یازاکو، فرامرز تقی لو_ زبان امری انسانی و در عین حال خدایی است، چرا که خدا هم خود را در آن بیان می کند. در آغاز کلمه بود و کلمه خدا بود. در زبان عقل انسانی به کمال می رسد و با عقل الهی به وحدت غایی می رسد. برتری انسان بر شیطان نزد خداوند نیز به بهره مندی انسان از زبان، نطق، منطق یا عقل که کانون وحدت انسان و خداوند است، بر می گردد. به قول ارسطو، انسان فراتر از حیوان سیاسی، حیوان ناطق یا حیوان دارای زبان، نطق و تعقل است که با آن به حقایق عقلانی_ اخلاقی دست می یابد.
ولی این شیطان بود که با مقایسه خود با انسان، تلاش کرد تا عامل برتری او؛ زبان، نطق و عقل انسان را از او بگیرد. برای شیطان، زبان انسان از برای از قفا ببریدن است. به همین خاطر بود که با فراهم سازی موجبات هبوط انسان و رفتن در جلد قابیل برای قتل هابیل، حیوان سیاسی را به نفی دیگری واداشت و منطق سیاست حیوانی را بر زیست جهان انسانی تحمیل کرد. تا به امروز روز از زمان هبوط انسان و مرگ هابیل، امر سیاسی در عمل حیوان سیاسی بر ستیز و نفی دیگری استوار شده است، چیزی که ندای الهی مضمون در عقل متعالی و وجدان اخلاقی در تلاش برای شکست آن است.
از همین رو است که زبان انسان آنجایی که به ظرف کلام خداوند، ندای وجدان و پیام عقل متعالی شونده تبدیل می شود، با تبری از شیطان آغاز می شود، اعوذبالله من الشیطان الرجیم. مولوی در مثنوی اش به پیروی از ارسطو که انسان را فراتر از حیوان سیاسی، حیوان ناطق یا حیوان زبان دار، یعنی حیوان صاحب عقل نظری و وجدان اخلاقی که موجب خود آگاهی انتقادی انسان به مثابه وجه خدایی وجود او می شود، می گوید:
مردم از حیوانی و آدم شدم
حیوانی سیاسی جز خود، منافع خود، گروه، جماعت، قوم یا نژاد خود، نمی فهمد، توان فرارفتن از خود و نگاه کردن از بیرون به خود، پشیمانی، سرزنش یا نقد خود، اعمال خود، تعلقات خود و جماعت خود را ندارد. لکن حیوان سیاسی می تواند حیوان ناطق باشد و با خودآگاهی، نقد و نگاه کردن از بیرون به خود بواسطه عقل نظری و وجدان اخلاقی، تدریجا به مرتبه انسان کامل و مدینه فاضل نزدیک شود.
این در حالیست که شیطان فرورفته در جلد ماکیاوللی، به حیوان سیاسی توصیه می کند که هدف را با وسیله توجیه کند. حیوان سیاسی توجیه گر وسیله با هدف، همان چیزی است که نیچه درباره آن گفت: و اینک انسان و منظور او از انسان، انسان مدرن بود، یعنی همان فریفته شیطان که گفت: خدا مرده است، ما خدا را کشته ایم.
هایدگر در تلاش برای نجات حیوان سیاسی غرق شده در نهیلیسم، در توصیف وضعیت وجودی چنین انسانی گفت؛ که در آگاهی پدیدار شونده در زمان رو به نیستی، تنها یک خداست که می تواند ما را نجات دهد. همان خدایی که نیچه گفته بود ما او را کشته ایم. انسانی که خدا را می کشد، تلاش می کند تا زبان خدایی انسان را نیز از غفا ببرد. در چنین وضعیتی، تنها خداست و زبان خدایی است که ما را نجات می دهد.
