به گزارش پایگاه خبری یازاکو، این کوتاه ترین یادداشت است. چون جان کلام در آن است و نیاز به هیچ توضیحی ندارد. سخن مولاناست و اگر تردید دارید از هر استدلالی قابل ارایه‌تر است:
تو مگو همه به «جنگ»اند و زِ «صلح» من چه آید؟
تو یکی، نِیی،هزاری. تو چراغ خود بر‌افروز!
می‌دانم زمان مولانا صندوق رأی نبوده اما با الهام از این آموزه هر یک از ما باید چراغ خودمان را برافروزیم./م.خ
* این شعر مرا و تحریریهٔ ما را به یاد دکتر علیرضا زمانیِ نازنین هم می‌اندازد که دوست‌دار عصر ایران بود و قابی با همین شعر را سال ۹۶ به ما اهدا کرد. دکتر زمانیِ عزیز را کرونا از ما و خانوادۀ فرهیختۀ او گرفت. هم او که سلامت‌کدۀ کیمیا را به یادگار گذاشته است…
