به گزارش واحد ترجمه پایگاه خبری یازاکو به نقل از دیلی صباح، پودر حاصل از خشک کردن و آسیاب کردن برگ های Lawsonia inermis، گیاه گلدار، حنا نامیده می شود.
کلمه “Kına” در ترکی از کلمه عربی “Hınna” گرفته شده است. این کلمه که از زبان عربی وام گرفته شده است و در انگلیسی به صورت «حنا» بیان می شود. سفر تاریخی حنا که در هند با نام های «مهندی»، در مصر «خنا» و در عربستان «الخنا» شناخته می شود، به دوران باستان بازمی گردد.
برای اینکه حنا پودر شده را به صورت خمیر درآورند، قبل از استفاده آن را با آب یا مایع دیگری مخلوط می کنند. سپس روی نواحی مانند دست‌ها، ناخن‌ها، مو و ریش بدون شکل‌دهی و یا دادن فرم خاصی اعمال میشود. حنای گذاشته شده، رنگ تیره ای به خود می گیرد. به عبارت دیگر پس از مدت ها انتظار به خوبی می چسبد. پس از این مدت انتظار، ناحیه حنا شده شسته و تمیز می شود.
حنا که رنگ مایل به قرمزی به ناحیه رنگ شده می دهد، در مرحله رنگ آمیزی ابتدا رنگ نارنجی دارد و بعداً به رنگ قرمز مایل به قهوه ای در می آید. این رنگ دائمی نیست و به مرور زمان از روی پوست محو می شود. بسته به نوع پوست و کیفیت حنا، مدت زمان آن متفاوت است.
هزاران سال است که مراسم مربوط به حنا به عنوان یک میراث سنتی و فرهنگی برگزار می شود که هر کدام بسته به جغرافیا و زمان ویژگی های خاص خود را پیدا می کنند.
در طول تاریخ نوشته شده است که حنا در بسیاری از بیماری های پوستی (اگزما، سوختگی، جذام، قارچ و رنگ کردن و تقویت موی سرو…) استفاده می شده است. اولین کاربرد شناخته شده به مصر باستان برمی گردد، جایی که نوشته شده است که ناخن ها و باندهای مومیایی ها با حنا رنگ می شدند.حنا از زمان های قدیم به ویژه در جنوب آسیا و هند مورد استفاده گسترده قرار گرفته است.
عبارت «حنا زدن» به معنای رنگ کردن یا حنا گذاشتن به کار می رود. افراد یا جوامع از حنا به عنوان نماد فداکاری در طول دوره های انتقالی مهم، جنگ ها یا موقعیت های جهانی مانند تولد/مرگ استفاده کرده اند. حنا گذاشتن مراسمی است که هزاران سال است در فرهنگ ها و مناطق مختلف انجام می شود.معمول ترین استفاده از حنا درمراسم عروسی با شعرهای ویژه آن است.که در بین کشورهای ترک و مسلمان به وفور رواج دارد و این مهم موجب شده تاحنا جوهری به پهنای آییین و فرهنگ باشد.
