به گزارش پایگاه خبری یازاکو، مسکن دولتی مسکنی است که از طریق کمک‌های بلاعوض و وام‌های ترجیحی در چارچوب توافق با دولت تامین می‌شود و با قیمت متوسط به افرادی با درآمد متوسط یا ضعیف اجاره داده می‌شود. تامین مالی عملیات مسکن اجتماعی مستلزم بسیج کمک‌های مختلف (یارانه‌ها، کمک‌های مالیاتی و غیره) و مداخله اغلب همزمان دولت و مقامات محلی است. دسترسی به مسکن اجتماعی در واقع مشروط به حداکثر منابع است که به خانوارهای کم درآمد این امکان را می دهد تا از اجاره کمتری نسبت به مسکن خصوصی بهره مند شوند.
از سال ۲۰۱۴، که شهردار پاریس، آنه هیدالگو، دسترسی به مسکن را در اولویت قرار داده است، این شهر هر سال نزدیک به ۷۰۰۰ واحد مسکن دولتی جدید را ارائه داده است. رقمی که به لطف ترکیبی از ساخت و سازهای جدید، تغییر کاربری ساختمان های موجود و خرید آپارتمان ها از بخش خصوصی به دست آمده است.
در این راستا، ژان کریستف کوینتون، مدیر مدرسه ملی معماری ورسای، مجتمع مسکونی اجتماعی مقرون به صرفه ای را در پاریس ارائه داد که با سنگ آهک منحنی با نمای سنگی تزئین شده باشد. این پروژه با بودجه ۲ میلیون یورویی، در مساحتی به متراژ ۵۵۰ متر مربع، شامل هشت آپارتمان است که از استودیو تا آپارتمان دو اتاقه ۶۸ متر مربعی را شامل می شود. نمای پلکانی مواج ساختمان لایه هایی را تشکیل می دهد که یادآور امواج یا شیرینی پفکی است.
مسکن دولتی و زیبایی شناسی
ساختمان جدید که در محل یک ایستگاه پلیس تخریب شده ساخته شده است، ترکیبی از ظرافت و سبک معماری صرفاً معاصر است. سنگ آهک سفید خامه ای که برای نما استفاده می‌شود از معدنی در آن نزدیکی استخراج می‌شود. به منظور بهینه‌سازی برش‌ها و کاهش ضایعات مصالح بکار رفته، آنها را با استفاده از یک مدل دیجیتال به بلوک‌هایی با منحنی های ملایم برش دادند.
استفاده از سنگ آهک عظیم و برخی از عناصر معماری مختص پاریس، همراه با ابعاد دقیق طراحی شده پنجره ها، امکان ادغام با محیط محلی خود را به ساختمان می‌دهد. درفضای داخلی از گستره ای از مصالح گرم کننده محلی استفاده شده است که برای ایجاد یک محیط دنج انتخاب می شود. هر طبقه به گونه ای طراحی شده است که ارتباط مستقیمی بین راه پله، پاگرد، راهروی ورودی و اتاق نشیمن یا اتاق خواب هر آپارتمان دارد که اجازه می دهد نور در همه جا به گردش درآمده و مناظر شهر را از طریق ساختمان برجسته کند.
آزادی عمل و هارمونی
با توجه به جلوه‌های چشم‌انداز آن، نما در قسمت فوقانی خمیده‌تر به نظر می‌رسد تا در سمت جلو، که به آن هویت مستحکمی می‌بخشد با معماری اطراف ترکیب شود. در واقع فقط پنج طبقه اول از خیابان قابل مشاهده است. سه طبقه بعدی در قسمت عقب هستند که جلوه کمتری به ساختمان می دهند و نور کمتری را مسدود می کنند.
آپارتمان های واقع در سه طبقه بالا، از تراس های باریک در فضای باز بهره می‌برند. منحنی‌های ساختمان به طور ظریفی در طراحی نرده‌های سفید بالکن‌ها و توری‌های سبز کم‌رنگ درب‌ها منعکس شده است. در داخل، یک راه پله مارپیچ بتونی، واقع در پشت ساختمان، به یک آپارتمان در هر طبقه منتهی می‌شود، به استثنای طبقه پنجم که دارای دو استودیوی کوچک است.
کوینتون می‌گوید: “این چیدمان سنت پاریسی ارتباط بین دنیای زیبای حیاط و دنیای همگن‌تر خیابان را احیا می‌کند و با دادن زیبایی‌شناسی جذاب به شهرت زشتی مسکن دولتی پایان می‌بخشد. “
