به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، خسرو فرزین متولد ۱۳۱۰ شمسی شهرستان سراب در استان آذربایجان شرقی بود که از ۱۰ سالگی عکاسی را آغاز کرد؛ این عکاس قدیمی را مردم تبریز و گردشگران تفرجگاه تاریخی و کهن «ائل گولی» تبریز به خوبی می شناختند.
این عکاس پیشکسوت تبریزی، عکاسی از چهره های نامی همچون آیت الله رفسنجانی، آیت الله شبستری ، علی دایی و برخی از بازیگران قدیمی و بیشتر استانداران آذربایجان شرقی، چهره های سیاسی، ورزشی و هنری کشور را در کارنامه خود داشته است.
وی به مدت بیش از پنج دهه در تفرجگاه تاریخی «ائل گوی» تبریز، مرجع مردم و گردشگران در ثبت خاطرات شان از حضور در این محل بود.
چند نسل از تبریزی ها از مرحوم فرزین به دلیل گرفتن عکس های یادگاری، خاطرات فراوانی به یاد دارند.
او در طول این سال های طولانی در گرمای تابستان و سرمای زمستان، یار غار مشتریان پر و پاقرص تفرجگاه «ائل گولی» تبریز بود و کمتر تبریزی و یا گردشگری را در دهه های گذشته و تا ظهور و رواج عکاسی دیجیتال، می توان سراغ گرفت که در قاب دوربین مرحوم فرزین عکسی از او و خانواده اش ثبت نشده باشد.
شخصیت های سیاسی، فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی تبریز و آذربایجان نیز در طول دهه های گذشته، سوژه عکاسی این پیشکسوت عکاسی بودند و عکس های وی از آنان در گوشه و کنار «ائل گولی» زینت بخش آلبوم های عکس خانوادگی است.
مرحوم فرزین به عنوان یک «هنرمند عکاس» مردمی، محل رجوع جراید آذربایجان شرقی نیز بود و تصاویری از وی بدون نام و نشان در شماره هایی متعددی از نشریات این خطه در طول ۵۰ سال گذشته چاپ شده است.
مصاحبه زیر ساعت تیرماه ۱۳۹۵ منتشر شد:
خسرو فرزین در نیمه راه دهه هشتم فعالیت عکاسی خود سرد و گرم روزگار را به خوبی چشیده است، می گوید: متولد ۱۳۱۰ سراب هستم و از ۱۰ سالگی عکاسی را آغاز کردم، ۷۵ سال است که انگشت بر روی شاتر دوربین دارم و همواره از صبح تا شب در ائل گلی عکاسی می کنم.
وی صندوق دلش را این گونه برای ما باز می کند؛ هشت سال بیشتر نداشتم که به علت اذیت و آزارهای نامادریم از خانه فرار کردم و به تبریز آمدم.
فرزین در حالی که پس از هفت دهه از مرور خاطرات تلخ کودکی، بغض گلویش را می فشارد، اضافه می کند: خدا هیچ کودکی را بی مادر نکند، بی مادری بد دردی است.
وی می گوید به خاطر کتک ها و آزارهای نامادریش حتی فکر بازگشت به خانه رانکرده است.
وی نگاتیوهای زندگی اش را پشت سر هم می چیند و همچون اسلاید و فیلمی که از مقابل پرده چشمانش می گذرد، روایت می کند و می افزاید: ۲ سال اول زندگی را در کافه جاوید تبریز کار می کردم و صاحب کافه همچون پدری سرپرستی مرا انجام می داد.
وی ادامه می دهد: بالاخره با هنر عکاسی آشنا شدم و از ۱۰ سالگی به این هنر رو آوردم طوری که زورم به دوربین نمی رسید اما بعدها عادت کردم و عکاس شدم.
عکاس پیشکسوت تفرجگاه تاریخی ائل گلی تبریز که خاطرات فراوانی از هفت دهه عکاسی در ین فضای عمومی در سینه دارد، می گوید: اولین دوربینی که خریدم ‘لورفلکس’ ساخت آمریکا بود و تاکنون با حدود ۳۰۰ دوربین مختلف کار کرده ام، اما به علت نداشتن مکان مناسب برای نگهداری و فرسودگی دوربین ها، همه آنها را کیلویی فروختم.
