به گزارش یازاکو، تبریز، روزگاری نه چندان دور به عنوان باغ شهر ایران معروف بود؛ درختان سر به فلک کشیده و استوار این شهر در محلات و حواشی شهر موجب شده بود تا شهر از ورزش نسیم باد نفسی تازه کند. اما توسعه ی شهری موجب شد روز به روز باغات سرسبز این شهر رخت از منظر شهری بسته و زمینی برای بلند مرتبه سازی هموار کند که همراه با این سرعت توسعه و آلایندگی کارخانجات ملحق به شهر و افزایش غیر قابل تصور وسایل نقلیه در کنارت مازوت سوزی نیروگاه، چتری سیاه بر سر تبریز سایه افکند.
دیر زمانی نیست که در هر تیره و تاریکی ناشی از آلودگی بر فراز این شهر چشم به ورزش بادی داشتیم تا درختان سر به فلک کشیده ی شهر دست به دست هم داده و آسمان را خوشرنگ کنند . دیر زمانی نیست که شب های گرم تابستان تبریز با ورزش نسیم و رقص برگ درختان به هوایی مطبوع و مثال زدنی در اوج تابستان بدل می شد. اما امروز نه نشانی از آن درختان به جا مانده و نامی از آن باغ ها و فقط نام این باغ ها در تابلو های معابر عمومی، کوچه ها، شهرک ها، محلات و خیابان ها جای مانده است.
هر چند شهردار تبریز در تشریح پروژه‌های بزرگ شهرداری در راستای حفظ و احیای باغات شهر خبر از تملک ۴۱۶ هکتار از باغات تبریز در سال‌های اخیر داده اما به روایت عینی امسال شاهد خشکاندن چمن بسیاری از بلوار های شهر و تبدیل آنها به سنگفرش بوده و همچنین به بهانه ی هرس سنگین پاییزی امسال شاهد قلع و قمع شاخ درختان بودیم که بلاشک سال ها طول خواهد کشید تا همان درخت، همان شاخه را باور نموده و همان سایه چتر برگ ها را بر زمین بیفکند. وقتی از خشکاندن چمن ها و قلع و قمع شاخ درختان میپرسم تمامی نگاه ها و جواب ها سمت کم آبی است. کم آبی، دلیلی دیگر که کمر همت بسته تا قامت سرو های این شهر را بر زمین نهاده و چمن هایش را سنگفرش نموده و با عث پدیدار شدن این سوال در آستانه ی روز درختکاری می شود که درخت بکاریم؟ یا آب نداریم، نکاریم؟
