به گزارش یازاکو، جعفر ساعی‌نیا_ صنعت چرم در مغان روزگاری یکی از ظرفیت‌های مهم تولیدی شمال‌غرب کشور به شمار می‌رفت، اما در سال‌های اخیر این صنعت زیر فشار تورم، گرانی مواد اولیه و نبود حمایت مؤثر، رنگ رونق خود را از دست داده است.
تولیدکنندگان محلی از نبود کارخانه‌های فرآوری چرم در استان اردبیل و وابستگی به چرم خام وارداتی از شهرهایی چون تبریز و مشهد گلایه دارند؛ امری که با افزایش هزینه حمل‌ونقل، قیمت تمام‌شده تولید را بالا برده و رقابت را برای تولیدکنندگان مغان دشوار کرده است.
در کنار این مشکلات، افزایش نرخ انرژی و مواد شیمیایی مورد استفاده در دباغی، بسیاری از تولیدکنندگان را از ادامه فعالیت بازداشته است. نبود تسهیلات بانکی کارآمد و سرمایه در گردش، مانع نوسازی تجهیزات شده و فرسودگی ماشین‌آلات باعث افت کیفیت و کاهش بهره‌وری در کارگاه‌ها شده است.
بسیاری از فعالان ناچار شده‌اند برای بقا بخشی از تولید خود را به صورت مخلوط چرم طبیعی و مصنوعی انجام دهند تا بتوانند در بازار باقی بمانند.
نبود سیاست حمایتی مشخص برای ایجاد بستر تولید، ضعف در بازاریابی و فروش، و ناتوانی در برندسازی نیز از دیگر موانعی است که صنعت چرم مغان با آن روبه‌روست. در حالی که ظرفیت‌های دامداری منطقه می‌تواند پشتوانه‌ای قوی برای توسعه این صنعت باشد، اما نبود برنامه‌ریزی منسجم و حمایت عملی، این مزیت را بلااستفاده گذاشته است.
امید است با بازنگری در سیاست‌های صنعتی، ارائه تسهیلات هدفمند، و احیای زنجیره تولید از دام تا محصول، صنعت چرم مغان بتواند بار دیگر جایگاه واقعی خود را در اقتصاد منطقه بازیابد و چرخ‌های تولید در این حوزه از نو به حرکت درآیند.