وی با اشاره به شوق و اشتیاق مردم در دهه های ۱۳۲۰ تا اوایل ۱۳۸۰ شمسی برای گرفتن عکس یادگاری، اظهار کرد: در آن سال ها مردم برای گرفتن عکس صف می کشیدند و ۱۷ نفر عکاس در شاهگلی (ائل گلی) کار می کردند، با این وجود باز هم ازدحام وجود داشت.
فرزین می افزاید: در آن سال ها روزانه ۵۰۰ تا یکهزار مشتری برای هر عکاس وجود داشت اما از زمانی که تلفن همراه پا به عرصه ارتباطات تصویری گذاشت، روز به روز عکاسی سنتی و حرفه ای کسادتر شد و نان ما هم تخته شد.
وی گفت: آن دوران عکس را ۵۰ ریال می گرفتیم و حداکثر ۲ روزه تحویل مشتری می دادیم و مشتریان با چه شوق و ذوقی پیگیر عکس شان بودند.
وی اضافه می کند: امروز هر قطعه عکس را ۶۰ هزار ریال می گیرم و حداکثر ۵ دقیقه بعد تحویل می دهم اما متوسط تعداد مشتریان روزانه تنها ۵ نفر است که این شرایط، امرار معاش را سخت و دشوار کرده است.
وی با گلایه از مسئولان که تاکنون حتی یک خسته نباشید هم به او نگفته اند، بیان داشت: از ابتدای آغاز بکار عکاسی تاکنون از سربازان وطن برای عکاسی یا پول نگرفته ام و یا رقم ناچیزی اخذ کرده ام تا بدانند خدمت به کشور از ارزش بالایی برخوردار است و من به نوبه خود قدردان آنها هستم.
فرزین یاد اور شد: سه پسر دارم و حدود ۵۰ سال قبل ازدواج کردم و تاکنون بیمه نشده ام.
وی از قول مساعد و دستور شهردار تبریز برای اختصاص دکه عکاسی نیز ابراز ناامیدی کرد و گفت: تاکنون ترتیب اثری به این دستور داده نشده است تا حداقل احساس تعلق خاطر بیشتری بکنم و از مسئولان تقاضا دارم حداقل در این مورد کمک کنند.
وی در ادامه بیشتر از مشکلات زندگیش گفت و افزود : چند سال گذشته پسرم در اثر تصادف پایش در معرض قطع شدن قرار گرفت که با توسل به ائمه به خصوص اباعبدالله حسین (ع) شفایش را گرفتیم و زندگی خودم را مدیون امام حسین(ع) می دانم.
وی همچنین با اشاره به تعداد عکس های فراوانی که از گردشگران،همشهریان و مسئولان ثبت کرده است، گفت: من از بیشتر کودکان و مسئولانی که از تبریز و آذربایجان شرقی قد کشیده و به جایی رسیده اند، عکس یادگاری گرفته ام و به علت بی سوادی نامشان را فراموش کرده ام اما نام هایی همچون آیت الله رفسنجانی، آیت الله شبستری، علی دایی و شهردار تبریز و برخی از بازیگران قدیمی و بیشتر استانداران آذربایجان شرقی، چهره های سیاسی،ورزشی و هنری کشور، نام های آشنایی هستند که من از آنها عکس گرفته ام.
وی با اشاره به خاطراتی در خصوص ساختمان عمارت ائل گلی تبریز، گفت: شخصی بنام حاجی بابا آن را مدیریت می کرد و آن زمان ۴۰۰ هزار ریال از بابت آن به شهرداری اجاره پرداخت می کرد، سابقه این عمارت وسط دریاچه ائل گلی به دوران صفویه و قاجار می رسد.
فرزین خطاب به جوانان توصیه های اخلاقی نیز داشت و تاکید می کرد: جوانان باید بدانند نباید به مال دیگران چشم داشته باشیم، ناموس برادران مان ناموس ماست ،خیرخواهی دیگران خیرخواهی خودمان است و نباید بد دیگران را بخواهیم و نباید با بدگفتن از دیگران نردبانی برای پیشرفت خودمان بسازیم؛ آباء و اجداد ما به این موارد اعتقاد راسخ داشتند.
