب جام حذفی این کشور در استادیوم خالی از تماشاگر آزادی تهران برگزار خواهد شد.
این مسابقه موجب شده تا بار دیگر کارشناسان از وابستگی پرسپولیس و استقلال به دولت انتقاد کنند.
از دیدگاه آنها این دو تیم می‌توانند با اتکا به بیش از ۵۰ میلیون طرفدار خود در سراسر ایران و همچنین خارج از این کشور، مستقل از کمک دولت و بودجه ملت باشند.
این درحالی است که این دو باشگاه نه تنها از لحاظ آقتصادی موفق نبوده‌اند، بلکه زیان‌های بسیاری نیز به بار آورده و باعث ایجاد مشکلات مالی و حقوقی برای مسئولین ورزش در صحنه بین‌المللی نیز شده‌اند.
در همین راستا؛ مهرداد خدیر، تحلیلگر مسائل ورزشی، روزنامه نگار باسابقه ایرانی و سردبیر رسانه‌هایی مانند مجله «امید جوان» و وبسایت «عصر ایران» در گفت‌وگو با خبرگزاری آناتولی به بررسی موضوعات و حواشی مربوط به استقلال و پرسپولیس پرداخت.
فهرست
مسائل امنیتی و سیاسی مربوبط به این دو باشگاه
واگذاری دو باشگاه استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی هم از دید فنی و هم از جنبه‌های امنیتی و سیاسی ابهام‌ها، مشکلات و چالش‌های زیادی دارد و بیشتر دست‌مایه تبلیغاتی کاندیداهای انتخابات و حتی پس از استقرار دولت‌ها بوده، اما هرگز تحقق نیافته است.
حالا پرسش این است که چرا شاهد چنین روندی هستیم؟
ابهام در عنوان باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس
هرچند این دو تحت عنوان «شرکت باشگاه ورزشی و فرهنگی» فعالیت می‌کنند، اما اساسا با کمک دولت سر پا هستند و به لحاظ اقتصادی و ویژگی‌های قانون تجارت قابلیت عرضه در بورس را ندارند.
تناقض و ابهامی حاصل جای این پرسش است که اگر این دو تیم «فرهنگی» هستند، «شرکت» چه موضوعیتی دارد و اگر «شرکت» هستند، چرا شبیه دیگر «شرکت‌ها» اداره نمی‌شوند؟!
وضعیت مالی استقلال و پرسپولیس
بحث دیگر مربوط به سوددهی و ارائه ترازنامه مالی است. همه می‌دانند که استقلال و پرسپولیس اساسا مجموعه‌هایی زیان‌ده به شمار می‌روند. این مشکل هم با اعلام عرضه دو تیم مذکور در فرابورس حل شد تا مثل شرکت‌های دیگر به ارائه دقیق مبتنی بر سوددهی نیازی نباشد، اما مشکل اصلی در جای دیگری است.
فرض کنیم شرکت‌های باشگاه‌های ورزشی استقلال و پرسپولیس به واسطه بورس هر کدام ۱۰ میلیون نفر سهامدار داشته باشند و این سهامداران بخواهند به موضوعی اعتراض داشته باشند، شاهد چه وضعیتی خواهیم بود؟ بنابراین نوعی نگرانی شدید امنیتی نزد مسئولین ایران نسبت به تاثیر اجتماعی این اعتراض وجود دارد.
موانع بر سر راه سرمایه‌گذاری خارجی
مشکل دیگر بحث اهلیت است؛ اگر فردی مثلا از کشور قطر، امارات متحده عربی و غیره برای خرید این باشگاه‌ها اقدام کند، باید از نظر حاکمیت اهلیت داشته باشد، چون طرفداران این دو باشگاه می‌توانند در انتخابات شوراها و مجلس تاثیر گذار باشند.
مقامات ما هم خدا را می‌خواهند هم خرما را! یعنی فردی بیاید که هم تابع نهادهای حاکمیتی و امنیتی باشد و به نوعی عابربانک آنها باشد و به دنبال کسب درآمد نباشد!
اگر فرد یا افرادی یا چند شرکت بیایند و استقلال و پرسپولیس را خریداری کنند، طبیعتا انتظار دارند در هنگام پخش بازی‌‌‌ها تلویزیون حق پخش بدهد و قبل از شروع بازی در ورزشگاه برنامه‌های درآمدزا برگزار کنند و یا حتی خودشان ورزشگاه تاسیس کنند و از دوربین‌های صدا و سیما طلب مبلغ کنند، اینها چالش‌زا خواهد شد.
کلاف سردرگم سرنوشت این دو باشگاه
مشکل اصلی برای واگذاری استقلال و پرسپولیس این است که نهادهای امنیتی و حاکمیتی به دلیل هزینه‌های گزاف مایل به واگذاری به بخش خصوصی هستند یا اینگونه تظاهر می‌کنند، اما نمی‌خواهند به تبعات احتمالی این تصمیم مانند پرداخت حق پخش تلویزیونی تن دهند.
صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بطور رایگان از محاسن این دو تیم استفاده می‌کند، ساعت‌های زیادی از آنتن خود را پر کرده است و به بهانه این دو باشگاه از آگهی‌ها درآمد کلانی را به دست می‌آورد، اما در مجموع می‌توان گفت مهم‌ترین مانع واگذاری این دو باشگاه، نگاه امنیتی به فوتبال ایران است