با این حال، حیوان سیاسی یا انسان مدرن فریفته شیطان و نافی خدا، برای فرار از نهیلیزم و پناه بردن به یک سرگرمی و بازیچه روزمره سیاسی، زبان را سیاسی می کند و آن را اساس ملت و ستیز میان ملت ها و یا به عبارت بهتر، گله های حیوان سیاسی قرار می دهد. زبان را رکن هویت ملی و حفظ آن را در گرو نفی دیگر زبانها می داند. شیطان با منطق ماکیاوللیانه، به گله های حیوانات سیاسی می گوید، زبان ستون ملت است و برای بقا و سلطه بر دیگری، باید زبان ملت های دیگر را نابود کنی. عارف قزوینی، فریفته شیطان مدرن، زبان ترک را از برای از قفا ببریدن می داند تا پارسی به مثابه رکن ملیت ایرانی دوام یابد. دیگر فریفتگان شیطان مدرن نیز، از محمود افشار تا جواد شیخ الاسلامی و سید جواد طباطبایی و…، همه تئوریزه کنندگان عمل شیطان الرجیم بوده اند.
ناسیونالیزم زبانی، زبان را وسیله ای برای جدایی، دیگر ستیزی، رقابت، نفرت، کینه و حسد قرار می دهد. زبان سیاسی شده شیطان برای فصل کردن، منازعه، دیگر ستیزی، زبان ستیزی و به مفهوم امروزینش، همسان سازی یا آسیمیلاسیون دیگری وارد معرکه سیاسی می شود.
در مقابل زبان حقیقت عقلانی، وجدان اخلاقی و کلام الهی، زبان شیطان زبان افسانه و زبان اسطوره است و افسانه و اسطوره برای ملت سازی مهمتر از حقیقت است. گله های حیوانات سیاسی با افسانه ها و اسطوره های تاریخی و قرمانان و رهبران افسانه ای و اسطوره ای، به معرکه جنگ با دیگری رهسپار می شوند، جنگی که علاوه بر دیگری، خودویرانگر هم هست. هیتلر را به یاد بیاوریم.
و اما در ایران، آنجایی که هنوز سر و کله شیطان مدرن پیدا نشده بود، زبانهای خدا برای وصل بود نه برای فصل، برای همبودی جمعی بود، برای وحدت بود در کثرت، خدا ترکی بود، فارسی بود، عربی بود بود و در آنها بیان و نوشته می شد.
حیوان سیاسی مدرن، مسخر شده شیطان: کنت دوگوبینو، سر جان ملکم و اردشیر ریپورتر و…. پایش به ایران رسید، برای فصل کردن، ایران را پارسی و پارسی را ناقض ترکی، عربی، کردی و … این شیطان مدرن، خرانی را مسخر کرد که ” پالانی” را بر دوش گرفتند و او را فرمانروای ملت کردند، تا زبانهای خدا را ببرد، ترکی قدغن، عربی قدغن ، کردی قدغن. مسخر شدگان شیطان علی الخصوص نمی خواستند زبان خدایی شهریار حیدر بابا به گوش انسانها برسد، چرا که نقشه شیطانی شان را بر آب می داد و انسانها را دعوت به خودآگاهی از حقیقت خدایی زبان خود می کرد:
حیدر بابا شیطان بیزی آزدیریپ
محبتی اورکلردن قازدیریپ
قره گونون سرنوشتین یازدیریپ
سالپ خلقی بیر بیری نین جانینا
باریشیغی بلشدیریپ قانینا
مسخر شدگان شیطان تا به امروز با تکیه بر توهم برتری نژادی آریایی بر طبل تفرقه، نفاق، نخوت، تکبر، دگر ستیزی و نفی دیگر زبانهای وحدت کثرت گرانه ایرانیان کوبیده اند، و حتی از نام ایران که شمول کثرت زبانی را تداعی می کند، هراس دارند و بر مثال تمام تلاش خود را کردند تا بقبولانند که روز درگذشت شهریار باید “روز شعر و ادب پارسی ” باشد به جای “روز شعر و ادب ایرانی” . هر از گاهی هم با افتخار خود را پارس و پرشین می نامند، نه ایرانی، اینها البته خود بزرگترین دشمنان ایرانند.
با این حال، آنجایی که اساس عمل شیطان، احساس حسادت ، نفرت، غرور، نخوت و تکبر است و اینها همه عقل و وجدان اخلاقی را زایل می کنند، در نهایت این زبان خدا است که غلبه پیدا می کند. زبان خدا زبان حقیقت، عقلانیت و عدالت است.
الله بیزینندی
گلجک بیزیمدی
