افرادی که می‌توانستند چند روز در هفته را در خانه کار کنند، با افزایش دستمزد ناچیز ۲ تا ۷ درصدی مواجه شدند.
طبق مقاله‌‌‌ای که اقتصاددانان دانشگاه‌‌‌های ناتینگهام، شفیلد و کینگز کالج لندن منتشر کرده‌‌‌اند، این «یک جریمه آشکار بابت دورکاری» به حساب می‌‌‌آید.
برای خیلی‌‌‌ها، توانایی کار کردن از خانه به خودی خود یک مزیت شغلی بزرگ و معادل داشتن پرستار کودک یا سرویس رایگان رفت و آمد به شرکت است. محققان دریافته‌‌‌اند که مزایای غیرمالی دورکاری، به پایین‌‌‌تر بودن دستمزدها می‌‌‌ارزد.
این یافته‌‌‌ها بر اساس تجزیه و تحلیل ارقام رسمی دستمزد از ژانویه ۲۰۱۸ تا دسامبر ۲۰۱۹ و از سپتامبر ۲۰۲۱ تا دسامبر ۲۰۲۳ در کنار داده‌‌‌های یک نظرسنجی از بریتانیا که ۱۸۰۰ نفر در آن شرکت کرده‌‌‌اند و به پرسش‌‌‌هایی در مورد ترتیبات و اولویت‌‌‌های کاری در سال ۲۰۱۹ پاسخ داده‌‌‌اند، به دست آمده است.
این مطالعه، یکی از معدود مطالعاتی است که تاثیر کار از خانه را بر میزان دستمزد کارکنان دورکار و غیردورکار تحلیل می‌کند؛ آن هم در زمانی که تضعیف بازار کار، دست شرکت‌ها را برای ملزم کردن کارکنان به بازگشت حضوری به محیط کار بازتر کرده است.
شرکت PwC در بریتانیا اخیرا سه روز حضور در محیط کار را اجباری کرده و آمازون هم که به همه کارکنان دستور داده از اول ژانویه ۵روز در هفته در محل کار حضور داشته باشند.
مساله نابرابری
کار از خانه ظاهرا به نفع گروه‌‌‌های ممتاز جوامع است. این مطالعه نشان داده افراد با تحصیلات عالی و بالاترین درآمد بیشتر در مشاغل مرتبط با مشاوره، برنامه‌‌‌نویسی نرم‌‌‌افزار یا سایر مشاغلی که نیازی به حضور فیزیکی روزانه آنها نیست، کار می‌کنند.
همچنین افرادی که در خانه‌‌‌های بزرگ‌تر و دورتر از شهر زندگی می‌کنند، توانایی و تمایل بیشتری برای کار کردن در خانه دارند.
پائول میزن، معاون آموزشی مدرسه کسب و کار کینگز کالج، در مصاحبه‌‌‌ای گفته: «استدلال‌‌‌هایی وجود دارد که می‌‌‌گویند شرکت‌ها باید کارکنان خود را تشویق یا حتی ملزم کنند که به دفتر کار بازگردند.
اگر این امکان وجود داشته باشد که کار کردن برخی از کارکنان در خانه نابرابری را افزایش می‌دهد، این استدلال قوی‌‌‌تر می‌شود. اما تحقیقات ما نشان می‌دهد دورکاری برخی کارکنان نابرابری را افزایش نمی‌‌‌دهد و نمی‌توانید آن را بهانه کنید که افراد را به محل کار برگردانید.»
محققان وقتی سطح کلی پاداش را در نظر گرفتند و هم دستمزدها و هم مزایای کار کردن از خانه را بررسی کردند، به این نتیجه رسیدند که کار ترکیبی نابرابری بین کارکنان دورکار و کارکنان حضوری را افزایش نمی‌‌‌دهد. در واقع این مساله هیچ تاثیری روی شکاف نابرابری نداشته است.
آنها نوشته‌‌‌اند: «تحول به سمت دورکاری هیچ تغییر قابل‌توجهی در نابرابری کلی ایجاد نکرده، بلکه منجر به افزایش قابل‌توجه میانگین پاداش‌‌‌ها (چه نقدی و چه غیرنقدی) برای همه شده است.»
هزینه بازگشت به محل کار
کار انعطاف‌‌‌پذیر به صدر دستور کار سیاسی در بریتانیا بازگشته است. همه نگاه‌‌‌ها به برنامه‌‌‌های حزب کارگر است تا قوانین استخدامی را اصلاح کند؛ از جمله عملی کردن پیشنهادهایی برای افزایش ترتیبات کاری انعطاف‌‌‌پذیر که از وعده‌‌‌های کلیدی نخست‌‌‌وزیر جدید بود.
در نظرسنجی مذکور، از پاسخ‌‌‌دهنده‌‌‌ها پرسیده شد که با در نظر گرفتن هزینه‌‌‌های حمل‌ونقل و همچنین هزینه‌‌‌هایی مانند ناهار، قهوه یا لباس کار، کل هزینه حضورشان در محل کار چقدر درمی‌‌‌آید.
نتایج نشان داد که افراد ترجیح می‌دهند به طور میانگین ۸.۲درصد از درآمدشان کم شود، اما دو یا سه روز از هفته کاری را در خانه کار کنند.
زنان، کارکنان جوان‌‌‌تر و آنهایی که رفت‌‌‌وآمدهای سخت‌‌‌تری داشتند، بیشتر تمایل دارند دستمزد کمتر در ازای بیشتر در خانه ماندن بگیرند.
در این مقاله تحقیقاتی آمده: «مزایای دورکاری در میان گروه‌‌‌های مرفه بیشتر است. توانایی دورکاری کردن به طور نابرابری توزیع شده و همچنین میزان ارزشی که افراد برای این امکان قائلند متفاوت است.»
از لحاظ کار حضوری در دفتر، لندن در مقایسه با شهرهای بزرگی مانند پاریس، سنگاپور یا نیویورک عقب‌‌‌تر است که دلیل اصلی آن هزینه و زمان بیشتر برای رفت و آمد است.
بیش از ۴۰درصد کارکنان در لندن که تقریبا نیمی از هفته کاری را به صورت حضوری کار می‌کنند، کاهش هزینه رفت و آمد را دلیل اصلی ترجیحشان به دورکاری عنوان کرده‌‌‌اند که این رقم به طور میانگین در شهرهای دیگر ۳۴درصد است.
همچنین لندنی‌‌‌ها، صرفه‌‌‌جویی در زمان را به خاطر رفت و آمد کمتر، بسیار مهم دانسته‌‌‌اند.
