یاز اکو؛ مهرداد خردمند- چند روزی که به سیاق چند سال گذشته انتقادات بسیاری برای هم زمانی روز ملی بزرگداشت شعر و ادب فارسی و بزرگداشت روان شاد استاد شهریار انجام گرفت.
تند و تیز ترین نوع این اعتراض مربوط بود به علی شمس؛ بازیگر، کارگردان و نویسنده مطرح تئاتر ایران.
منتقدان برگزاری روز ملی بزرگداشت شعر و ادب فارسی با همزمانی سالروز بزرگداشت استاد شهریار بر این باورند که وزن شعر پارسی بسیار سنگین تر از شهریار و هر شاعر دیگری است.
به گفته آنها اگر قرار بر برگزاری ملی چنین روزی است، شعرای مقدم تری نسبت به شهریار وجود دارند که می شود این روز را به نام یکی از آن ها ثبت کرد. فردوسی، حافظ، سعدی مولانا و… جزو سر لیست های این طیف اند.
علی شمس قبل تر هم با چنین ادبیاتی نسبت به ادبای فارسی گو، پرداخته بود. پس می توان در وهله اول نتیجه گرفت که نگاه انتقادآمیز علی شمس به بزرگداشت استاد شهریار نگاه اتنیکی و نژادی نبود، اگر از لحن مسخره کننده و شوخی های زننده علی شمس نسبت به حضرت شهریار (سلام الله) بگذریم، فحوای کلام و نقد او دنبال رو همین انتقادات است که اتفاقا حامد بهداد، دیگر فعال و هنرمند سینما و تئاتر نیز چند روز قبل با انتشار متنی در صفحه اینستاگرامی اش گفته های علی شمس را تائید کرد و موجب انتقادات بسیاری از جانب مردم آذربایجان شد؛ خصوصا آنجا که بهداد مردم آذربایجان را آذری زبان ها خطاب کرده بود.
از سویی دیگر بسیاری از مردم آذربایجان در قالب نخبگان سیاسی، ادبا، فعالان مدنی، فعالان اجتماعی، فعالان سیاسی، خبرنگاران و روزنامه نگاران نیز انتقاد شدید و حقی به همزمانی بزرگداشت روز ملی شعر و ادب فارسی با سالروز وفات استاد شهریار دارند. به اعتقاد آن ها همزمانی این دو روز با هم باعث شده است تا بسیاری از مردم آذربایجان و ایران و حتی مردم بسیاری از کشورها شهریار را شاعری صرفا پارسی گوی بشناسند و ناسیونالیست های افراطی فارس، این شاعر جهان تورک را در قالب جغرافیای تخیلی ایرانشهر محصور کنند. شهریاری که بحق لایق جغرافیایی فراتر از ایران و قفقاز و خاورمیانه است. سراینده علی ای همای رحمت که به گفته رهبری، قرن ها بعد ارزش ها قابلیت های زبان و شعرش نمود خواهد یافت. شهریاری که اشعارش در کتب درسی مدارس آذربایجان و ترکیه به دانش آموزان و در برخی از دانشگاه های مطرح دنیا همزمان با جمهوری آذربایجان و ترکیه به دانشجویان تدریس می شود. و حصر شهریار در کوچه ای به نام جغرافیای ایران ظلم بزرگی است به خالق منظومه حیدر بابا.
اولین بار دکتر علی اصغر شعردوست، نماینده وقت مردم تبریز در مجلس ششم و بعدها سفیر ایران در تاجیکستان! پیشنهاد همزمانی بزرگداشت روز ملی شعر و ادب فارسی با روز وفات استاد شهریار را ارائه داد. بعدها این پیشنهاد تنها و تنها برای جلوگیری از مصادره شهریار از جانب جمهوری آذربایجان و شاید ترکیه سریعا مورد قبول مجلس، هیئت وزیران و دپارتمان زبان و ادبیات فارسی قرار گرفت. شعردوست که این روزها حتی جایگاه ضعیف قبلی خود را در میان مردم آذربایجان از دست رفته دیده است، شب ها با چند تن از ملی گرایان افراطی و فراری که اتفاقا اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران نیز می باشند، در کلاب هاوس بساط می کنند. دکتر شعردوست که هم از التزام قلبی اش به جمهوری اسلامی نان می خورد و هم از هم نشینی با پیمان عارف و چند تن از فراری ها و معاندان جمهوری اسلامی که عصرها با سالومه در «من و تو» اند و شب ها با شعردوست در کلاب هاوس از جغرافیای تخیلی ایرانشهر می گویند و آرمانشهرشان سرزمینی تماما فارسی است.
اگر صرف نگاه هوشمندانه دکتر سید قاسم ناظمی، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی در برگزاری بزرگداشت شعر و ادب فارسی و معطوف کردن نگاه ها به وضعیت بد عمرانی مقبره الشعرا را استثنا قرار دهیم، از همان روزهای اول این نام گذاری، مردم آذربایجان استقبالی از این اتفاق نکردند و در مواردی به دلیل هم پوشانی این دو روز حتی از برگزاری مراسم جداگانه برای شهریار محبوب خود صرف نظر کرده اند تا حضور و شورشان ایرانشهری ها را بیش از این به خلط و خبط گرفتار نکنند.
باری می شود با کمی نگاه عادلانه به همه انتقادات پاسخ داد. هموطنان فارس زبان ما حق دارند روز بزرگداشت شعر و ادب شان را به نام یکی از شعرایشان نامگذاری کنند و از این سو می شود ۲۷ شهریور را به نام روز ملی بزرگداشت شعر و ادب ترکی نام نهاد. اما گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله ما، آنچه البته به جایی نرسد فریاد است.
