به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، از ساعات ابتدایی حادثهٔ پلاسکو، شبکهٔ خبر پوشش زنده را شروع کرد و تا چندین روز پخش زنده از فرآیند آواربرداری ادامه داشت. فضای رسانه‌ای کشور، پر بود از خبر و تحلیل دربارهٔ پلاسکو. روز سوم حادثه نیز عزای عمومی اعلام شد.
اما در متروپل آبادان، تا وقتی وضعیت بحرانی نشد، در صداوسیما خبر خاصی از این حادثه نبود. پخش زنده هم به ارتباط تصویری برای گزارش‌های خبری محدود شده است. ضمن اینکه ۶ روز طول کشید تا در کشور عزای عمومی اعلام شود. (البته نمایندهٔ ولی‌فقیه در خوزستان روز چهارم حادثه، عزای عمومی اعلام کرده بود.)
تبعیض‌های آشکار بین تهران و دیگر استان‌ها از این نقطه آغاز نشده و به اینجا هم ختم نمی‌شود.
خوزستان از اوایل دههٔ ۸۰ با پدیدهٔ ریزگردها دست به گریبان بوده و هنوز بسیاری از روزهای سال را با حضور این مزاحم سپری می‌کند. اما تا زمانی که گردوخاک به تهران نرسید، خبری از ورود جدی و در سطح وزارتخانه، به موضوع و تعطیل‌شدن مدرسه‌ها و اداره‌ها نبود.
و این ظلم تنها به خوزستان نیست. در تمام شهرها و استان‌های دیگر نیز چنین تبعیض‌هایی، روال غالب شده است. گویی مشکلات زمانی اهمیت و ارزش پرداخت و پیگیری پیدا می‌کنند که پایشان به پایتخت برسد.
جزئی‌تر که به مسائل و اخبار بنگرید، می‌بینید که از نحوهٔ توزیع کالاهای اساسی تا تخصیص بودجه و اعتبارات، تراکم امکانات و به‌طور کلی تمرکز توجه مسئولان و رسانه‌ها، تهران سوگلی کشور در نظر گرفته می‌شود.
اما وقتی مرکز ثروت، در روستاها و شهرهای کوچک است، چرا تهران سهم بیشتری از بودجه و توجه می‌برد؟ آیا صِرف پایتخت‌بودنِ تهران، حق این همه تفاوت قائل‌شدن را برای مسئولان ایجاد می‌کند؟
این نوع نگاه به تهران و شهرستان‌ها، از تفکری ناشی می‌شود که شهرستانی‌ها را شهروند درجه‌دو تلقی می‌کند و پیش‌تر هم در ادبیات بعضی افراد سرشناس مصادیقش را دیده‌ایم. مثلاً «حسین مرعشی» عضو ارشد حزب کارگزاران و از نزدیکان خانوادهٔ رفسنجانی، پس از قطعی‌شدن شکست جریان ائتلاف هاشمی و اصلاحات در سراسر کشور، مردم شهرستان‌ها را عقب‌ماندهٔ سیاسی، و مردم تهران را که به لیست هاشمی رأی دادند، در حوزهٔ سیاسی توسعه‌یافته دانست!
رفع تبعیض، از آرمان‌های تمام نظام‌های مردمی است و قانون اساسی ایران نیز روی برپایی عدالت پافشاری کرده است. پس دلیل این برتری قائل‌شدن ناعادلانه برای تهران و نگاه شرم‌آور به شهرهای دیگر چیست؟
آیا نمایندگان مجلس برای رفع تبعیض بین ایرانیانی که وکالتشان را برعهده گرفته‌اند، به حد کافی می‌کوشند؟
هر کم‌توجهی به هر کدام از شهرها یا استان‌ها، زخمی ایجاد می‌کند که دشمن، مگس‌صفت روی آن می‌نشیند و فرصت فتنه‌انگیزی و جولان پیدا می‌کند. وقتی درد مردم از زبان مسئولان دلسوز شنیده و به دست آن‌ها حل نشود، در بوق و کرنای دشمن و تجزیه‌طلب، دستمایهٔ ایجاد آشوب و اختلاف می‌شود.
در این صورت نمی‌توان به مردم رنج‌دیده‌ای که پیش از آن، صدایشان به جایی نرسیده، خرده گرفت. ایراد را باید در گوش‌هایی جست که برای شنیدن و دیدن درد مردم کر و کور شده‌اند.
اخیراً رئیس صداوسیما در دیدار با دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف گفت: «برای متروپل، شبکهٔ خبر را به خط کردیم. از همه جا خواهش و از جاهایی دستور آمد که بس است دیگر! یکی‌دو ساعت به این موضوع بپردازید.»
چه کسانی و با چه توجیهی نمی‌خواهند صداوسیما صدای همهٔ مردم را از گوشه و کنار ایران بشنود و به گوش مسئولان و هم‌وطنان دیگر برساند؟ آیا دست‌هایی برای ایجاد حس تبعیض، دامن‌زدن به اختلافات و ایجاد فرصت برای یکه‌تازی تجزیه‌طلبان در کار است؟
