به گزارش پایگاه خبری یاز اکو، در حوزه سلامت مواردی هست که بی تردید باید آنها را کالای عمومی به حساب آورد. یک نمونه خوب مهار و جلوگیری از شیوع بیماری های عفونی است.
در این زمینه می توان به واکسیناسیون اشاره کرد که پیامد نگرشی است که ایمنی جمعی خوانده می شود. هر واکسن که تولید می شود هم رقابتی و هم استثناپذیر است. واکسن کالای خصوصی است و گیرندگان آن در استفاده از آنها نفع شخصی (مبتلا نشدن به بیماری) دارند.
اما در میان یک اثر دیگر را هم باید در نظر داشت: همینکه ۹۰ یا ۹۵ درصد جمعیت واکسینه شدند، می بینیم که آن همه گیری سرخک یا سرخچه از بین می رود. دیگر در جمعیتی جایی برای ویروس باقی نمی ماند یا اگر هم بماند تعداد اندکی امکان آلوده شدن دارند. بنابراین این خطر که بیماری تمام جمعیت را درنوردد و از پا در آورد رفع خواهد شد. این بخش از کار را باید بی تردید کالایی عمومی دانست.
همه افراد از این ایمنی جمعی بهره مند می شوند و جلوگیری از آن و استثنا کردن این یا آن هم ممکن نیست (استثناناپذیری) و همچنین بهره مندی یک فرد، اثر آن برای دیگران را کاهش نمی دهد (رقابتی نبودن)”.
پ.ن: از “کالای الف کالای عمومی است” تا “کالای الف را باید دولت تامین کند” فاصله زیاد است و “لزوما” از آن مقدمه نمی توان به آن نتیجه رسید.
برای چنین نتیجه ای باید یک “دولت باید کالای عمومی را فراهم کند” را هم بپذیریم که به شدت محل بحث است، والله اعلم.
