به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ شهروندان نگران اورمیه این روزها شاهد مرگ خاموش درختانی هستند که سال‌ها سایه‌بان، خاطره و زیبایی این شهر بوده‌اند. خیابان دانشکده نه فقط یک مسیر عبور، که بخشی از هویت تاریخی و فرهنگی اورمیه است؛ خیابانی که درختان چنار هشتادساله‌اش لقب زیباترین خیابان شهر را به‌درستی به دوش می‌کشیدند. اما حالا ضلع جنوبی آن خشکیده و بی‌جان است، گویی فاجعه تازه‌ای آرام و بی‌صدا در حال وقوع است.
این اتفاق را نمی‌توان صرفاً به گرما، تغییر اقلیم یا کم‌آبی نسبت داد. مسئله، بی‌توجهی مزمن و ضعف مدیریت شهری است. وقتی درختان شمالی همچنان سبز و سرزنده‌اند، اما همسایگان جنوبی‌شان می‌میرند، باید پرسید: چه چیزی در این میان نادیده گرفته شده؟ آیا پای سم‌پاشی یا تخریب عمدی در میان است؟ یا بی‌توجهی در آبیاری و نگهداری علت اصلی است؟
در حالی‌که دادستانی و استانداری وعده بررسی داده‌اند، هنوز اقدام عملی دیده نمی‌شود. گزارش‌ها می‌گویند عوامل مختلفی مانند افزایش شوری خاک، گرمای شدید و ضعف در آبیاری نقش داشته‌اند، اما هیچ‌یک پاسخ قانع‌کننده‌ای برای «چرا فقط ضلع جنوبی؟» نیست.
اگر کوتاهی و ترک فعل ثابت شود، این یک تخلف ساده نیست؛ جرمی علیه محیط زیست و حافظه جمعی اورمیه است. باید با مسببان برخوردی قاطع صورت گیرد و نتایج بررسی‌ها شفاف در اختیار مردم قرار گیرد.
در این میان، آنچه فوراً نیاز است، اقدام عملی است نه وعده:
تشکیل تیم کارشناسی مستقل برای بررسی علمی و فوری؛
اجرای آبیاری اضطراری، احیای خاک و درمان ریشه‌ها؛
انتشار گزارش شفاف از نتایج بررسی‌ها؛
پیگیری حقوقی در صورت اثبات قصور یا تخریب عمدی؛
و جلب مشارکت مردمی برای نظارت بر ادامه روند احیا.
خشک شدن دریاچه اورمیه زخمی عمیق بود، اما خشکیدن درختان خیابان دانشکده زخم تازه‌ای بر چهره شهری است که دیگر تاب از دست دادن ندارد. این‌بار نباید فاجعه را نظاره کرد؛ باید فریاد زد تا ریشه‌های مانده، هنوز امیدی برای سبز شدن داشته باشند.