به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ وقتی از کشاورزی زنجان حرف می‌زنیم، تنها به گندم و جو فکر نکنید؛ زیتون طارم، انگورهای خوش‌طعم، سیب و خشکبار مرغوب، همه جزو برندهای طبیعی این استان هستند. تنوع اقلیمی زنجان و مهارت کشاورزانش، پتانسیل بی‌بدیلی برای ورود به بازارهای جهانی فراهم کرده است. با این‌همه، واقعیت می‌گوید راه رسیدن به استانداردهای جهانی ناهموار است.
اولین چالش، آب است؛ منابع زیرزمینی روزبه‌روز کم‌تر می‌شود و الگوی کشت سنتی فشار مضاعفی بر این سرمایه حیاتی وارد می‌کند. دوم، خرد بودن مزارع و نبود تشکل‌های قدرتمند، دست کشاورزان را از مکانیزاسیون و سرمایه‌گذاری کوتاه کرده است. و سوم، ضعف در زیرساخت‌های پس از برداشت—از سردخانه گرفته تا بسته‌بندی مدرن—باعث می‌شود محصولات ممتاز زنجان اغلب با کمترین ارزش افزوده راهی بازار شوند.
اما همه‌چیز تاریک نیست. زنجان اگر بخواهد با استانداردهای جهانی کشاورزی همگام شود، باید مسیر تازه‌ای باز کند:
مدیریت هوشمند آب با ترویج آبیاری قطره‌ای و جایگزینی کشت‌های پرمصرف با گیاهان دارویی و محصولات کم‌آب‌بر.
خوشه‌سازی تولید؛ یعنی کنار هم قرار دادن کشاورزان خرد در قالب تعاونی‌های تخصصی برای سرمایه‌گذاری در مکانیزاسیون، انبار و بسته‌بندی.
زنجیره ارزش پس از برداشت؛ سرمایه‌گذاری در صنایع فرآوری و بسته‌بندی مدرن برای برندسازی محصولاتی چون زیتون طارم و انگور زنجان.
استانداردهای جهانی مثل GLOBALG.A.P و HACCP که امروز شرط ورود به بازارهای اروپایی هستند.
فناوری‌های نو؛ از انرژی خورشیدی در مزارع تا سنسورهای هوشمند برای پایش مصرف آب.
زنجان می‌تواند «باغ پنهان ایران» را به یک برند جهانی بدل کند؛ به شرط آنکه نگاه سنتی به کشاورزی را کنار بگذارد و با ترکیبی از علم، سرمایه‌گذاری و استانداردسازی، راهی تازه برای محصولاتش باز کند.